Aκόμα και τα απίθανα μοιάζουν πιθανά
Δέκα μέρες τώρα πλέει η Γαλλία σε αχαρτογράφητα ύδατα, από τότε που ο Εμανουέλ Μακρόν διέλυσε την Εθνοσυνέλευση, αντιδρώντας με αυτόν τον τρόπο στη νίκη της ακροδεξιάς Εθνικής Συσπείρωσης (RN) στις ευρωεκλογές.
Και είναι βέβαιο πως θα συνεχίσει στην ίδια αβέβαιη πορεία και μετά τον αυριανό, πρώτο κοινοβουλευτικό γύρο. Κάποια πρώτα συμπεράσματα θα εξαχθούν, βέβαια, με βάση τα ποσοστά των κομμάτων ή των συμμαχιών, το ύψος της συμμετοχής, το είδος των μονομαχιών και τον αριθμό των τριγωνικών μαχών που θα διεξαχθούν στον δεύτερο γύρο, στις 7 Ιουλίου.
Στο μεσοδιάστημα, η συζήτηση θα επικεντρωθεί αναπόφευκτα στον βαθμό αντοχής (ή απαξίωσης) του επονομαζόμενου «ρεπουμπλικανικού μετώπου».
Για την «επόμενη ημέρα» στη Γαλλία, ωστόσο, μόνο σενάρια (θα) μπορεί να κάνει κανείς, όπως τα 10 σενάρια που παρέθεσε τις προάλλες η «Libération»: συγκατοίκηση, κυβέρνηση συνασπισμού, κυβέρνηση εθνικής ενότητας, κυβέρνηση τεχνοκρατών, υπηρεσιακή κυβέρνηση, θεσμική μεταρρύθμιση, ενίσχυση της εξουσίας της Εθνοσυνέλευσης, εκτεταμένες εξουσίες στον πρόεδρο της Δημοκρατίας, νέα διάλυση της Εθνοσυνέλευσης, παραίτηση του Εμανουέλ Μακρόν.
Να σημειωθεί πως βάσει Συντάγματος ο γάλλος πρόεδρος δεν μπορεί να διαλύσει εκ νέου την Εθνοσυνέλευση πριν περάσει ένας χρόνος· και πως ο Μακρόν έχει επανειλημμένως διαβεβαιώσει πως δεν πρόκειται να παραιτηθεί πριν από τη λήξη της θητείας του, το 2027, όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα των κοινοβουλευτικών εκλογών, πως θα παραμείνει «προστάτης ανά πάσα στιγμή της Ρεπουμπλίκ».
«Δεν είμαι ψυχολόγος, αλλά λογικά δεν θα είχε κανένα συμφέρον να παραιτηθεί από πρόεδρος της Δημοκρατίας», σχολίασε χαρακτηριστικά ο Μπενζαμέν Μορέλ, λέκτορας Πολιτικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο Paris-II. «Τούτου λεχθέντος, από πλευράς λογικής, ούτε λόγος να διαλυθεί η Εθνοσυνέλευση υπήρχε σε αυτό το πλαίσιο». Οπότε, ακόμα και τα απίθανα μοιάζουν πιθανά.
Το να κληθεί, για παράδειγμα, με τα πολλά, να αναλάβει επικεφαλής μιας γαλλικής κυβέρνησης τεχνοκρατών η Κριστίν Λαγκάρντ, η επικεφαλής της ΕΚΤ: το φαντάστηκε ως ενδεχόμενο και το έπλασε ως πραγματικότητα, τοποθετημένη στον ερχόμενο Σεπτέμβριο, το Politico, υπό τον τίτλο «Προειδοποίηση για τη Γαλλία: Θα μπορούσατε να γίνετε μετεκλογικά Ιταλία».
Ας δούμε όμως λίγο την κατάσταση ως έχει σήμερα. Σύμφωνα με τη «δημοσκόπηση των δημοσκοπήσεων» του Politico, η RN διατηρεί το μομέντουμ των ευρωεκλογών και συγκεντρώνει στην πρόθεση ψήφου 34%, έναντι 28% για τη συμμαχία της Αριστεράς, το Νέο Λαϊκό Μέτωπο (NFP), και 21% για τη μακρονική συμμαχία. Σε μια τόσο σύντομη προεκλογική εκστρατεία όσο αυτή που άφησε ο Μακρόν, βέβαια, οι δημοσκοπήσεις δεν θεωρούνται ιδιαίτερα αξιόπιστες.
Οι ειδικοί θεωρούν, σε κάθε περίπτωση, «πιθανή» μια απόλυτη πλειοψηφία για την Ακροδεξιά, «ελάχιστα πιθανή» μια απόλυτη πλειοψηφία για την ενωμένη Αριστερά και «περισσότερο πιθανό από όλα» να μη λάβει κανένα από τα τρία μπλοκ αρκετές έδρες ώστε να μπορέσει να κυβερνήσει μόνο του: ένα θεσμικό αδιέξοδο με αβέβαιη έκβαση.
Ο υποψήφιος πρωθυπουργός της Μαρίν Λεπέν, ο Ζορντάν Μπαρντελά, έχει δηλώσει επανειλημμένως ότι δεν θέλει την πρωθυπουργία χωρίς απόλυτη πλειοψηφία. Οσο για το NFP, δεν γνωρίζουμε καν ποιον πρωθυπουργό θα πρότεινε, μόνο το ότι θα ήθελε την καρέκλα ο «Ανυπότακτος» Ζαν-Λικ Μελανσόν, που όμως εξελίσσεται στο μεγαλύτερο βαρίδι της αριστερής συμμαχίας.
Θα μπορούσε βέβαια πάντα να συγκροτηθεί ένας ευρύς μετριοπαθής συνασπισμός, όπως τον οραματίζεται ο Εντουάρ Φιλίπ, ο πρώην πρωθυπουργός του Μακρόν, με βουλευτές τόσο από την Αριστερά όσο και από τη Δεξιά, ή και μία κυβέρνηση εθνικής ενότητας, με τη συμμετοχή όλων των κομμάτων του επονομαζόμενου «ρεπουμπλικανικού τόξου» – είναι όμως τέτοια η πόλωση στη Γαλλία και τόσο απούσα η κουλτούρα των συμμαχιών, που μοιάζουν και τα δύο «ελάχιστα πιθανά».
Ενόψει πρώτου κοινοβουλευτικού γύρου, ο Μακρόν επιμένει στη στρατηγική «ή εγώ ή το χάος των δύο άκρων», βάζοντας στο ίδιο τσουβάλι την Ακροδεξιά και τη (μελανσονική, αλλά κατ΄ επέκταση σύσσωμη την) Αριστερά. Τι θα κάνει όμως το κόμμα και οι σύμμαχοί του στον δεύτερο γύρο, σε περίπτωση μονομαχίας RN – NFP ή τριγωνικής μάχης (χωρίς απόλυτη πλειοψηφία στον πρώτο γύρο, προκρίνονται όλοι όσοι αποσπούν 12,5% των ψήφων) με δικούς τους υποψήφιους σε ρόλο τρίτου προσώπου; Η «Libération» περιέγραφε προχθές τη στρατηγική του προεδρικού στρατοπέδου ως «50 αποχρώσεις του ούτε ούτε».
Μόνο σέξι δεν είναι όμως η κατάσταση στη Γαλλία – γκρι, ναι, και μάλιστα σκούρο.