Το rebranding της γηραιάς κυρίας
Το 1955, ο Ελβετός Φρήντριχ Ντύρενματ έγραψε την «Επιστροφή της γηραιάς κυρίας». (Ο αυθεντικός τίτλος είναι «Η επίσκεψη της γηραιάς κυρίας» αλλά στην καθ’ ημάς έχει επικρατήσει η «επιστροφή»). Πρόκειται για μία κωμικοτραγωδία (κλαυσίγελος δηλαδή) που εκτυλίσσεται σε μια μικρή, φτωχή πόλη στην οποία επιστρέφει η Ζαχανασιάν, μία πολύ πλούσια και πολύ εκκεντρική γηραιά κυρία που υπόσχεται ότι θα αναλάβει όλες τις οικονομικές εκκρεμότητες των κατοίκων της. Τους βάζει όμως έναν όρο. Να δολοφονήσουν έναν συμπατριώτη τους. Εκείνον που, πριν από πολλά χρόνια, την είχε προδώσει με αποτέλεσμα να φύγει κυνηγημένη από την πόλη και να καταλήξει στην πορνεία. Παρόλο όμως που, τελικά, τα κατάφερε στη ζωή της, η εκδίκηση ήταν για εκείνη στόχος μίας ολόκληρης ζωής.
Αν ο Ντύρενματ έγραφε σήμερα το έργο, μπορεί και να του έδινε τίτλο «Το rebranding της γηραιάς κυρίας». Είναι πιο μοδάτη λέξη με πιο πλατιά έννοια. Τόσο πλατιά που χωράει ακόμη και τον Αλέξη Τσίπρα. Ο οποίος το ‘πε και το ‘κανε. Το rebranding εννοώ. Μαζί με το ίδρυμα που του χάρισε το ονοματάκι του. «Ιδρυμα Αλέξης Τσίπρας» σου λέει ο άλλος και, αν δεν ξέρεις πρόσωπα και πράγματα, κάπως σου κάνει. Φαντάζεσαι σπουδαία πράγματα. Αλλωστε, το είχε προαναγγείλει με κάποιον τρόπο το rebranding του. Και να ‘τος τώρα με παρέμβαση την προηγούμενη εβδομάδα περί κράτους Δικαίου. Σαν να δηλώνει πανηγυρική συμμετοχή στο τηλεπαιχνίδι με συμμετοχή κοινού «Ποιος θα ρίξει τον Μητσοτάκη». Σαν να λέει «είμαι κι εγώ εδώ».
Ο Αλέξης Τσίπρας «είναι εδώ», εννοώ στην κεντρική πολιτική σκηνή, 17 χρόνια. Σαν χθες συγκεκριμένα, το 2008, ένας «ημιπιτσιρικάς» σύμφωνα με το λανγκάζ του κόμματός του, τίθεται επικεφαλής του Συνασπισμού. Και στα 33 του, γίνεται ο νεότερος αρχηγός κοινοβουλευτικού κόμματος. Σε τεσσεράμισι χρόνια το κόμμα, από το μπαίνει – δεν μπαίνει τη Βουλή, γίνεται αξιωματική αντιπολίτευση. Και πριν από δέκα χρόνια κυβέρνηση. Που σημαίνει ότι ο αρχηγός του με κάποιον τρόπο «το ‘χε». Αλλά, εν τω μεταξύ, το ‘χασε. Ή το σπατάλησε. Και μια ωραία μέρα του Μαΐου του 2023 πήγε στο ΑΤΜ και είδε ότι στον λογαριασμό του είχαν μείνει όλες κι όλες 17 μονάδες. Και κάπως σαν να το έκλεισε το μαγαζί ή, τέλος πάντων, το άφησε να διαλυθεί σε περισσότερα κομμάτια από τα εξ ων συνετέθη. Θεωρώ ότι η μεγάλη ευκαιρία για τον Αλέξη Τσίπρα δεν ήταν το 2015 που οι έκτακτες συνθήκες τον έφεραν στην εξουσία, αλλά το 2023. Τότε που έπρεπε να αποδείξει ότι είναι ένας χαρισματικός πολιτικός ηγέτης ο οποίος αναγνωρίζει τα εσωκομματικά του προβλήματα και μπορεί να τα διαχειριστεί. Οτι η ήττα είναι το εφαλτήριο για την επόμενη νίκη. Και οπωσδήποτε όχι ότι αυτός που ήθελε να τα βάλει με την Ευρώπη δεν μπορούσε να τα βάλει με τα εσωτερικά μαχαιρώματα. Η άρον – άρον φυγή του ήταν σαν να λέει ότι την εμπιστοσύνη που του έδειξε ένα μεγάλο τμήμα του ελληνικού λαού δεν την είχε ο ίδιος στον εαυτό του.
Τώρα πια, το rebranding δεν έχει καμία έννοια. Η άτακτη υποχώρησή του έχει «κάψει» και το αρχικό προϊόν που είχε ενδιαφέρον. Τώρα για τι να μιλήσει; Για Κράτος Δικαίου; Ο άνθρωπος που είχε στην κυβέρνησή του τον Παπαγγελόπουλο και τον Νίκο Παππά; Ή για παραπλανημένους πρωθυπουργούς ο πρωθυπουργός που έστησε μία σύσκεψη για να παραπλανήσει τους πολίτες.
Περί γάμων
Κάποιοι, αρκετοί θα έλεγα, ενοχλήθηκαν με την υπερκάλυψη του γάμου της Χρυσής Βαρδινογιάννη με τον Νικόλαο Ντεγκρές. Ή χλεύασαν. Συνδυάζοντάς τον με τον θεσμό της βασιλείας. Ή, μάλλον με την απειλή της επαναφοράς του. Τι να κάνουμε όμως που και στα παραμύθια υπάρχουν ακόμη «βασιλόπουλα» και «βασιλοπούλες»; Και δεν νομίζω ότι τα παραμύθια είναι «δάχτυλοι» της παλινόρθωσης.