Ο κόσμος της πολιτικής του ισχυρού

Η Αμερική είναι πολύ μακριά από την Ελλάδα και οι απειλές του Ντόναλντ Τραμπ προς τον Καναδά και το Μεξικό δεν την αφορούν και πολύ – ή μήπως πρέπει να ανησυχήσει επειδή οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι παγκόσμια υπερδύναμη και η στάση τους εκεί μαρτυρά τις διαθέσεις τους απέναντι σε όλους;

Η Γροιλανδία είναι επίσης μακριά, ανήκει στη Δανία και τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας δεν θίγονται από την πρόθεση του Ντόναλντ Τραμπ να τη θέσει υπό τον έλεγχό του – ή μήπως οφείλουν όλοι να αναλογιστούν πως αποτελεί τμήμα της ΕΕ, όπως και η χώρα μας, κάτι που σημαίνει ότι πρέπει να μας νοιάζει περισσότερο από ό,τι ίσως νομίζουμε;

Οσο για τους δασμούς που έχει προαναγγείλει ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ κατά της Ευρώπης, η Ελλάδα πιθανώς αντιπροσωπεύει ένα πολύ μικρό μέγεθος για να παίξει οποιονδήποτε ρόλο. Μήπως, όμως, είναι αναγκασμένη να προετοιμαστεί για να αντιμετωπίσει το «τσουνάμι» που αναπόφευκτα θα την πλήξει στην περίπτωση που ξεσπάσει ένας οικονομικός πόλεμος;

Μήπως, επίσης, αναγκαστεί αργά ή γρήγορα να διαλέξει στρατόπεδο τη στιγμή που οι «27» εμφανίζονται (για μια ακόμη φορά) διχασμένοι;

Οποια και αν είναι η απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα, ένα είναι βέβαιο: Η Λωρίδα της Γάζας και η Συρία είναι πολύ κοντά μας για να θεωρηθεί ότι η Ελλάδα θα παραμείνει ανεπηρέαστη από τις τεκτονικές αλλαγές που μοιάζουν να έχουν δρομολογηθεί στη Μέση Ανατολή και τη νοτιοανατολική Μεσόγειο, είτε οι συνέπειές τους είναι η αλλαγή συνόρων και η επιβολή άλλων καθεστώτων είτε ένα νέο προσφυγικό κύμα.

Πρόκειται, μάλιστα, για αλλαγές οι οποίες είναι πιθανό να επιταχυνθούν στην περίπτωση που ο Τραμπ (με τη βοήθεια του Νετανιάχου) επιμείνει στην υλοποίηση του σχεδίου του για «εκκαθάριση» της Γάζας από τους νόμιμους παλαιστίνιους κατοίκους της και τη μετατροπή της σε ένα «παράδεισο» real estate και τουρισμού για την παγκόσμια ελίτ.

Ελληνοτουρκικά και Κυπριακό

Σε αυτό το φόντο, μάλλον συνιστά αφέλεια το να πιστεύει κανείς ότι τα μέτωπα που αφορούν πιο άμεσα την Ελλάδα, δηλαδή οι σχέσεις με την Τουρκία και το Κυπριακό, θα μείνουν ανεπηρέαστα και ότι θα συνεχιστεί επί μακρόν το «business as usual» και το κλίμα των ήρεμων νερών.

Πολύ περισσότερο καθώς η Αγκυρα διαδραματίζει ντε φάκτο κομβικό ρόλο στις ευρύτερες ανακατατάξεις, ενώ ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν έχει χαρακτηριστεί «στενός φίλος» από τον Τραμπ, ο οποίος παράλληλα του αναγνωρίζει ότι μπορεί να αποτελέσει το «κλειδί» σε ολόκληρη την περιοχή – με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται για τις φιλοδοξίες του.

Είναι γεγονός, βεβαίως, ότι η Αθήνα παραμένει «οχυρωμένη» πίσω από το διεθνές δίκαιο, θεωρώντας ότι είναι υπέρ της, ενώ πιστεύει πως σε κάθε δύσκολη στιγμή θα έχει τις «πλάτες» των ΗΠΑ, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Η αλήθεια, ωστόσο, μοιάζει να είναι κάπως διαφορετική, σε ένα κόσμο που μεταβάλλεται βίαια.

Οπως σημείωνε, άλλωστε, ανάλυση στο Politico του πρώην πρέσβη των ΗΠΑ στο ΝΑΤΟ, Ιβο Ντάλντερ (με αφορμή το κακό κλίμα που επικράτησε κατά την τηλεφωνική επικοινωνία του προέδρου των ΗΠΑ με την πρωθυπουργό της Δανίας, Μέτε Φρέντερικσεν), «είτε μας αρέσει είτε όχι, η παγκόσμια τάξη που βασίζεται σε κανόνες δεν υφίσταται πλέον».

Κι αυτό διότι, όπως εξηγούσε στη συνέχεια, «στον κόσμο του Τραμπ δεν ωφελεί να χρησιμοποιεί κανείς τη γλώσσα των διεθνών συνθηκών, των κανόνων ή των νόμων (…) Είναι ο κόσμος της πολιτικής του ισχυρού, στον οποίο οι δυνατοί κάνουν ό,τι θέλουν και οι αδύναμοι – έστω κι αν πρόκειται για συμμάχους – κάνουν ό,τι πρέπει». Τόσο απλά.