Πληγές

Η πιο ανησυχητική εξέλιξη των τελευταίων μηνών δεν είναι τίποτα από όσα συζητούμε και διαπληκτιζόμαστε καθημερινά.

Είναι η αναζωπύρωση των μεταναστευτικών ροών.

Είχα πολλά χρόνια να βρεθώ στο Βόρειο Αιγαίο. Και να δω με τα μάτια μου τις πληγές που έχει ανοίξει η παράνομη μετανάστευση στις τοπικές κοινωνίες.

Οι πληγές δεν έχουν κλείσει. Και θα είναι δραματικά δυσβάστακτο αν σε αυτές προστεθούν και άλλες.

Προφανώς η ελληνική πολιτεία είναι πολύ πιο οχυρωμένη από το πρόσφατο παρελθόν. Ο Εβρος φυλάσσεται και ο φράκτης επεκτείνεται.

Στα νησιά αναπτύσσεται ενεργά η θαλάσσια προστασία τους.

Κυρίως η χώρα έχει αποσαφηνίσει ένα δόγμα προστασίας, το οποίο (αν κρίνω από τις δημοσκοπήσεις…) συμμερίζεται η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού και το οποίο υπηρετούν (ελπίζω) με αφοσίωση κι αποτελεσματικότητα οι Αρχές ασφαλείας και η Δικαιοσύνη.

Ταυτοχρόνως το «μεταναστευτικό λόμπι» που τόσες ζημιές έκανε στη χώρα μας με αμφιλεγόμενους ευρωβουλευτές και «μη κυβερνητικούς» ακτιβιστές αποδυναμώθηκε σημαντικά στις ευρωεκλογές. Κοινώς, έφαγε μαύρο.

Κατά πάσα πιθανότητα οι συσχετισμοί αυτοί θα αποτυπωθούν και στο νέο Ευρωκοινοβούλιο και στη νέα Κομισιόν.

Την ίδια στιγμή, η Ιταλία υιοθετεί μια σαφώς πιο αποτρεπτική πολιτική. Ενώ ίσως βοηθήσει και το κλίμα ηρεμίας που επικρατεί στις σχέσεις με την Τουρκία.

Αυτά είναι τα καλά νέα.

Οι ροές όμως αναζωπυρώθηκαν υπενθυμίζοντας ότι το πρόβλημα δεν έχει λυθεί κι ούτε θα λυθεί εύκολα.

Φυσικά υπάρχουν πάντα οι χαζοχαρούμενοι ή οι ιδεοληπτικοί που θεωρούν ότι η παράνομη μετανάστευση είναι άσκηση δικαιώματος.

Είναι ίσως η πρώτη διεκδίκηση παγκοσμίως ενός δικαιώματος στην ανεξέλεγκτη και ανεμπόδιστη αυθαιρεσία.

Αλλά για να αντιμετωπιστεί αυτό δεν αρκεί μόνο η επαγρύπνηση κι η αποφασιστικότητα μιας μικρής χώρας όπως η Ελλάδα που πληρώνει πρώτη τη ζημιά.

Χρειάζεται μια θεμελιώδης αναθεώρηση των αντιλήψεων περί δικαίου και μια αποσύνδεση της παρανομίας από τον ανθρωπισμό.

Ακόμη κι οι ευρωπαϊκοί μηχανισμοί προστασίας όπως η Frontex χρειάζεται να κατανοήσουν ότι είναι φύλακες μιας θάλασσας που έχει (ευτυχώς…) σύνορα κι όχι φιλοθεάμονες παρατηρητές.

Είναι αλήθεια ότι τέτοιες απόψεις έχουν υποχωρήσει κάτω από το βάρος μιας δυσβάστακτης πραγματικότητας. Αλλά οι πληγές στο Αιγαίο παραμένουν ανοικτές.

Το ζητούμενο λοιπόν είναι αν τις βλέπουν από τις Βρυξέλλες. Κι αν έχουν στο μυαλό τους πώς θα τις γιατρέψουν.

Ούτως Ή άλλως, θέλω να υποθέτω πως κανείς σοβαρός άνθρωπος στη χώρα μας δεν ονειρεύεται να μετατραπεί η Μυτιλήνη σε Γιαουντέ και η Λέρος σε Μογκαντίσου.

Ελπίζω να μην το φιλοδοξεί και κανείς άλλος.