Μανιτάρια
«Γνωρίζω τα μανιτάρια που φυτρώνουν στα δάση κοντά στο χωριό μου, στην περιοχή Ζιτόμιρ, στην Ουκρανία. Κρύβονται κάτω από τα νεκρά φύλλα. Πρέπει να εφοδιαστείς με ένα μπαστούνι, να ανασηκώσεις τα υγρά φύλλα και να κοιτάξεις: βλέπεις από κάτω ένα κίτρινο καπέλο, ένα καπέλο στο χρώμα του γάλακτος με σαφράν ή ένα καφετί καπέλο του γένους των βωλιτών; Από τότε που ήμουν παιδί, μου άρεσε να μαζεύω μανιτάρια. Οταν γύριζα σπίτι, ξεκινούσε η μακρά διαδικασία του καθαρισμού και της ετοιμασίας. Το βράδυ, το προϊόν του πρωινού μου κυνηγιού βρισκόταν στο τραπέζι, συνοδευόμενο από πατάτες. Ολοι οι συγγενείς χαίρονταν μαζί μου. Αυτή η χαρά είναι από τις πιο αρχαίες, τις πιο πρωτόγονες και τις πιο ειλικρινείς. Ημουν ένας κυνηγός. Οχι, δεν είχα σκοτώσει ένα μαμούθ για να φέρω το κρέας του στη σπηλιά, είχα λάβει μέρος σε μια πανάρχαιη διαδικασία για να θρέψω την οικογένειά μου και τους φίλους μου».
Αυτά γράφει ο γνωστός ουκρανός συγγραφέας Αντρέι Κούρκοφ στο πλαίσιο ενός αφιερώματος του περιοδικού L’ Obs για τη χαρά. «Το χωριό μας ήταν τυχερό μέχρι τώρα», καταλήγει. «Ούτε αυτό ούτε τα κοντινά δάση έχουν βομβαρδιστεί από τον ρωσικό στρατό».
Διαβάζω γκρίνιες και κριτικές για την απόφαση του Μπάιντεν και του Στάρμερ να επιτρέψουν στην Ουκρανία, έστω και την ύστατη ώρα, να χρησιμοποιεί δυτικούς πυραύλους για να πλήττει στόχους στο ρωσικό έδαφος. Σωστά: έπρεπε να υποκύψουν, ως άλλοι Τσάμπερλεν, στους εκβιασμούς του Πούτιν και να τον αφήσουν να καταπιεί ολόκληρη την Ουκρανία, μαζί με το χωριό του Κούρκοφ, στο όνομα της ειρήνης, φυσικά, και του ρεαλισμού.
Ακουσα τον Πολάκη να λέει στο ντιμπέιτ για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ότι «δεν είχαμε κανένα λόγο να πάρουμε τεθωρακισμένα και άλλο εξοπλισμό και να τα στείλουμε μέσω Τσεχίας στα Τάγματα του Αζόφ, στην Ουκρανία». Η εμφάνισή του, λέει, ήταν απροσδόκητα μετριοπαθής. Σωστά: θα ήταν ακραίος, θα ήταν ο γνωστός Πολάκης δηλαδή, αν είχε προτείνει να στείλουμε στρατό για να πολεμήσει μαζί με τους Ρώσους και τους Βορειοκορεάτες εναντίον των «ουκρανών νεοναζί». Αλλά ήταν ήπιος όπως ο Νίκος Φίλης, που είχε αποχωρήσει από τη Βουλή εκείνη την απριλιάτικη ημέρα του 2022 επειδή είχε ακουστεί μήνυμα «εκπροσώπου του φασιστικού τάγματος Αζόφ», όπως η Ολγα Γεροβασίλη, που είχε χαρακτηρίσει «μεγάλο ατόπημα» εκείνο το μήνυμα, όπως ο Παναγιώτης Κουρουμπλής, που είχε αποκαλέσει τον (μακαρίτη πια) ουκρανό στρατιώτη «παρακρατικό, μέλος της ναζιστικής οργάνωσης Αζόφ που βαρύνεται για την άσκηση βίας κατά της ομογένειας». Καλά που δεν κυβερνούσαν ακόμη οι έλληνες αριστεροί όταν έγινε η ρωσική εισβολή.
Ο κόσμος αγριεύει, άλλοι προσαρμόζονται, άλλοι αντιστέκονται, άλλοι μένουν κολλημένοι στα δόγματά τους. Κι ο Κούρκοφ ελπίζει να μπορέσει μια μέρα να ξαναμαζέψει μανιτάρια στα δάση κοντά στο χωριό του.