Κιμ και Μπέρια
Το φαινόμενο δεν είναι σπάνιο, αντιθέτως είναι συχνό: για να εισπράξει ένας άγνωστος πολιτικός τα πέντε λεπτά δημοσιότητας που του αντιστοιχούν, λέει μια χοντράδα («Καταρρέουμε!»), κάνει μια υπερβολική σύγκριση («Η Αθήνα έχει γίνει Καμπούλ»), πέφτουν όλα τα μέσα πάνω του, τον φωνάζουν τα κανάλια, γίνεται η δουλειά. Ο Φίλιππος Σαχινίδης δεν ανήκει όμως σε αυτή την κατηγορία. Ηπιος άνθρωπος, συγκροτημένος, δοκιμασμένος, δημοφιλής, με λίγα λόγια «υπεράνω υποψίας», ο πρώην υπουργός Οικονομικών δεν έχει ανάγκη να πετάει χειροβομβίδες για να εξασφαλίσει την προβολή του. Για να συγκρίνει λοιπόν το ΠΑΣΟΚ με το κόμμα του Κιμ Γιονγκ Ουν, κάποιο λόγο πρέπει να έχει.
Για την ακρίβεια, ο Σαχινίδης είπε προχθές κάτι χειρότερο. Είπε πως, αν ο Κιμ είχε ακούσει πώς λειτουργεί το ΠΑΣΟΚ, θα ερχόταν και θα κρυφοκοίταζε για να πάρει μαθήματα. Αναφερόμενος επίσης στις απειλές του Νίκου Ανδρουλάκη για διαγραφές, αναρωτήθηκε σκωπτικά ποιος είναι ο «πράσινος Μπέρια» για να του στέλνει τα άρθρα του προς έγκριση. Μιλώντας βέβαια χθες στο Πρώτο Πρόγραμμα, παραδέχθηκε ότι η απόσταση του ΠΑΣΟΚ από τον Κιμ και τη Βόρεια Κορέα είναι τεράστια και ότι τα λόγια του είχαν σκοπό να ταρακουνήσουν. Πράγματι ταρακούνησαν. Οχι μόνο τους αυτήκοες μάρτυρες, αλλά και όλους εκείνους που είχαν την εντύπωση τόσα χρόνια ότι το ΠΑΣΟΚ είναι ένα σύγχρονο, ανοιχτό κόμμα που λειτουργεί με δημοκρατικές διαδικασίες.
Καμία σχέση, λέει ο Σαχινίδης. Από τότε που εξελέγησαν, πριν από δυόμισι χρόνια, το Πολιτικό Συμβούλιο και η Κεντρική Επιτροπή δεν έχουν λειτουργήσει ποτέ. Οσο για το όργανο που συνεδρίασε προχθές, ένα υβρίδιο του Πολιτικού Συμβουλίου και της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, δεν υφίσταται, δεν υπάρχει στο καταστατικό και κατά συνέπεια δεν μπορούσε ούτε να εγκρίνει ούτε να απορρίψει την ομιλία του προέδρου.
Αυτά δεν συνιστούν απόψεις με τις οποίες μπορείς να συμφωνείς ή να διαφωνείς, όπως για παράδειγμα το άλλο που είπε ότι «το ΠΑΣΟΚ ήταν, είναι και θα παραμείνει ένα κόμμα σοσιαλιστικό». Παλιά αμαρτία αυτός ο σοσιαλισμός. Το αν συνεδριάζουν ή όχι όμως τα όργανα για να συζητούν, να χαράσσουν και να επανακαθορίζουν την πολιτική που ακολουθείται είναι κάτι αντικειμενικό. Ακόμα κι αν ο Σαχινίδης δεν ήταν απολύτως ακριβής (όπως λέει ένα άλλο κομματικό στέλεχος, το Πολιτικό Γραφείο έχει συνεδριάσει τέσσερις φορές, η Κεντρική Επιτροπή μία και τα υπόλοιπα ήταν «φιέστες»), η εικόνα που παρουσιάζει είναι ενός κλειστού, υπερσυγκεντρωτικού κόμματος, όπου τις αποφάσεις λαμβάνει ο αρχηγός και ο στενός του πυρήνας. Ζύμωση δεν γίνεται, ερεθίσματα δεν εισρέουν, λογοδοσία δεν υπάρχει. Αυτό το μοντέλο δεν μπορεί να πάει μακριά.
Μια απορία που θα μπορούσε να έχει ένας εξωτερικός παρατηρητής είναι γιατί αυτές οι ενστάσεις δεν διατυπώθηκαν νωρίτερα. Αλλά αυτά έχουν οι ήττες: βοηθούν τα στόματα να ανοίξουν.