Η σημασία της εκφοράς του λόγου
Εχετε ποτέ αναρωτηθεί γιατί ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει καθιερώσει τις εβδομαδιαίες ανασκοπήσεις με τα βίντεο που ανεβάζει στο ΤικΤοκ; Δεν είναι κανένα μυστικό η απάντηση: επειδή βγαίνει πάντα πολύ καλός σε αυτά τα βίντεο. Λέει κάθε φορά αυτό που έχει να πει με το κατάλληλο ύφος, η άρθρωσή του είναι πάντα άψογη, ο λόγος του απλός, καθαρός και σαφής, ενώ επίσης έχει και τον πλήρη έλεγχο των λεγόμενων εξωγλωσσικών στοιχείων του προφορικού λόγου (επιφωνήματα, παύσεις, μορφασμοί του προσώπου κ.λπ.). Εν ολίγοις, ο κ. Μητσοτάκης είναι ένας, αν όχι καλός, οπωσδήποτε επαρκής ηθοποιός. Για τον λόγο αυτόν τα βίντεό του έχουν απήχηση και ο ίδιος έχει καθιερώσει αυτή τη μορφή εβδομαδιαίας επικοινωνίας με τους ψηφοφόρους. Ωστόσο, ο κ. Μητσοτάκης δεν ήταν πάντα έτσι, θυμίζω. Δεν ήταν πάντα το ίδιο «χαρισματικός» στον δημόσιο λόγο του. Για την ακρίβεια, δεν ήταν καθόλου χαρισματικός. Δούλεψε για να βελτιώσει την εκφορά του λόγου του (και σε επίπεδο ορθοφωνίας και υποκριτικής) ώστε να φτάσει στο σημείο που είναι σήμερα.
Στην εποχή μας, με την ταχύτητα μετάδοσης των ειδήσεων, την εκμηδένιση των γεωγραφικών αποστάσεων και την έλλειψη του απαραίτητου χρόνου για την επεξεργασία του όγκου των πληροφοριών που δεχόμαστε, δεν υπάρχει άλλος τρόπος μαζικής επικοινωνίας για όσους πολιτεύονται. Το σύντομο μήνυμα με εικόνα και ήχο, που μεταδίδεται μέσω των σόσιαλ, είναι το αποτελεσματικότερο μέσο. Και, επειδή το περιεχόμενο του μηνύματος παύει να έχει αξία, εφόσον δεν εκπέμπεται με τον κατάλληλο τρόπο, είναι αυτονόητο ότι η εκφορά του λόγου γίνεται πρωταρχικής σημασίας για έναν πολιτικό, ιδίως αν έχει κυβερνητικές αξιώσεις. Με τον τρόπο αυτόν, λοιπόν, φτάνω στην περίπτωση του Νίκου Ανδρουλάκη.
Μια και μπήκαμε στο νέο έτος και είθισται να συνδυάζουμε την αλλαγή του χρόνου με αποφάσεις που υποτίθεται ότι αλλάζουν τη ζωή μας, το καλύτερο που θα μπορούσε να κάνει ο κ. Ανδρουλάκης φέτος θα ήταν να δουλέψει την εκφορά του λόγου του. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το ΠΑΣΟΚ έχει στις τάξεις των φίλων του εκλεκτούς επαγγελματίες ηθοποιούς που μπορούν να βοηθήσουν, ας διαλέξει εκείνον που του πάει για να το δουλέψει. Ξέρετε, δεν είναι καμία ντροπή αν το κάνει, ούτε θίγω κάτι ιδιωτικής φύσεως. Για τη φωνή του μιλάω, δηλαδή το κύριο μέσο που έχει ο καθένας μας για να επικοινωνεί με τους γύρω του. Ο χειρισμός της είναι μια δεξιότητα που τη χρειάζεται στη δουλειά του. Και ο πολιτικός, ο κάθε πολιτικός με αξιώσεις, εκτός από επαγγελματίας της πολιτικής, στις μέρες μας οφείλει να είναι και ηθοποιός. Τι να κάνουμε; Μας αρέσει, δεν μας αρέσει, έτσι είναι και μην το παιδεύουμε.
Στο ΠΑΣΟΚ, είμαι βέβαιος ότι έχουν επίγνωση του θέματος. Αν δεν είχαν, τότε δεν θα έβγαζαν στις τελευταίες ευρωεκλογές ένα ραδιοφωνικό σποτάκι, στο οποίο η φωνή του κ. Ανδρουλάκη ήταν ελαφρώς «πειραγμένη», ώστε να μαλακώσει η βαριά προφορά. Αν λοιπόν το δουλέψει με τη βοήθεια ειδικών, θα έχει το ίδιο αποτέλεσμα, με τη διαφορά ότι θα είναι μόνιμο και φυσικό. Σε τελευταία ανάλυση, εκτός της Αννας Διαμαντοπούλου, το ΠΑΣΟΚ δεν διαθέτει προσωπικότητες κύρους, για να βγαίνουν μπροστά και να εκπροσωπούν το κόμμα ευπροσώπως. Συνεπώς, η εικόνα και ο λόγος του αρχηγού του είναι το ισχυρότερο στοιχείο για την προβολή των θέσεών του. Ας τα βελτιώσει λοιπόν…
ΤΡΥΠΑ ΣΤΟ ΝΕΡΟ
Τεσσερισήμισι ώρες κράτησε η συζήτηση της διεθνούς κατάστασης των ηγετών της ΕΕ στο τελευταίο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο. Από αυτές, οι τέσσερις ώρες ήταν για την Ουκρανία και τη στάση της Ευρώπης, ενώ η Συρία ήταν τα υπόλοιπα τριάντα λεπτά. Μπορείτε να φανταστείτε πού κατέληξαν οι ηγέτες ύστερα από τέσσερις ώρες; Στη διαπίστωση ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα χωρίς τις Ηνωμένες Πολιτείες. Οπότε, θα περιμένουν να δουν ποια θα είναι η πολιτική στο Ουκρανικό της νέας κυβέρνησης στη Ουάσιγκτον και αναλόγως θα κρίνουν. Αν, δηλαδή, θέλουμε να συνοψίσουμε τέσσερις ώρες σύσκεψης σε τέσσερις λέξεις, θα λέγαμε: μια τρύπα στο νερό. Αυτή είναι, λοιπόν, η Ευρώπη από την οποία κάποιοι ονειροπόλοι και αιθεροβάμονες απαιτούν κοινή αμυντική πολιτική. Ευτυχώς, δηλαδή, που υπάρχει το ΝΑΤΟ. Διαφορετικά, αφήστε καλύτερα…