Και με το φως του λύκου επανέρχονται

Για να είμαι ειλικρινής, δεν ξέρω ποιοι επανέρχονται με το φως του λύκου διότι δεν έχω κατορθώσει να τελειώσω το ομότιτλο μυθιστόρημα της Ζυράννας Ζατέλη. Από κάποιο δικό μου προφανώς πρόβλημα – δεν είναι βιβλίο που διαβάζεται στην παραλία, κι εγώ το είχα πάρει σε διακοπές – αφού, το 1994, είχε κερδίσει το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος. Ωστόσο, ήταν αυτό που μου ήρθε στο μυαλό καθώς έβλεπα χθες τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, αγέρωχη και απτόητη, με γλώσσα σώματος που μου θύμισε το «…για σένα, που σαλπάρισες, γολέτα αρματωμένη» του Καββαδία, τη γροθιά υψωμένη και outfit που τόνιζε τον επιβλητικό σωματικό της όγκο, να διασχίζει την αίθουσα του Κοινοβουλίου (με διαδρομή αντίθετη από αυτήν που ακολουθεί συνήθως, όπως αποκάλυψε η βουλευτής του ΚΚΕ Λιάνα Κανέλλη, έτσι ώστε να μοιάζει ότι πρόκειται να εφορμήσει στο προεδρείο) και να αποχωρεί από την αίθουσα καταγγέλλοντας ως «προϊόν συγκάλυψης» την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας.

Τέτοιες σκηνές στη Βουλή είχα την εντύπωση ότι δεν θα επανέλθουν. Με γύρισαν πίσω, σε εκείνο το αξέχαστο καλοκαίρι του 2015, παραμονές Δεκαπενταύγουστου, να φτάνει το λυκαυγές και η τότε Πρόεδρος της Βουλής να μη λέει να λήξει τη συνεδρίαση, οι βουλευτές να ροχαλίζουν αποκαμωμένοι στα έδρανα, ο Νίκος Βούτσης να τσακίζει τσιζκέικ για να στανιάρει, «η Βασδέκη να τραγουδά και ο Γκίκας να χοροπηδά», όπως έγραφε και το παλιό αναγνωστικό. Επανήλθαν όμως. Διότι Ζωή Κωνσταντοπούλου και κοινοβουλευτικό σόου είναι νύχι – κρέας. Πρόκειται περί σπουδαίας περφόρμερ. Αλλωστε το είχε πει το βράδυ των εκλογών του 2023: «Εγώ κάνω για 100 βουλευτές». Δεν θέλω λοιπόν ειρωνείες ότι πήρε τους τρεις βουλευτές της και αποχώρησε (ο Μπιμπίλας την περίμενε έξω). Οταν αποχωρεί η Ζωή, είναι σαν να αποχωρούν εκατό. Κάτω τα χέρια από τη Ζωή. Σε μια εποχή ζόφου είναι ό,τι έχει απομείνει για να σκάει το χειλάκι μας. Εδώ, σου λέει, κοτζάμ ΚΚΕ και δεν μπόρεσε να συγκρατηθεί. Η γραφικότητα της Κωνσταντοπούλου μάς δίνεται τόσο γενναιόδωρα, ώστε να υπερκαλύπτει την όποια τοξικότητα παράγει.

Βέβαια, καλλιεργεί (εκούσια ή ακούσια) το έδαφος γύρω από πηγές έκλυσης τοξικών αερίων. Οπως είναι, για παράδειγμα, οι απειλές κατά ζωής που δέχεται η πρόεδρος του Αρείου Πάγου Ιωάννα Κλάπα διότι δεν συντόνισε τη νομική της υπόσταση με το θυμικό των μαζών. Κατά τα άλλα, έχουμε τη «μάχη των ντοκουμέντων». Ο πραγματογνώμονας αποφάνθηκε ότι τα βίντεο που δείχνουν ότι δεν υπήρχε παράνομο φορτίο στο βαγόνι είναι αυθεντικά. Και από την άλλη η κυρία Μαρία Καρυστιανού κατέθεσε μήνυση κατά του εφέτη – ανακριτή της υπόθεσης των Τεμπών Σωτήρη Μπακαΐμη διότι δεν συμπεριέλαβε στη δικογραφία 649.000 αποδεικτικά στοιχεία, βίντεο και ηχητικά, από τις δύο πρώτες ημέρες μετά το δυστύχημα. Να το σκεφτώ λίγο. Αυτά τα 649.000 (μου κάνει εντύπωση πώς έκατσαν «στρογγυλές» χιλιάδες, αλλά, πες, συμβαίνουν αυτά) σημαίνουν 324.500 στοιχεία την ημέρα, 13.520 στοιχεία την ώρα, 225 το λεπτό. Ξέρω ‘γώ τώρα;

Ηλεκτρονικά αναλφάβητοι

Προχθές, καθώς ετοιμαζόμουν να προωθήσω το κείμενό μου, κόλλησε το μέιλ μου και όχι για λόγους σύνδεσης. Πανικόβλητη, τηλεφώνησα στον νεαρό φίλο που με βοηθά στα διαδικτυακά. Μου είπε τι να πληκτρολογήσω, «μπήκε» ο ίδιος στο λάπτοπ μου και, από το τηλέφωνο, έλυσε το πρόβλημα σε λιγότερο από ένα λεπτό. Οταν τον ρώτησα ποιο ήταν το πρόβλημα και πώς το διόρθωσε, μου απάντησε «Ασε, δεν θα καταλάβεις». Αισθάνθηκα «αγράμματη», ηλεκτρονικά αναλφάβητη.

Και μετά διάβασα ότι σήμερα συμπληρώνονται είκοσι χρόνια από την ίδρυση του YouΤube. Εικοσάρισε δηλαδή μια εφαρμογή που, για τους περισσότερους της γενιάς μου, θεωρείται ακόμη «νέο εργαλείο». Το έχω πάθει με την γκοφρέτα Χρυσό Derby. «Αυτή είναι πολύ παλιά σοκολάτα», έλεγε ο 35άρης της παρέας. «Οχι, είναι καινούργια», απάντησα εγώ καθώς δεν κυκλοφορούσε στα παιδικά μου χρόνια. Εκείνος: «Μα κυκλοφόρησε το 1980». Εγώ: «Και δεν είναι καινούργια μια σοκολάτα που κυκλοφόρησε το 1980;».