Ανεξάντλητος με αμφιλεγόμενη τακτική
Εγινε θρύλος των Ολυμπιακών Αγώνων για αρκετούς λόγους. Πρώτα από όλα, για τις νίκες του. Κατέκτησε τέσσερα χρυσά μετάλλια σε δύο συνεχόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες (1972 στο Μόναχο και 1976 στο Μόντρεαλ) στα 5.000 και 10.000 μέτρα.
Κατά τη διάρκεια του τελικού των 10.000 μέτρων στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μονάχου το 1972, ο Βίρεν έπεσε στο έδαφος ύστερα από μια σύγκρουση με άλλους δρομείς. Ωστόσο, σηκώθηκε, συνέχισε να τρέχει, όχι μόνο για να κερδίσει το χρυσό μετάλλιο αλλά και να σπάσει το παγκόσμιο ρεκόρ.
Ο Βίρεν ήταν γνωστός για την εξαιρετική του τακτική και φυσική κατάσταση. Προετοιμαζόταν σκληρά, κάνοντας προπονήσεις σε μεγάλο υψόμετρο και ακολουθώντας εξειδικευμένα προγράμματα προπόνησης που του επέτρεπαν να είναι πάντα σε άριστη φυσική κατάσταση.
Η επιτυχία του Βίρεν ενέπνευσε πολλές γενιές αθλητών και ανέβασε το επίπεδο των φινλανδών δρομέων μεγάλων αποστάσεων. Ο ίδιος έγινε σύμβολο της αφοσίωσης, της αντοχής και της αποφασιστικότητας.
Η φήμη ότι ο Λάσε Βίρεν άλλαζε το αίμα του πριν από τους αγώνες είναι ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα και συζητημένα θέματα στην ιστορία του αθλητισμού. Η πρακτική αυτή, γνωστή ως «αιματολογία» ή «blood doping», περιλαμβάνει την αύξηση της ποσότητας των ερυθρών αιμοσφαιρίων στο αίμα, ώστε να βελτιωθεί η μεταφορά οξυγόνου στους μυς και να αυξηθεί η αθλητική απόδοση.
Ωστόσο, δεν υπάρχουν επίσημες αποδείξεις ότι ο Λάσε Βίρεν είχε καταφύγει σε τέτοιες πρακτικές.
Ο ίδιος έχει αρνηθεί κατηγορηματικά αυτές τις κατηγορίες και μέχρι σήμερα δεν υπάρχουν αποδείξεις που να επιβεβαιώνουν τη χρήση αιματολογίας από αυτόν.
Οι φήμες αυτές πιθανώς προέκυψαν λόγω της εξαιρετικής του απόδοσης και της τακτικής του να προπονείται σε μεγάλο υψόμετρο, που βελτιώνει φυσικά την ικανότητα του σώματος να παράγει περισσότερα ερυθρά αιμοσφαίρια. Αυτή η μέθοδος προπόνησης μπορεί να εξηγήσει τη βελτιωμένη αθλητική του απόδοση χωρίς την ανάγκη καταφυγής σε παράνομες πρακτικές.
Ο Βίρεν συνέλαβε ξανά την εικόνα των «Ιπτάμενων Φινλανδών» που προώθησαν δρομείς όπως οι Hannes Kolehmainen, Paavo Nurmi και Ville Ritola τη δεκαετία του 1920. Ανακηρύχθηκε φινλανδός αθλητής της χρονιάς το 1972 και το 1976 και αργότερα έγινε πολιτικός και μέλος του κοινοβουλίου της Φινλανδίας το 1999-2007 και το 2010-2011.
Γεννήθηκε στις 22 Ιουλίου του 1949 στην πόλη Mίρσκιλα και έγινε αστυνομικός. Αρχισε να εξασκείται στο τρέξιμο αντοχής σε ηλικία 16 ετών, ενώ έκανε χειρωνακτικές εργασίες στην εταιρεία μεταφοράς ξύλου του πατέρα του.
Ξεκίνησε την καριέρα του ως δρομέας στις Ηνωμένες Πολιτείες στο Πανεπιστήμιο Brigham Young, στο Provo της Γιούτα. Ετρεξε στην ομάδα Varsity Cross-Country για το BYU για μία σεζόν, πριν επιστρέψει στην πατρίδα του, τη Φινλανδία.
Το 1967 τερμάτισε δεύτερος στον αγώνα ανώμαλου δρόμου νέων και κέρδισε το πρωτάθλημα στα 3.000 μέτρα. Στην πρώτη του εμφάνιση στη διεθνή σκηνή, στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Στίβου του 1971 στο Ελσίνκι, τερμάτισε 7ος στα 5.000 μέτρα και μόλις 17ος στα 10.000 μ., αγωνίσματα στα οποία έλαμψε ο συμπατριώτης του Γιούχα Βαατάνεν.
Ρεκόρ
Ακολουθώντας ένα βάναυσο πρόγραμμα προπόνησης στο Thomson’s Falls της Κένυας κατάφερε εντυπωσιακά αποτελέσματα, που περιελάμβαναν την κατάρριψη του παγκόσμιου ρεκόρ των 2 μιλίων και τις νίκες εναντίον της Μεγάλης Βρετανίας και της Ισπανίας σε μια συνάντηση στίβου που πραγματοποιήθηκε στο Ελσίνκι το καλοκαίρι του 1972.
Εγινε ο τέταρτος αθλητής που κέρδισε και τα δύο αγωνίσματα στους ίδιους Ολυμπιακούς Αγώνες, ακολουθώντας τον συμπατριώτη του Hannes Kolehmainen (1912), τον Emil Zátopek της Τσεχοσλοβακίας (1952) και τον Ρώσο Vladimir Kuts (1956). Υστερα από αυτούς, οι Miruts Yifter (1980) και Kenenisa Bekele (2008), αμφότεροι από την Αιθιοπία, και ο Mo Farah από τη Μεγάλη Βρετανία (2012 και 2016), πέτυχαν το πολυπόθητο «νταμπλ».
Μετά την τελική νίκη του στα 10.000 μέτρα στους αγώνες του Μόντρεαλ, έβγαλε τα παπούτσια του Onitsuka Tiger (ASICS) Runspark και τα κούνησε στο πλήθος στον γύρο θριάμβου του. Η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή τον κατηγόρησε για κακόβουλη πρόθεση διαφήμισης, αλλά ισχυρίστηκε ότι είχε μια φουσκάλα στα πόδια. Η ΔΟΕ απέκλεισε τον Βίρεν από τη συμμετοχή στον τελικό των 5.000 μέτρων. Ακολούθησε έφεση και του επετράπη να μπει στον αγώνα δύο ώρες πριν από την έναρξη.
Ο Βίρεν τελείωσε την καριέρα του μετά τους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 1980, όπου κατέλαβε την πέμπτη θέση στα 10.000 μέτρα. Φυσικά είναι μέλος του Hall of Fame της ΙΑΑF.