Ο σκλάβος που κατέκτησε τον κόσμο
Τι μπορεί άραγε να κρύβεται πίσω από τη λάμψη ενός (χρυσού) μεταλλίου; Τι θυσίες, τι αγώνες, τι υπερβάσεις έχουν γίνει για να έρθει η απόλυτη επιτυχία και δικαίωση για έναν αθλητή; Οταν μάλιστα μιλάμε και για ολυμπιακό μετάλλιο. Βλέποντας πολλές φορές έναν αθλητή να βιώνει την υπέρτατη καταξίωση δεν μπορούμε να φανταστούμε πώς κατάφερε να φτάσει μέχρι εκεί. Δεν είμαστε και υποχρεωμένοι εξάλλου να γνωρίζουμε την ιστορία του καθενός. Ολες οι ιστορίες όμως δεν είναι ίδιες και κάποιες σαν αυτή του θρύλου των μεγάλων αποστάσεων, Μο Φάρα, αξίζουν την προσοχή μας γιατί μας βοηθούν να κατανοήσουμε το μεγαλείο του αθλητισμού. Το πώς μπορεί ο αθλητισμός να αποτελέσει σωσίβιο για κάποιον που «δεν έχει στον ήλιο μοίρα» όπως λέμε, γιατί η ζωή επέλεξε να τον δοκιμάσει από τη μέρα που γεννήθηκε.
Οπως συνέβη για παράδειγμα με τον γεννημένο στο Μογκαντίσου της Σομαλίας, Χουσεΐν Αμπντί Καχίν, γνωστό εδώ και πολλά χρόνια στο παγκόσμιο στερέωμα ως Μο Φάρα. «Ο δρόμος δεν ήταν εύκολος». Αυτός είναι ο – μάλλον ήπιος – τίτλος του ντοκιμαντέρ που κυκλοφόρησε στο Netflix το 2016 και αφηγείται την ιστορία του. Μία ιστορία που ξεκίνησε το μακρινό 1983 και είχε πολύ πόνο. Μόλις στα τέσσερά του χρόνια ο μικρός Χουσεΐν, που έχει κι άλλα πέντε αδέλφια, με το ένα εκ των οποίων είναι δίδυμοι, έχασε τον πατέρα του από αδέσποτη σφαίρα. Στα εννιά του λόγω αναταραχής στην πατρίδα του τον έστειλαν για ασφάλεια σε έναν θείο του στο Τζιμπουτί κι από εκεί χωρίς να το καταλάβει βρέθηκε σκλάβος στην Αγγλία. Ναι, σκλάβος, καθώς υποχρεώθηκε σε παιδική εργασία για να μπορέσει να επιβιώσει.
Από το ναδίρ στο ζενίθ
Σε ντοκιμαντέρ του BBC για τη ζωή του περιγράφει ακριβώς τα όσα βίωσε στα χέρια των ανθρώπων που τον πήραν παράνομα στο Λονδίνο. «Αν ήθελα να φάω, η δουλειά μου ήταν να προσέχω τα παιδιά, να τα κάνω μπάνιο, να τους μαγειρεύω, να καθαρίζω. Εκείνη η γυναίκα μου είπε “Αν θες να ξαναδείς την οικογένειά σου, μην πεις τίποτα. Αν πεις κάτι, θα σε πάρουν”». Του έκοψαν κάθε επικοινωνία με την οικογένειά του, έχασε κάθε επαφή με τα αδέλφια του και όπως παραδέχθηκε συγκλονίζοντας «συχνά κλεινόμουν στο μπάνιο και έκλαιγα». Εφτασε 12 ετών για να αρχίσει να πηγαίνει σχολείο. Και εκεί βρήκε διέξοδο, εκεί άνοιξε η πόρτα για τα όσα υπέροχα θα ακολουθούσαν τα επόμενα χρόνια.
Αρχικά ήθελε να γίνει ποδοσφαιριστής. Του άρεσε το ποδόσφαιρο, αλλά ο δάσκαλος που είχε στο σχολείο για τα σπορ τον έστρεψε προς το τρέξιμο βλέποντας προφανώς πως είχε τα προσόντα για κάτι τέτοιο. Και μάλλον δικαιώθηκε καθώς ως Μο Φάρα, όνομα άλλου παιδιού που του το έδωσαν και έγινε βρετανός πολίτης, κατέκτησε τον κόσμο στην κυριολεξία.
Τέσσερα χρυσά σε 5 και 10 χιλιάδες μέτρα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012 και του 2016, έξι χρυσά σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα και αμέτρητα ακόμη χρυσά και όχι μόνο σε κορυφαίες διοργανώσεις. Ρεκόρ Βρετανίας, παγκόσμια, ευρωπαϊκά. Επιδόσεις που έμειναν στην ιστορία και κάποιες ίσως δεν σπάσουν ποτέ.
«Ιππότης του Στέμματος»
Εδώ και μερικούς μήνες έχει αποσυρθεί από την ενεργό δράση, αλλά ο μύθος του θα συνεχίσει να υπάρχει στους αιώνες. «Ενα κομμάτι του εαυτού μου ήθελε να κλάψει. Θα μου λείψει αυτό το συναίσθημα, είμαι συναισθηματικά φορτισμένος σήμερα. Το Great North Run, θα είναι το τελευταίο μου τρέξιμο και αυτό θα είναι το αντίο μου.
Η καριέρα μου ήταν καταπληκτική, η γυναίκα και τα παιδιά μου ήταν μαζί μου σε αυτό το ταξίδι και θέλω να τους δώσω χρόνο τώρα, καθώς και να ασχοληθώ με το άθλημα στη βάση και να ανταποδώσω όσα πήρα», είπε στο ΒΒC μετά τον Μαραθώνιο του Λονδίνου, έναν από τους τελευταίους αγώνες του. Από το 2017 ο Μο Φάρα συγκαταλέγεται ανάμεσα στους «Ιππότες του Στέμματος» έπειτα από την εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στο παλάτι του Μπάκιγχαμ υπό τη βασίλισσα Ελισάβετ Β’.
«Πέσε επτά φορές και στάσου όρθιος οκτώ», λέει μία από τις πιο γνωστές ιαπωνικές παροιμίες. Δεν γνωρίζουμε πόσες φορές βρέθηκε κάτω ο Μο Φάρα. Αυτό που γνωρίζουμε σίγουρα είναι πως όσες κι αν ήταν αυτές, πολύ περισσότερες ήταν εκείνες που κατάφερε να ορθώσει ανάστημα και να σταθεί στα πόδια του.
Και να μπορέσει τώρα, έχοντας αποσυρθεί από την ενεργό δράση γεμάτος από διακρίσεις και συναισθήματα, να αφιερωθεί στην οικογένειά του και να της χαρίσει όλα εκείνα που στερήθηκε εκείνος σαν παιδί.
Ενα παιδί που βίωσε το απόλυτο σκοτάδι σε τρυφερή ηλικία, αλλά βγήκε στο φως κόντρα σε όλους και σε όλα. Και τώρα αποτελεί πηγή έμπνευσης για πολλά παιδιά που τον έχουν πρότυπο και μαγεύτηκαν από τα κατορθώματά του.