«Υποσχεθήκαμε να μην φάμε ο ένας τον άλλον»: Η οικογένεια που ναυάγησε για 38 ημέρες

Γιατί αποφάσισαν να ταξιδέψουν, τι συνέβη στη θάλασσα και τι έγινε όταν επέστρεψαν

Ήταν 10 π.μ. ένα πρωινό στη θάλασσα, όταν ο 18χρονος Ντάγκλας Ρόμπερτσον άκουσε έναν κρότο.

Μετά έναν άλλο. Και άλλον έναν. Η ξύλινη σκούνα τους Lucette, μήκους 13 μέτρων (43 πόδια), είχε ανασηκωθεί από τη θάλασσα.

Σκέφτηκε: «Τι στο διάολο ήταν αυτό; Πρέπει να προσαράξαμε».

Κοίταξε τον πατέρα του και διαπίστωσε ότι ήταν μέχρι τον αστράγαλο μέσα στο νερό.

Στη συνέχεια κοίταξε πάνω από τον ώμο του στην απεραντοσύνη του Ειρηνικού.

Υπήρχαν τρεις όρκες- ένας μπαμπάς, μια μαμά και ένα μωρό ανάμεσά τους. Το κεφάλι του μπαμπά είχε ανοίξει και αιμορραγούσε άσχημα.

Γύρισε πίσω στον πατέρα του, ο οποίος βρισκόταν τώρα μέχρι τα γόνατα στο νερό. Μόνο τότε συνειδητοποίησε τι είχε συμβεί. Οι φάλαινες είχαν επιτεθεί στη σκούνα.

«Ο Ντούγκαλ είπε: Εγκαταλείψτε το πλοίο, βουλιάζουμε!».

Ο 18χρονος Ντάγκλας, τότε απάντησε: «Εγκαταλείψτε το πλοίο; Δεν είμαστε στη μαρίνα, είμαστε στη μέση του Ειρηνικού Ωκεανού. Να εγκαταλείψουμε το πλοίο για πού;»

Ο Ντούγκαλ απάντησε: «Εκεί πέρα». Έδειξε προς τον ωκεανό…».

Πώς ξεκίνησε το ταξίδι στη θάλασσα η οικογένεια Ρόμπερτσον

Η οικογένεια Ρόμπερτσον, σύμφωνα με πληροφορίες από τον Guardian, είχε αποπλεύσει 17 μήνες νωρίτερα. Ο Ντούγκαλ, ένας τρομερός πρώην καπετάνιος και πλοίαρχος, είχε εγκαταλείψει το εμπορικό ναυτικό τη δεκαετία του ’50 για να ξεκινήσει μια νέα ζωή.

Αγόρασε μια γαλακτοπαραγωγική φάρμα στο Peak District και δημιούργησε οικογένεια με τη σύζυγό του, Linda. Είκοσι χρόνια μετά, είχε βαρεθεί παράφορα.

Η ζωή ήταν αργή και βαρετή. Το πιο αξιοσημείωτο καθημερινό περιστατικό ήταν το βαγόνι με το γάλα που εμφανιζόταν για να μεταφέρει το γάλα που παρήγαγαν οι αγελάδες τους στο Μάντσεστερ.

Μια μέρα, ο Ντούγκαλ και ο Νιλ (ένας από τους μικρότερους δίδυμους αδελφούς του Ντάγκλας) ακολούθησαν το βαγόνι στη γειτονική φάρμα, όπου σταμάτησε για να πάρει περισσότερο γάλα.

Ο Νιλ ρώτησε τον πατέρα του αν αυτό ήταν το Μάντσεστερ. «Ο Ντούγκαλ σκέφτηκε: «Πόσο ηλίθια μπορούν να είναι τα παιδιά μου;».

Από εκεί ξεκίνησε η πεποίθησή του ότι τα παιδιά του μειονεκτούσαν λόγω της αγροτικής τους ανατροφής».

Η απόφαση να πουλήσει την φάρμα και να γυρίσει τον κόσμο

Ο Ντούγκαλ αποφάσισε ότι υπήρχε μόνο ένα πράγμα για αυτό – να πουλήσει τη φάρμα, να αγοράσει ένα γιοτ, να πάρει τα παιδιά από το σχολείο και να κάνει τον γύρο του κόσμου για να τους διδάξει τη ζωή.

Αυτό τουλάχιστον τους είπε ο Ντούγκαλ.

Αλλά ο Ντάγκλας είναι πεπεισμένος ότι υπάρχει μόνο ένας λόγος για τον οποίο ο πατέρας του σκέφτηκε αυτό το σχέδιο. Απλά ήθελε να το κάνει.

Ξεκίνησαν τον Ιανουάριο του 1971. Η Ανν, το μεγαλύτερο από τα παιδιά, ήταν 18 ετών, ο Ντάγκλας 16 ετών και τα δίδυμα Νιλ και Σάντι 11 ετών.

Ο πρώτος χρόνος ήταν φανταστικός – από την Αγγλία στην Πορτογαλία, στα Κανάρια νησιά, στην Καραϊβική, στις Μπαχάμες, στο Μαϊάμι, μέσω της διώρυγας του Παναμά και στα νησιά Γκαλαπάγκος.

Πέρασαν περίπου έξι μήνες στο Μαϊάμι, δουλεύοντας για να βγάλουν χρήματα για να επιδοτήσουν το επόμενο μέρος του ταξιδιού τους.

Η Ανν αποφάσισε να εγκαταλείψει το ιστιοπλοϊκό ταξίδι αφού ερωτεύτηκε, αλλά πήραν έναν νέο επιβάτη στον Παναμά – τον 23χρονο οικονομικό αναλυτή Robin Williams, ο οποίος έκανε τον γύρο του κόσμου με ωτοστόπ. Συμφώνησε να πληρώσει συμβολική τιμή και να διδάξει στα παιδιά αγγλικά και μαθηματικά για το πέρασμά του.

Όταν τους χτύπησαν οι φάλαινες

Βρίσκονταν σε ένα ταξίδι 45 ημερών με προορισμό τα νησιά Μαρκέζες στον Νότιο Ειρηνικό, όταν τους χτύπησαν οι φάλαινες.

Το μόνο που είχαν ήταν η λέμβος τους και μια σχεδία που τους έδωσε μια ισλανδική οικογένεια με την οποία είχαν γίνει φίλοι στην αρχή του ταξιδιού.

Ο Ντούγκαλ, ένας περήφανος, πεισματάρης άνθρωπος, δεν ήθελε να δεχτεί τη σχεδία. Μόνο όταν οι Ισλανδοί φίλοι τους του είπαν ότι η σχεδία ήταν για την οικογένειά του, όχι για τον ίδιο, συμφώνησε να την πάρει.

Ο Ντούγκαλ είπε στον Ντάγκλας να πετάξει τη λέμβο και τη σχεδία στη θάλασσα, γεγονός που οδήγησε σε άλλη μια καταστροφή.

«Ο Ρόμπιν, στην προθυμία του να εγκαταλείψει το πλοίο, πάτησε το κανόνι της λέμβου και το βύθισε το καταραμένο πράγμα».

Κατάφεραν να ανασύρουν τη λέμβο, αλλά είχε πλημμυρίσει. Προς το παρόν, η επιβίωσή τους εξαρτιόταν από τη σχεδία. Και ο Ντάγκλας συνειδητοποίησε ότι ήταν περικυκλωμένοι από φάλαινες – περίπου 20 από αυτές.

Έριξε τη σχεδία των 36 κιλών στο νερό, χωρίς να έχει ιδέα αν θα λειτουργούσε.

«Υπήρξε ένας δυνατός κρότος καθώς το φυσίγγιο φούσκωμα εξερράγη και η σχεδία άρχισε να ξεδιπλώνεται και να φουσκώνει σαν ρομπότ. Την κοιτάξαμε όλοι και σκεφτήκαμε: «Δόξα τω Θεώ που δούλεψε».

Η επόμενη δουλειά του Ντάγκλας ήταν να μεταφέρει την οικογένειά του στη σχεδία.

Όταν συνειδητοποίησαν την κατάσταση

Σύντομα συνειδητοποίησαν πόσο απελπιστική ήταν η κατάσταση. Βρίσκονταν εκατοντάδες μίλια μακριά από τη στεριά με μια σχεδία και μια πλημμυρισμένη λέμβο.

«Είχαμε 10 ημέρες προμήθεια νερού σε κονσέρβες και 10 ημέρες φαγητό, αν δεν τρώγαμε πολύ. Ήταν στοιβαγμένα μαζί με ένα εγχειρίδιο για το πώς να επιβιώσουν στη σχεδία. Στην τελευταία σελίδα έγραφε: «Καλή τύχη!». Το πρόβλημα ήταν ότι δεν βρίσκονταν σε απόσταση 10 ημερών από τη στεριά.

Η Λίντα ήταν αυτή που εξέφρασε αυτό που όλοι σκέφτονταν. Είπε: «Ντούγκαλ, να είσαι ειλικρινής μαζί μας. Θα πεθάνουμε ή έχουμε ελπίδες;».

Ο Ντούγκαλ δεν ήξερε την απάντηση. Έκανε στον Ντάγκλας μια τρομακτική ερώτηση. Αν μπορούσαν να φτιάξουν τη λέμβο σε λειτουργική κατάσταση, θα δεχόταν να κωπηλατήσει τα 250 μίλια πίσω στα νησιά Γκαλαπάγκος και να σημάνει συναγερμό;

«Όχι, μπαμπά». Είπε ο Ντάγκλας. «Αυτό είναι 25 μίλια την ημέρα. Μπορώ να κωπηλατώ 25 μίλια την ημέρα για 10 ημέρες, με ρεύμα και αντίθετο άνεμο; Όχι, δεν μπορώ. Είναι ανόητο εγχείρημα. Σε κάθε περίπτωση, προτιμώ να πεθάνω εδώ έξω μαζί σου παρά να πεθάνω μόνος μου».

Η υπόσχεση ότι δεν θα φάνε ο ένας τον άλλον

Η οικογένεια επανεκτίμησε την κατάσταση. «Δώσαμε υποσχέσεις ο ένας στον άλλον. Η μία ήταν ότι δεν θα τρώγαμε ο ένας τον άλλον. Θα πεθαίναμε ήσυχα, αν αυτό συνέβαινε, και θα ψάχναμε για ένα πλοίο διάσωσης. Αυτή θα ήταν η καλύτερη ευκαιρία μας να ξεφύγουμε από αυτό» είπε ο Ντάγκλας.

Μετά από έξι ημέρες, οι ναυαγοί εντόπισαν ένα πλοίο. Είχαν μαζί τους δύο φωτοβολίδες αλεξιπτώτου και τρεις χειροκίνητες φωτοβολίδες.

Ο Ντάγκλας είπε: «Μπαμπά, ρίξε τη φωτοβολίδα στο πλοίο, όχι στον αέρα. Ρίξ’ την κατευθείαν στο καταραμένο πλοίο». Ο Ντούγκαλ είπε: «Δεν μπορώ να το κάνω αυτό Ντάγκλας, μπορεί να έχουν εκρηκτικά στο κατάστρωμα».

Καθώς διαφωνούσαν, το πλοίο απομακρυνόταν στο βάθος. Είχαν χάσει την ευκαιρία τους για διάσωση.

Τους είχαν απομείνει μόνο τέσσερις ημέρες προμήθειας νερού σε κονσέρβες και έβγαζαν τα υπόλοιπα τρόφιμα.

Το αίμα της χελώνας και η βροχή που δεν ερχόταν

Μια μέρα μια χελώνα ανέβηκε στη σχεδία. Ο Ντάγκλας είπε: «Μπαμπά, μπορούμε να τις φάμε αυτές, το διάβασα σε ένα βιβλίο».  Το να σκοτώσουν μια χελώνα όμως  αποδείχθηκε πιο δύσκολο από ό,τι περίμεναν. Προσπάθησαν δύο φορές και στις δύο περιπτώσεις οι χελώνες δραπέτευσαν.

Μέχρι τώρα, οι ναυαγοί βρίσκονταν στη δεύτερη εβδομάδα τους και είχαν πεινάσει. «Σκεφτόμασταν μόνο το φαγητό» λέει ο Ντάγκλας.

Όταν ήρθε μια τρίτη χελώνα, ήταν αποφασισμένοι να μην ξεφύγει. «Την έδεσα με σχοινί. Την τραβήξαμε στη βάρκα και της κόψαμε το λαιμό. Την ξεζουμίσαμε σε ένα κύπελλο και ο Ντούγκαλ ήταν ο πρώτος που ήπιε το αίμα της.

Τον κοιτάξαμε σαν: «Θα πεθάνεις; Και είπε: «Δεν είναι αλμυρό, μπορούμε να το πιούμε αυτό». Ήταν δυνατό αλλά γλυκό. Σκεφτήκαμε ότι θα μπορούσαμε να ζήσουμε με χελώνες. Είναι κόκκινο κρέας, σαν μπριζόλα».

«Όσο περνούσαν οι μέρες, η σχεδία γινόταν όλο και χειρότερη. Τα ψάρια την είχαν τρυπήσει και είχε διαρροή. Ήμασταν γεμάτοι σπυριά και δεν μπορούσαμε να κοιμηθούμε γιατί ήμασταν μέχρι το στήθος μέσα στο νερό. Υπήρχε ένα στεγνό μέρος σε εκείνη τη σχεδία και είχαμε από μία ώρα ο καθένας σε αυτό», λέει ο Ντάγκλας.

Μετά από τρεις ημέρες στην κακοκαιρία, ο ουρανός άνοιξε επιτέλους. «Έβρεχε σαν να μην το πιστεύετε. Ήμασταν τόσο ευτυχισμένοι. Τραγουδούσαμε, μαζεύαμε τη βροχή, γεμίζαμε τα δοχεία. Το ελιξίριο της ζωής. Ήπιαμε όσο περισσότερο μπορούσαμε. Έβρεχε για περίπου δύο καταραμένες μέρες».

«Μέχρι τώρα βρίσκονταν στη σχεδία για περίπου 17 ημέρες.

Με τη σχεδία να έχει ναυαγήσει, μεταφέρθηκαν στη μικροσκοπική λέμβο. «Ήταν σαν να ήμασταν μέσα στο νερό, ήμασταν τόσο χαμηλά». Για πέντε ημέρες έμειναν από νερό.

Όταν τους ακολούθησαν καρχαρίες

Τώρα συνειδητοποίησαν ότι τους ακολουθούσαν καρχαρίες. «Δεν μπορούσαμε να τους δούμε όταν ήμασταν στη σχεδία, αλλά τώρα που ήμασταν στη λέμβο μπορούσαμε να τους βλέπουμε να κολυμπούν γύρω μας όλη την ώρα».

«Πιάσαμε έναν καρχαρία 1,5 μ. Είχε τα δύο τρίτα του μήκους της λέμβου. «Ντάγκλας, τι κάνουμε τώρα;» ρώτησαν τον μεγάλο γιο τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας.

«Πρέπει να τον σταματήσουμε να μας δαγκώνει, οπότε αν ένας από εμάς βάλει ένα κουπί στο στόμα του, θα δαγκώσει και μετά θα του κόψουμε το κεφάλι. Δεν μπορεί να μας δαγκώσει αν δεν έχει κεφάλι», είπε.

Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζε. «Η μητέρα μου του έχωσε ένα κουπί στο στόμα, το δάγκωσε και του είπα: «Κόψε του το κεφάλι, μπαμπά, γιατί θα μας δαγκώσει». Ο Ντούγκαλ του έκοψε το κεφάλι, μου το έσπρωξε και μου είπε: ‘Ορίστε το καταραμένο σου κεφάλι’. Και, ξέρετε, αυτό το καταραμένο πράγμα με δάγκωσε; Έχω ακόμα τα σημάδια στο δάχτυλό μου. Δεν είχε δύναμη γιατί δεν είχε σώμα, αλλά τα δόντια του ήταν κοφτερά. Τον φάγαμε και νιώσαμε υπέροχα. Με κάποιο τρόπο οι Ρόμπερτσον έπιασαν έναν καρχαρία και τον σκότωσαν. Ήταν ένα ευφορικό συναίσθημα. Εμείς τρώγαμε καρχαρίες, αυτοί δεν έτρωγαν εμάς».

Κλύσμα για το… νερό

Οι εβδομάδες περνούσαν. Τρεις εβδομάδες, τέσσερις εβδομάδες, πέντε εβδομάδες, και ακόμα καμία ένδειξη διάσωσης.

Μιλούσαν για το τι θα έκαναν όταν γύρναγαν σπίτι. Ο Ρόμπιν είπε ότι θα δούλευε σε ένα ξενοδοχείο γιατί δεν ήθελε ποτέ ξανά να είναι μακριά από το φαγητό.

Η μητέρα  ήθελε να επιστρέψει στη γεωργική ζωή. Ο πατέρας είπε ότι δεν θα το έκανε ποτέ αυτό».

Ήταν σίγουροι ότι θα επιβίωναν; «Όχι. Θα μπορούσαμε να είμαστε νεκροί στο επόμενο κύμα. Το πρόβλημα δεν ήταν ποτέ η τροφή, αλλά το νερό. Ποτέ δεν είχαμε αρκετό. Η μητέρα μου σκέφτηκε να απορροφήσει το βρώμικο νερό ως κλύσμα. Έτσι έφτιαξα ένα κλύσμα από ένα σωλήνα, ο μπαμπάς μου έδεσε το χωνί πάνω του, και έκοψα τις άκρες για να μην πονάει πολύ και κάναμε κλύσματα από το βρώμικο νερό στον πάτο της λέμβου», περιέγραψε ο Ντάγκλας.

Η στιγμή που τους εντόπισαν

23 Ιουλίου 1972. Η οικογένεια συζητούσε για το άνοιγμα ενός καφέ μια μέρα, όταν ο Ντούγκαλ φώναξε: «Υπάρχει ένα καταραμένο πλοίο. Ένα καταραμένο πλοίο. Ένα πλοίο. Καθαρίστε τα καταστρώματα. Είπε: «Ντάγκλας, φτιάξε το σκάφος. Μας έχουν μείνει δύο φωτοβολίδες. Αξίζει μια ευκαιρία. Έρχεται πολύ κοντά».

Το πλοίο ήταν μια ιαπωνική αλιευτική τράτα, το Toka Maru II, που κατευθυνόταν προς τη διώρυγα του Παναμά. «Ο Ντούγκαλ άναψε τη φωτοβολίδα και την κράτησε ψηλά μέχρι που δεν μπορούσε να την κρατήσει άλλο. Του έπεφτε στο χέρι και την πέταξε στη θάλασσα». Ο Ντάγκλας ανακάλυψε αργότερα ότι ο καπετάνιος το είδε και είπε στο πλήρωμά του ότι ήταν πειρατές.

Ο παρατηρητής είπε ότι πίστευε ότι ήταν φωτοβολίδα, οπότε ο καπετάνιος συμφώνησε να αλλάξει πορεία κατά 20 μοίρες για να ρίξει μια ματιά. Ο Ντούγκαλ άναψε τη δεύτερη φωτοβολίδα, αλλά απέτυχε. «Αυτό ήταν λοιπόν. Η τελευταία μας φωτοβολίδα είχε λήξει. Τότε ο παρατηρητής είπε ότι μπορούσε να δει μια γυναίκα με δύο παιδιά. Είπε: «Δεν είναι πειρατές, είναι ναυαγοί».»

Μέσα σε 10 λεπτά, το πλοίο ήταν δίπλα τους. «Ένα σχοινί πετάχτηκε έξω. Ένα βρώμικο, λιπαρό, δύσοσμο σχοινί προσγειώθηκε στην πλώρη της λέμβου και το άρπαξα. Το κοίταξα και σκέφτηκα: «Θεέ μου, αυτό το σχοινί ανήκει σε έναν άλλο κόσμο». Έναν κόσμο που είχαμε ξεχάσει». Μετά από 38 ημέρες, οι ναυαγοί είχαν διασωθεί.

Όταν επέστρεψαν σπίτι

Η οικογένεια επέστρεψε στο σπίτι της στην περιοχή Peak District, όπου ο γάμος του Ντούγκαλ και της Λίντα άρχισε αμέσως να διαλύεται. Μέσα σε ένα χρόνο χώρισαν.

«Η μαμά και ο μπαμπάς δεν συγχώρεσαν ποτέ ο ένας τον άλλον για ό,τι έκαναν στην οικογένεια», λέει ο Ντάγκλας. «Ένιωθαν ότι ήταν αμελείς που μας έθεσαν σε τέτοιο κίνδυνο».

Ο Ντούγκαλ έγραψε ένα βιβλίο με μπεστ σέλερ για το ναυάγιο, το Survive the Savage Sea, κερδίζοντας αρκετά χρήματα για να αγοράσει ένα γιοτ για τον εαυτό του και ένα αγρόκτημα για τη Λίντα. Σχεδίαζε να ολοκληρώσει το ταξίδι του γύρω από τον κόσμο, αλλά σταμάτησε στην Ελλάδα και έμεινε εκεί, ζώντας στο σκάφος του.

Ο Ρόμπιν συνέχισε να εργάζεται στα οικονομικά (αν και όχι σε ξενοδοχείο). Τα δίδυμα αγωνίστηκαν να προσαρμοστούν στην καθημερινότητα της ζωής πίσω στο σχολείο. Και όσον αφορά τον Ντάγκλας μέσα σε δύο μήνες είχε καταταγεί στο εμπορικό ναυτικό, όπου παρέμεινε για 10 χρόνια πριν γίνει λογιστής.

«Ο αδελφός μου Νιλ πιστεύει ότι ο πατέρας ήταν απερίσκεπτος, παίρνοντας την οικογένειά του σε ένα ταξίδι σε όλο τον κόσμο», λέει ο Ντάγκλας. «Αλλά είμαι για πάντα ευγνώμων που ο Ντούγκαλ το έκανε αυτό, το ίδιο και ο αδελφός μου Σάντι. Νομίζω ότι ο Ντούγκαλ ήταν γενναίος άνθρωπος. Δεν μας απογοήτευσε ποτέ».

*Πηγή κεντρικής φωτό: Guardian