Αποσύνθεση
Με την πραγματική ή υποτιθέμενη υποψηφιότητα του Πολάκη για την αρχηγία του ΣΥΡΙΖΑ η αποσύνθεση της λεγόμενης «ριζοσπαστικής Αριστεράς» και του «προοδευτικού χώρου» περνάει σε άλλα επίπεδα επιτάχυνσης.
Αυτό φυσικά δεν είναι απαραιτήτως κακό.
Ενας ουρανοκατέβατος πολιτικός χώρος που ξεκίνησε από τις φωτιές του Γρηγορόπουλου, πέρασε από τις πλατείες των Αγανακτισμένων, ανδρώθηκε καταργώντας το Μνημόνιο «με έναν νόμο και ένα άρθρο», κατέληξε στην αλησμόνητη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και αντέταξε μια αντιπολίτευση της συμφοράς πνέει τα λοίσθια.
Ανεμομαζώματα. Διαβολοσκορπίσματα.
Πολλοί θεωρούσαν την κατάληξη προδιαγεγραμμένη. Θα διαφωνήσω. Τίποτα δεν είναι προδιαγεγραμμένο στην πολιτική. Ούτε η άνοδος, ούτε η κατρακύλα.
Ποιος θα μας έλεγε πριν από μερικά χρόνια πως η άκρα Δεξιά θα σαρώνει στην Ανατολική Γερμανία; Κι ότι το ιστορικό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα του Ενγκελς, του Κάουτσκι και του Βίλι Μπραντ θα κινείται σε ποσοστά Βελόπουλου;
Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν δεν πληρώνει καμία νομοτέλεια. Πληρώνει το κακό του το κεφάλι. Απλώς «ουδέν κακόν αμιγές καλού».
Το δημοκρατικό πολιτικό σύστημα έχει μια ευκαιρία ανασυγκρότησης σε πιο υγιή και λειτουργική βάση μετά την αναστάτωση της δεκαετίας του 2010.
Για να είμαστε δίκαιοι άλλωστε και παράλληλα με το τουρλουμπούκι του ΣΥΡΙΖΑ, η κυβερνητική πλειοψηφία παραμένει σταθερή ενώ η αναζήτηση αρχηγού στο ΠΑΣΟΚ γίνεται με αξιοπρέπεια και συγκράτηση – προς το παρόν…
Φυσικά κανείς δεν ξέρει τι θα βγει τελικά από το μίξερ.
Αλλά έχω όλο και εντονότερη την αίσθηση ότι μπορεί να βγει κάτι θετικό. Κυρίως ότι θα περιοριστεί σημαντικά η αποσταθεροποιητική δράση «αντισυστημικών» δυνάμεων που κόστισαν και βρίσκονται σαφώς σε αποσύνθεση.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως όλη η αναστάτωση της δεκαετίας του 2010 και μαζί της ο ΣΥΡΙΖΑ στηρίχτηκε σε μια άρνηση της πραγματικότητας.
Στην ψευδαίσθηση ότι τα πράγματα μπορεί να είναι ή να γίνουν διαφορετικά επειδή έτσι βολεύει.
Η ψευδαίσθηση φυσικά διαψεύστηκε από την ίδια τη ζωή. Κι έμειναν μόνο τα απομεινάρια της να ταλαιπωρούν το Διαδίκτυο και τους οδηγούς του κέντρου της Αθήνας.
Ακουγα προ ημερών τον υπουργό Παιδείας να λέει ότι οι μαθητές πρέπει να διδαχτούν την έννοια της συνέπειας των πράξεων και των επιλογών τους. Αν το επιτύχει, θα είναι η μεγαλύτερη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση από την εποχή του Γεωργίου Παπανδρέου.
Αλλά ταυτοχρόνως ένα ανεκτίμητο μάθημα για το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας.
Φυσικά και για τον ΣΥΡΙΖΑ.
Διότι η πραγματικότητα την οποία επέμεναν να αρνούνται τους διδάσκει πως τίποτα δεν είναι δωρεάν. Και πως κάθε Πολάκης κοστίζει.