Ενας Τσίπρας με γραβάτα
Ειρήνη, ύφεση, αφοπλισμός, αμήν Παναγιά μου. Κάπως έτσι ειρωνευόμασταν, μια μικρή ομάδα υποψιασμένων νεαρών, το ειρηνιστικό κίνημα στις αρχές της δεκαετίες του 1980. Οταν η παγκόσμια ειρήνη ήταν μια στρεψόδικη διεκδίκηση, που στην αιχμή του Ψυχρού Πολέμου επέτρεπε φιλοσοβιετικές δυνάμεις στον δυτικό κόσμο να διαδηλώνουν εναντίον των κυβερνήσεών τους. Δεν είναι τυχαίο ότι ο στόχος του ΚΚΕ από τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια ήταν το ΝΑΤΟ, αργότερα και η ΕΟΚ και η Ευρωπαϊκή Ενωση, που ήταν «το ίδιο συνδικάτο», ήταν δηλαδή τμήματα του συνασπισμού δυνάμεων της ελευθερίας και της δημοκρατίας απέναντι στο γκρίζο καθεστώς των «λαϊκών δημοκρατιών».
Εξίσου μεροληπτική είναι η «ειρήνη» την οποία διεκδικούσαν οι περισσότεροι ομιλητές στη Διεθνή (που δεν ήταν και πολύ διεθνής) Διάσκεψη για την Ειρήνη και τη Βιώσιμη Ανάπτυξη του Ινστιτούτου Αλέξη Τσίπρα. Ιδιαίτερα σε σχέση με το Ισραήλ, ένας ομιλητής ζήτησε να ιδωθεί η κατάσταση στη Μέση Ανατολή σε σχέση με πριν από εκατό χρόνια, ισχυρίστηκε ότι το εβραϊκό κράτος είναι μια μεταπολεμική αποικιοκρατική μεθόδευση ενώ η επίθεση της 7ης Οκτωβρίου 2023 από τη Χαμάς εξηγείται λόγω της χρόνιας καταπίεσης και η λύση (η ειρήνη που λέγαμε) υπάρχει στον αντισιωνισμό που είναι σε μεγάλο βαθμό και η ιδεολογία της κοσμικής Αριστεράς – όπου αντισιωνισμός ίσον αντι-Ισραήλ.
Η ειρήνη, δηλαδή, είναι μια συγκεκριμένη πολιτική επιδίωξη της Αριστεράς κόντρα στην οπτική της Δύσης. Ο Τσίπρας απλώς, μέσω του φορέα του, φροντίζει η θέση αυτή να ξανακουστεί, ως επιστημονική και όχι ως ακτιβιστική διεκδίκηση. Κι αυτό ήδη μαρτυρά την απόπειρα ο άλλοτε σύντροφος της Ζωής και του Βαρουφάκη, ο άλλοτε συνεταίρος του Καμμένου, να χτίσει ένα νέο προφίλ. Ενα προφίλ σοβαρού και λίγο υπεράνω «παίκτη», με διεθνείς διασυνδέσεις (κι ας μη μιλάει καλά αγγλικά), που πλέον δεν είναι τόσο είρωνας με τις γραβάτες. Το προφίλ ενός άλλου Τσίπρα, δηλαδή, που προτίθεται ακόμα μια φορά να σώσει την Κεντροαριστερά και, βέβαια, όλες και όλους εμάς.
Μπορεί στ’ αλήθεια ένας Τσίπρας με γραβάτα να είναι η επόμενη υποψηφιότητα μιας ενωμένης Κεντροαριστεράς – ή καλύτερα μιας ενωμένης Κεντροτέτοιας, αφού ο όρος είναι ασαφής και μεταφράζεται κάθε φορά όπως συμφέρει τον καθένα; Ο άλλοτε πρωθυπουργός δεν μπορεί πια να ποντάρει στην ανατροπή, την τελευταία φορά που το έκανε παραλίγο να μας πάρει μαζί του στα Τάρταρα, γι’ αυτό και σήμερα φοράει τη στολή του διαχειριστή της εξουσίας με προοδευτικό πρόσημο.
Αλλά η διεκδίκηση ηγετικού πολιτικού ρόλου από ένα πρόσωπο που πολιτεύτηκε καταστροφικά δεν είναι η καλύτερη ιδέα. Αλλωστε, ο φθαρμένος Τσίπρας δεν είναι ο μόνος που ψάχνει ηγετικό ρόλο. Οι μισοί πασόκοι κάνουν το ίδιο – ενώ έτοιμος είναι κι ο Στέφανος Κασσελάκης.
Με άλλα λόγια, για να διεκδικήσει ο Τσίπρας ηγετικό ρόλο στην Κεντροαριστερά, δεν αρκεί η κλιματιζόμενη αίθουσα μιας διάσκεψης. Χρειάζεται να απευθυνθεί στους πολίτες, σε δημόσια διαδικασία, απέναντι σε άλλους συνυποψηφίους – και δεν είναι η εποχή που μοίραζε δουλειές σε αριστεριστές και μαοϊκούς των συνιστωσών.
Κι όταν, Τσίπρας με γραβάτα, απευθύνεσαι σε πολίτες ζητώντας τους να σε εμπιστευτούν, πρέπει να πεις ποιος είσαι κι από πού έρχεσαι. Και να ξέρεις ότι δεν έχεις να κάνεις μόνο με τον Παπανδρέου και τον… Ολαντρέου, που έχουν δηλώσει υποταγή. Δεν είναι όλη η Ελλάδα υπνοβάτες.