Έγινε cringe η Τέιλορ Σουίφτ;
«Άκουσα βιαστικά το τελευταίο άλμπουμ της Τέιλορ Σουίφτ, το The Tortured Poets Department (το οποίο πρέπει να σταματήσω να αποκαλώ The Dead Poets Society) λίγες ώρες μετά την κυκλοφορία του» γράφει η Teresa Mull στο The Spectaror, τον Απρίλιο του 2024 και συνεχίζει:
«Ίσως έφταιγε το γεγονός ότι άκουσα τα μισά από τα αυτοσαρκαστικά τραγούδια, ενώ περπατούσα με το σκύλο μου μέσα σε ένα δύσθυμο δάσος, προτού να έχω οποιαδήποτε ανθρώπινη επαφή εκείνη την ημέρα, αλλά για μια ώρα και πέντε λεπτά μαγεύτηκα. Το Tortured Poets αποτυπώνει με οδυνηρό τρόπο τη συλλογική κρίση του ενός τρίτου της ζωής που βιώνουμε μαζί οι millennials. Και για αυτό κάποιοι ενοχλούνται».
Photo: Wikimedia Commons
Ήμουν προετοιμασμένη να μην μου αρέσει το άλμπουμ
«Ο επιτηδευμένος τίτλος του με έκανε να γουρλώσω τα μάτια μου, η μουσική λαμβάνει ανάμεικτες κριτικές. Αλλά το ένα τραγούδι μετά το άλλο με έκανε να μουρμουρίζω στα δέντρα, au contraire, mon frère» περιγράφει η Teresa Mull.
«Η μουσική είναι τυπική Σουίφτ, δεδομένου ότι οι στίχοι είναι άκρως προσωπικοί, αλλά αναδεικνύουν οικουμενικά θέματα, υπάρχει πολυπλοκότητα και πάθος, κάποια προσποιητή αυτοκριτική και αυτή η χαρακτηριστική Σουίφτ πινελιά μελοδραματικής γλώσσας.
»Ωστόσο, ως κάποιος που μεγάλωσε με τη μουσική της Swift ως soundtrack της ζωής μου (κλισέ, αλλά είναι αλήθεια- αυτή και εγώ έχουμε σχεδόν την ίδια ηλικία), βρίσκω αυτό το άλμπουμ πιο βαθύ, πιο σκοτεινό, πιο απελπισμένο, πιο σοβαρό και πιο ουσιαστικό. Ακόμα και η φωνή της ακούγεται πιο βραχνή (αν και αυτό μπορεί να οφείλεται στο ότι κάπνισε μερικά τσιγάρα από τον πρώην Matty Healy) και πιο συγκινητική.
»Δείχνει μια πλευρά της Swift που είναι αντιπροσωπευτική της κοινής μας γενιάς – μιας γενιάς που είναι ακυβέρνητη. Δεν είναι ότι η Σουίφτ ή εμείς οι υπόλοιποι millennials δεν προσπαθούμε, απλά δεν ξέρουμε πού να πάμε ή πώς να φτάσουμε εκεί» συμπληρώνει η Teresa Mull.
Μιζέρια και κριντζάρισμα
Η Σουίφτ έχει συλλάβει τη διάθεση μιας γενιάς, και το κακό είναι ότι η διάθεση αυτής της γενιάς είναι γενικά μια διάθεση μιζέριας. Η γυναίκα πίσω από τους στίχους των χαμένων ποιητών ακούγεται όντως βασανισμένη και μοιάζει πολύ με τη γενιά που έχει υψηλότερο ποσοστό άγχους και κατάθλιψης από οποιαδήποτε άλλη, μια γενιά που είναι εξαιρετικά μοναχική και αποφεύγει τις παραδόσεις του γάμου, της οικογένειας και της εκκλησίας.
Βαριέται (στο «My boredom’s bone deep»), είναι απελπισμένη (στο «All my mornings are Mondays stuck in an endless February»), απογοητευμένη από τη χαμένη αγάπη («I’m pissed off you let me give you all that youth for free»), καταθλιπτική (τραγουδάει ότι κλαίει πολύ και θρηνεί: «I’m so depressed, I act like it’s my birthday every day») και προσπαθεί να τα βγάλει πέρα με το ζόρι με ένα κακό αγόρι («No I’m not coming to my senses / I know he’s crazy, but he’s the one I want») και μέσω του αλκοόλ («I was supposed to be sent away / but they forgot to come and get me / I was a functioning alcoholic») καθώς και «the miracle move-on drug», τα αποτελέσματα του οποίου παραδέχεται ότι ήταν μόνο προσωρινά.
H απόγνωση των millenials
«Όπως τόσοι πολλοί συνάνθρωποί της χιλιετίας, έτσι και αυτή είναι χαμένη ανάμεσα στην «ενηλικίωση» και την αέναη παιδική ηλικία («Οι φίλοι μου μυρίζουν όλοι χόρτο ή μικρά μωρά»). Η Σουίφτ είναι επίσης, παρεμπιπτόντως, το poster girl για τις γυναίκες αναπαραγωγικής ηλικίας στα τέλη των είκοσι και στα τριάντα τους, μεταξύ των οποίων «η υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ και οι θάνατοι που σχετίζονται με το αλκοόλ αυξάνονται με ανησυχητικό ρυθμό»» εξηγεί η Teresa Mull.
«Από τον ήχο αυτού του άλμπουμ, η Τέιλορ Σουίφτ θεωρεί όλα τα παραδοσιακά πράγματα που έκαναν τις γενιές των γονιών και των παππούδων μας πιο ικανοποιητικά από ό,τι εμείς οι millennials. Ωστόσο, μια τέτοια ζωή μοιάζει άπιαστη».
Τελικά;
«Η Σουίφτ δέχεται κριτική για το νέο της άλμπουμ που είναι «φαύλο» και για το ότι γράφει «με αίμα». Αλλά τι περιμένει ο κόσμος; Είναι προϊόν μιας γενιάς που έχει μεγαλώσει σε μεγάλο βαθμό με αδύναμη ηθική και με γονείς που δεν έδωσαν σπουδαίο παρόν στη δια βίου αγάπη (οι γονείς της ίδιας της Σουίφτ είναι χωρισμένοι)» καταλήγει η Teresa Mull δίνοντας μια απάντηση στο ερώτημα που πλανάται πάνω από τα κεφάλια των μεγαλύτερων γενεών -«μα, τι στο καλό κάνει αυτή η Τέιλορ Σουίφτ και έχει τόσο μεγάλο σουξέ;».
*Με στοιχεία από theatlantic.com και spectator.co.uk