Λάκης Λαζόπουλος: «Να δούμε τι έγινε όλα αυτά τα χρόνια της σατιρικής σιωπής»

Το «Αλ Τσαντίρι Νιουζ», η σατιρική εκπομπή που έγραψε ιστορία στην ελληνική τηλεόραση, επιστρέφει ανανεωμένη την Τετάρτη 20 Νοεμβρίου στο Mega. Ο Λάκης Λαζόπουλος ανάβει τα φώτα της σκηνής και προσκαλεί τους τηλεθεατές σε μια δίωρη απόδραση με όχημα τη σάτιρα. Μαζί του ζωντανά στη σκηνή θα βρεθούν καλλιτέχνες που συνδέθηκαν με την εκπομπή όλα αυτά τα χρόνια αλλά και με τη βοήθεια της τεχνητής νοημοσύνης οι αξεπέραστοι «Μήτσοι». Στο φρέσκο «Αλ Τσαντίρι Νιουζ» ο Λάκης Λαζόπουλος αφουγκράζεται τον παλμό της κοινωνίας και συντονίζεται με την ταχύτητα της εποχής, στην οποία κυριαρχούν το Διαδίκτυο και τα ocial media. Πιστός στην πεποίθηση ότι η σάτιρα είναι ελεύθερη και ως εκ τούτου ενοχλητική, ο ίδιος επιστρέφει με σκοπό να υπηρετήσει αυτό το λαϊκό και επιδραστικό είδος που λίγοι κατέχουν όπως εκείνος. Με αυτή την αφορμή, ο Λάκης Λαζόπουλος μίλησε στα «Πρόσωπα».

Επιστρέφετε με το «Αλ Τσαντίρι Νιουζ» στην τηλεόραση. Ξαναπιάνετε το νήμα εκεί που το αφήσατε με μια εκπομπή που γνωρίσαμε ή φέρνετε μια διαφορετική πρόταση;

Εγώ τους χρόνους της σιωπής συνέχιζα να πλέκω το νήμα, άρα ακολουθούσα και ακολουθώ τις σκέψεις που είχα πάντοτε χωρίς εκπτώσεις, χωρίς κωλοτούμπες και χωρίς φόβο. Αυτά τα τρία στοιχεία είναι που κάνουν πάντα μία εκπομπή σατιρική να είναι συνεπής απέναντι στους ανθρώπους. Οπότε η απάντηση είναι, η διαφορετική πρόταση θα έχει να κάνει στο ότι σίγουρα θα μπουν καινούργια στοιχεία στην εκπομπή, καινούργια στοιχεία τα οποία γεννήθηκαν με τα χρόνια. Ας πούμε η τεχνητή νοημοσύνη θα παίξει έναν πολύ μεγάλο ρόλο στην εκπομπή και θα ακολουθήσουμε και αυτά τα οποία γίνονται στη σημερινή τηλεόραση, οπότε σίγουρα θα υπάρχουν, ας πούμε, καινούργιοι οπτικοί τρόποι προσέγγισης της θεματολογίας. Αλλά το νήμα είναι το σατιρικό νήμα το οποίο πλέκει το πλεκτό σε κάθε εποχή και κυρίως πλέκει στα χρόνια της σιωπής.

Χωρίς να μας κάνετε σπόιλερ, τι να περιμένουμε στην πρώτη εκπομπή σας στο Mega;

Στην πρώτη εκπομπή να περιμένετε να μπορώ να σταθώ απόλυτα στην επικαιρότητα. Είναι το πιο βασικό και το πιο ζόρικο πράγμα σε μία εκπομπή να την ετοιμάζεις και όλο αυτό να αλλάξει την τελευταία ώρα, την τελευταία στιγμή, τα τελευταία 10 λεπτά και να πρέπει εσύ να χειριστείς αυτή την καινούργια κατάσταση. Δεν κάνω προετοιμασίες γενικές. Σκέφτομαι με βάση την επικαιρότητα της τελευταίας εβδομάδας, αλλά σίγουρα θα πρέπει να υπάρχει και μία περίληψη από τα προηγούμενα. Να δούμε τι έγινε όλα αυτά τα χρόνια της σιωπής, της σατιρικής σιωπής.

Η σχέση σας με την τηλεόραση φαίνεται να είναι μια σχέση αγάπης – μίσους γιατί έχετε πολλές ενστάσεις για το σύνολό της. Μετά την αποχή σας από αυτήν, η σχέση έχει αλλάξει; Της δίνετε δεύτερη ευκαιρία;

Η σχέση μου με την τηλεόραση δεν έχει αλλάξει. Η τηλεόραση είναι μια πολυκατοικία που μπορεί να έχει ό,τι πρόγραμμα θέλει, κανένα πρόγραμμα δεν επηρεάζει το ένα το άλλο, να το πω έτσι, αλλά το θέμα είναι ότι αυτή τη στιγμή η ελληνική τηλεόραση παράγει μια απόλυτα πειθήνια σιωπή και αυτή η σιωπή είναι η πιο ενοχλητική στα αφτιά οποιουδήποτε ανθρώπου προοδευτικού. Η λέξη αποχή δεν νιώθω ότι είναι σωστή για την περίπτωσή μου. Δεν είναι αποχή, είναι απαγόρευση. Το MEGA μου έδωσε τη δυνατότητα, χωρίς αστερίσκους, να μπορώ να ξανακάνω την εκπομπή. Αρα δεν δίνω εγώ στη σάτιρα μια ευκαιρία, μου δόθηκε μία ευκαιρία να κάνω την εκπομπή.

Επειδή τα τελευταία χρόνια έχει γίνει πολλή κουβέντα για τη σάτιρα, θεωρείτε ότι τελικά το μόνο όριο που έχει είναι η αυτολογοκρισία της;

Η σάτιρα δεν έχει ούτε καν αυτολογοκρισία. Η σάτιρα, θα επιμένω πάντα, είναι ένα πουλί που πετάει ελεύθερο γιατί αν δεν πετάει ελεύθερο, φαίνεται στο βλέμμα αυτουνού που κάνει τη σάτιρα, και επίσης ο καθένας έχει δικαίωμα να πυροβολήσει το πουλί αυτό και πολλές φορές να το σκοτώσει. Εχουμε ζήσει περιόδους έντονης λογοκρισίας, έντονων διαμαρτυριών, αποκεφαλισμών, τα πάντα. Στην Ελλάδα συγκεκριμένα υπάρχει μόνο μία μικρή περίοδος όπου η σάτιρα ήταν πιο ελεύθερη. Αυτή η περίοδος έχει οριστικά περάσει στο περιθώριο. Τώρα κάθε σάτιρα περνάει από πολύ μεγάλο κόσκινο και πρέπει η σάτιρα να είναι αρεστή. Αλλά άμα κάνεις σάτιρα και είναι και ο σατιριζόμενος πολύ χαρούμενος κάτι δεν πάει καλά. Η σάτιρα, εκ των πραγμάτων, είναι ενοχλητική για τον λόγο ότι είναι μια διαφορετική οπτική από αυτήν που έχει το ίδιο το πρόσωπο για τον εαυτό του. Για κάποιους είναι επωφελές, γιατί σου δίνει τη δυνατότητα να δεις και τον τρόπο που πιθανόν να φαίνεσαι στα μάτια του κόσμου. Γιατί σίγουρα μπορείς να φοβίσεις, μπορεί να τηλεφωνείς συνέχεια, μπορείς να βουλώσεις τα στόματα όλων, να τους λογοκρίνεις, να τους παρακολουθείς, να τους εκβιάσεις, να τους κάνεις τα πάντα και να τους έχεις φοβισμένους. Αυτό όμως δεν είναι η πραγματική εικόνα σου. Η πραγματική εικόνα είναι αυτή που έχει η ψυχή σου.

Εχετε δείξει ότι το εργαλείο με το οποίο κάνετε σάτιρα είναι επίσης και η αισθητική ενός φαινομένου. Θα συνεχίσετε στο ίδιο μοτίβο;

Η αισθητική είναι πάντα μέρος σάτιρας γιατί το βλέμμα των ανθρώπων από μόνο του, ο τρόπος που κοιτάζουν οι άνθρωποι, οι σκέψεις των ανθρώπων καταγράφονται, και αυτές αποτελούν την πρώτη ανεμπόδιστη σάτιρα που υπάρχει. Δηλαδή μπορεί να μιλάει ένας υπουργός και να τάζει, να τάζει, και ξαφνικά να δεις τον γραμματέα που γράφει αυτά τα «θα» του υπουργού και να έχει μια αμφιβολία. Αλλάζει ο κόσμος, αλλάζει το βλέμμα των ανθρώπων, αλλάζει και η αισθητική.

Αν είχατε την ευκαιρία να κάνετε ένα «Τσαντίρι» με κοινό μόνο από πολιτικούς, ποιοι θα θέλατε να είναι στην πρώτη σειρά και τι θα τους λέγατε;

Δεν θα ήθελα καθόλου να κάνω ένα τσαντίρι με κοινό μόνο πολιτικούς γιατί θέλω να γελάσει ο κόσμος, και αυτοί δεν πρόκειται να βγάλουν ίχνος γέλιου. Θα βρουν όλη τη σάτιρα ανεπιτυχή και ανεπαρκή. Και κατ’ αρχάς μία τέτοια εκπομπή θα είχε ήδη απαγορευτεί πριν καν φτάσει. Είναι μακριά τα όρια και της δικής σας φαντασίας με αυτή σας την ερώτηση.

Συχνά η σάτιρα χτυπάει την εξουσία, αλλά πιστεύετε ότι υπάρχουν και άνθρωποι εκτός της εξουσίας που αξίζουν να σατιριστούν περισσότερο για τις πράξεις ή τη στάση τους;

Ασφαλώς! Η κάθε εποχή και γενικά η κοινωνία έχει σημαδούρες. Δηλαδή υπάρχουν σημεία, πρόσωπα τα οποία δεν υπάρχει περίπτωση αφού είναι τόσο γνωστά να μη δημιουργούν μία έντονη συζήτηση. Δηλαδή αν υποθέσουμε ότι για κάθε θέμα απαντάει ένας δικηγόρος, σαν η χώρα να έχει έναν μόνο δικηγόρο να απαντάει, είναι σαν να ορίζεις αυτόν τον δικηγόρο σαν δικηγόρο όλων των υποθέσεων. Εάν έχει έναν πολιτικό να απαντάει, ορίζεις τον πολιτικό αυτό σαν μόνο υπεύθυνο όλων των απαντήσεων. Εάν έχεις έναν καλλιτέχνη ο οποίος συνέχεια μιλάει για τον εαυτό του. Πόσο καλός είναι, πόσο τον αγαπάει και πόσο τον εκτιμάει ο κόσμος, μιλάει μόνος του για τον εαυτό του, και αυτό είναι άξιο να σατιριστεί. Υπάρχουν πρόσωπα που είναι κοινωνικές σημαδούρες. Και υπάρχουν και πρόσωπα τα οποία βοηθούν και στηρίζουν την κοινωνία. Η Μαρία Καρυστιανού αυτή τη στιγμή δεν διασώζει μόνο τη μνήμη του παιδιού της, δεν διασώζει την αξιοπρέπεια των ανθρώπων που δεν λυγίζουν κάτω από τον τρομερό πόλεμο που γίνεται εναντίον της και αυτή συνεχίζει να στηρίζει το παιδί της αλλά και τα υπόλοιπα, γιατί καθετί που θα βοηθήσει σε αυτή την ιστορία θα ησυχάσει τις ψυχές όλων των παιδιών. Και επιπλέον η Καρυστιανού δείχνει τον δρόμο τού πώς μπορεί ένας ενεργός πολίτης να κάνει χρήση αυτών των νόμων που υποκριτικά έστω έχουμε.

Συμφωνείτε με την άποψη ότι ζούμε μια πολιτική ασυμμετρία το τελευταίο διάστημα, όπου ένα κόμμα είναι κυρίαρχο και η αντιπολίτευση ψάχνει ακόμα τον βηματισμό της;

Δεν υπάρχει καμία κυριαρχία από κανέναν πολιτικό χώρο. Οταν ο κόσμος σιγά σιγά διαφοροποιείται, όταν μικραίνει το ποσοστό των ανθρώπων που προσέρχονται στις κάλπες, όταν παράγεται ένα μεγάλο ποσοστό από ένα μικρότερο πλήθος, αυτό δεν σημαίνει κυριαρχία, σημαίνει ευκαιρία, είναι μία πρώτης τάξεως ευκαιρία η αδιαφοροποίηση του μεγάλου συνόλου, κυρίως των νέων ανθρώπων, να επιβιώνει η τάξη των 50 plus, η οποία υπόκειται σε διάφορους περιορισμούς, πρώτον λόγω της ηλικίας, λόγω της συντηρητικοποίησης του νου που έρχεται με τα χρόνια σε πολλούς εξ αυτών, και βεβαίως στις ανάγκες και τις εξαρτήσεις που έχουν δημιουργηθεί επ’ αυτών των οποίων μπορούν να πραγματοποιηθούν κάθε είδους εκβιασμοί, λογαριασμοί και υπόλοιπα. Αρα λοιπόν έχουμε μία μη κυρίαρχη κυβέρνηση και ένα διαλυμένο σκηνικό, ιδιαίτερα στον ΣΥΡΙΖΑ, όπου οι κομματικοί πιστεύουν ότι το κόμμα τούς ανήκει.

Αυτό το μεγάλο τμήμα της κοινωνίας, το 30% που προσετέθη κάποια στιγμή στο 3% του ΣΥΡΙΖΑ, που ήταν αυτοί οι κύριοι που αποφασίζουν σήμερα, θέλουν να το διαλύσουν, το σπάνε κομμάτι κομμάτι, το σπάνε όλο και περισσότερο για να μπορέσουν να ξαναέχουν 3%. Θέλουν το καΐκι τους. Δεν έχω δει ποτέ σε κανένα κόμμα να έχουνε πάρει όλοι έναν γκασμά και να γκρεμίζουν με τέτοια μανία την κοινωνία που προστέθηκε στο κόμμα τους. Ας το πάρουν το 3% να το ‘χουν φυλαχτό τους και ας αφήσουν ήσυχη την κοινωνία να βρει τον δρόμο και τον βηματισμό της. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα ξαναβρεί τον βηματισμό του γιατί δεν έχουν βήμα αυτοί που νομίζουν ότι ηγούνται. Δεν καταλαβαίνουν τι λένε. Επίσης, ανεξάρτητα από τη γνώμη που έχω για τον κ. Κασσελάκη, είναι παντελώς λάθος ότι τον εξαιρούν και φαίνεται κανονικά ότι κάνουν κουμάντο στο κόμμα τους οι κομματάρχες.

Επίσης το ΠΑΣΟΚ θεωρώ ότι αναγκαστικά θα έχει μέλλον, αλλά θα είναι μια νέα ψιλοκυριαρχία απέναντι στον Μητσοτάκη που αυτή τη στιγμή δεν έχει πραγματική κυριαρχία. Είναι σαν να έχουμε πάει στη λαϊκή αργά κι έχουνε μείνει οκτώ σάπια φρούτα και πρέπει να διαλέξουμε τα λιγότερο σάπια. Οπότε αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει προοπτική για την ελληνική κοινωνία γιατί τα πρόσωπα που θα μπορούσαν να ηγηθούν έχουν απαγορευτεί και εξορίζονται από το πολιτικό σύστημα, το οποίο φυλάει πολύ καλά τον κώλο του.

Τι μπορεί κανείς να κάνει για να αντιμετωπίσει το φαινόμενο όπου η μόνη κερδισμένη στο πολιτικό σκηνικό είναι η υπερδεξιά; Θα είναι αυτό κάτι που θα θίξετε στην εκπομπή σας;

Η υπερδεξιά, αν θυμάστε, ξεκίνησε, για να έχουμε ακριβώς τα στοιχεία, από τη στιγμή που ο Γιώργος Παπανδρέου επέμενε να έχουμε και τον ΛΑΟΣ μέσα στην υπόθεση της δημοκρατίας. Ο Γιώργος Παπανδρέου ουσιαστικά, με τον Σαμαρά, βάλανε τον ΛΑΟΣ μέσα στην Ιστορία. Αυτή τη στιγμή κυβερνάει ο ΛΑΟΣ. Επικεφαλής της κοινής γνώμης βρίσκονται ο Αδωνις Γεωργιάδης, ο Πλεύρης και ο Βορίδης, με εμβόλιμο τον κ. Μητσοτάκη. Ο κ. Μητσοτάκης και οι δημοσιογράφοι του, πραγματικά δεν έχω δει ποτέ τόσο απίστευτο σύνολο δημοσιογράφων να συμφωνούνε με ό,τι λέει ο Μητσοτάκης, θεωρούν ότι η Νέα Δημοκρατία είναι κέντρο, αλλά στην πραγματικότητα είναι ένα ακροδεξιό κέντρο. Αυτός ο τρόπος που μιλάνε οι πολιτικοί και ιδιαίτερα αυτή η αλαζονεία της Ακροδεξιάς, αυτός ο εξευτελισμός του ανθρώπου καθημερινά, αυτή η απαξίωση με την οποία μιλούν και κλείνουν νοσοκομεία και αλλάζουν τα πάντα και κάνουν ό,τι θέλουν, είναι ό,τι χειρότερο έχει συμβεί στη νεότερη Ιστορία. Θα προτιμούσα να ζω σε μια αληθινή δημοκρατία. Θα επιθυμούσα να ζω με περισσότερη δημοκρατία, αλλά είμαστε υποχρεωμένοι, και από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης τα οποία μας υπερπροβάλλουν την ακροδεξιά εικόνα και θεωρούμαστε ευτυχισμένοι γιατί ο Κασιδιάρης είναι στη φυλακή και οι ακροδεξιοί ελεύθεροι.