Το δικαίωμα στην αυτοκτονία

Πριν από ένα χρόνο, το ΠΑΣΟΚ καταψήφισε το νομοσχέδιο για τη λειτουργία ιδιωτικών ΑΕΙ στην Ελλάδα. Στο πλαίσιο της δικής του αντιληπτικότητας των πραγμάτων, ο Νίκος Ανδρουλάκης είχε επινοήσει κάποιο δικό του ξεχωριστό μοντέλο, το είχε αποκαλέσει σκανδιναβικό και οχυρώθηκε πίσω απ’ αυτό για να πει όχι. Δεν ήταν επιλογή που μπορούσε να του κοστίσει ιδιαίτερα, έναν κάποιο σχετλιασμό τροφοδότησε, οπότε θα σκέφτηκαν στο πασοκικό επιτελείο ότι ο μικρός αυτός αριστερισμός τους βόλευε: στο ΠΑΣΟΚ ανταγωνίζονταν τον ΣΥΡΙΖΑ και την επίζηλη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Τώρα όμως που έχουν τη θέση του ΣΥΡΙΖΑ και, κάπως, αυξημένα δημοσκοπικά ποσοστά (χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι μπορούν να κυβερνήσουν, πόσο μάλλον να διεκδικούν να κυβερνήσουν με αυτοδυναμία), φαίνεται να έχουν πιστέψει ότι αυτό που θα δώσει αέρα στα πανιά των πολιτικών τους επιλογών είναι η συνέχιση του συριζαϊκού τρόπου στον τρόπο με τον οποίο πολιτεύονται. Στρεφόμενοι, πλέον, απολύτως και ολοκληρωτικά εναντίον της κυβέρνησης και, ιδίως, εναντίον του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Στο ΠΑΣΟΚ πιθανόν να νομίζουν ότι ο αντιμητσοτακισμός είναι ασφαλής τρόπος αύξησης ποσοστών. Αν κατάφερναν να αποδείξουν ότι ο Μητσοτάκης είναι το απόλυτο κακό, ένας αυταρχικός ηγέτης που εκμεταλλεύεται το δημοκρατικό πλαίσιο για να κυβερνά αυθαιρέτως, κάτι σαν Ελληνας Πούτιν ή Ερντογάν, πιστεύουν ότι θα γέμιζε αέρα τα πανιά τους.

Αλλά, δυστυχώς για το ΠΑΣΟΚ, από πουθενά δεν προκύπτει κάτι τέτοιο. Αντίθετα, η μεγαλύτερη κρίση εμπιστοσύνης στο πρόσωπο του Μητσοτάκη μετά τα συλλαλητήρια «της συγκίνησης» που αναζωπύρωσαν το θέμα της δικαστικής διερεύνησης του δυστυχήματος των Τεμπών, εκφρασμένη με πολύ ανορθολογισμό και πολλές εκφράσεις μίσους εναντίον του πολιτικού του παραδείγματος, γέμισε τον Πρωθυπουργό με άγχος και τον ανάγκασε να δώσει την περίφημη συνέντευξη στην οποία άφηνε ένα παράθυρο για την πιθανότητα το μοιραίο εμπορικό τρένο να μετέφερε παράνομο φορτίο και έλεγε ότι «σκύβει το κεφάλι» στη Μαρία Καρυστιανού, δραστήρια στον αντικυβερνητικό αλλά και αντιθεσμικό ακτιβισμό στο όνομα των θυμάτων μητέρα ενός απ’ αυτά – που χθες μήνυσε τον ανακριτή!

Το ΠΑΣΟΚ, όπως και η υπόλοιπη αντιπολίτευση, στρατεύθηκε πίσω από τη ρητορική τής, ασφαλώς θλιμμένης, μητέρας, αλλά και των αντιδημοκρατικών επιλογών του ακτιβισμού της, που αμφισβητεί τη θεσμική καθαρότητα της προανάκρισης και αντιπροτείνει μια δικαστική απόφαση περί «εγκλήματος» και «συγκάλυψης» στο όνομα «του λαού», όσων δηλαδή λένε ό,τι τους κατεβαίνει στην τηλεόραση, στα κοινωνικά δίκτυα, δυστυχώς και στη Βουλή. Το αποτέλεσμα ήταν το ΠΑΣΟΚ να μετατραπεί σε ένα έξαλλο κόμμα, τα «επιχειρήματα» του οποίου κατέρρευσαν όταν τρία νέα βίντεο αποδεικνύουν ότι το τρένο δεν μετέφερε τίποτα παράνομο, ότι δηλαδή όλος ο θόρυβος ήταν κατασκευασμένος. Οτι οι αόρατοι διοργανωτές των συλλαλητηρίων εξαπάτησαν τους πολίτες που κατέβηκαν στον δρόμο. Κι ότι οι μόνοι που κέρδισαν πόντους σε αυτό το πονηρό παιχνίδι ήταν ο ακροδεξιός και ο μουσολινικός αντισυστημισμός.

Η απορία μου είναι γιατί, έπειτα από αυτές τις πολύ καθαρές εξελίξεις, το ΠΑΣΟΚ συνεχίζει να παίζει το ίδιο παιχνίδι, αντί δηλαδή για μια «στοχαστική προσαρμογή» να επιμένει σε χωρίς πολιτικό όφελος γι’ αυτό τυφλές συγκρούσεις με την κυβέρνηση, ανταγωνιζόμενο πια όχι τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά τη Ζωή Κωνσταντοπούλου; Πού ελπίζει να τον βγάλει αυτή η επίδειξη αδυναμίας κατανόησης της κατάστασης; Κι αυτή η εμμονή στην τυφλή σύγκρουση, όταν απ’ αυτή επωφελείται μόνο ο εξουσιαστικός πολτός στο όνομα του αντισυστήματος;

Το ΠΑΣΟΚ αυτοκτονεί. Αλλά βέβαια έχει δικαίωμα στην αυτοκτονία.

Ολοι στον Πρόεδρο!

Αυτός που την πλήρωσε περισσότερο από τη νέα έξαψη των παθών, μετά την επιστροφή των νέων αγανακτισμένων ως θλιμμένων, του λόγου τους και των θεωριών συνωμοσίας τους είναι ο νεοεκλεγείς Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνος Τασούλας. Παρότι, όμως, έγινε το μαύρο πρόβατο των κομματικών καταγγελιών, σε κοινωνικό επίπεδο, εκεί όπου η αξία του ανθρώπου δεν υποχωρεί χάριν της ρητορικής όξυνσης της πολιτικής, ο Πρόεδρος συνέχισε να έχει την εκτίμηση των πολιτικών αντιπάλων με τους οποίους συναγελάστηκε, ως Πρόεδρος της Βουλής, τα προηγούμενα πεντέμισι χρόνια.

Απόδειξη αυτής της εκτίμησης ήταν ότι, μαζί με τον Πρόεδρο της Βουλής Νικήτα Κακλαμάνη, τον επισκέφθηκαν για να του ανακοινώσουν το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας και να τον συγχαρούν και οι αντιπρόεδροι της Βουλής: ο Οδυσσέας Κωνσταντινόπουλος (ΠΑΣΟΚ), η Ολγα Γεροβασίλη (ΣΥΡΙΖΑ), ο Βασίλης Βιλλιάρδος (Ελληνική Λύση) – ενώ μπορούσαν να μην πάνε, για να συμβολίσουν την έχθρα των κομμάτων τους. Δεν πήγε μόνο ο αντιπρόεδρος του ΚΚΕ, ο Γιώργος Λαμπρούλης, και τον κατανοώ: είχε ήδη αντιμετωπίσει τις διαστρεβλώσεις εναντίον του για τα κοινοβουλευτικά καθήκοντά του από τη συμπεριφερόμενη όπως οι αναρχικοί στα αμφιθέατρα Ζωή Κωνσταντοπούλου, οπότε δεν ήθελε να του προσάψουν και την κατηγορία της σωστής κοινωνικής συμπεριφοράς. Ηταν μια μικρή νίκη κατά της κυρίαρχης κουλτούρας της αγένειας. Κι έχει σημασία.