Είμαστε εσείς αλλά είστε κι εμείς…
«Γιατί εσείς αυτό αφού εμείς δεν το άλλο;». «Επειδή εσείς δεν το άλλο, γι’ αυτό εμείς δεν εκείνο». «Και αφού εμείς δεν εκείνο γιατί εσείς εκείνο;». «Ε, αφού δεν εσείς εκείνο κι εμείς δεν το άλλο». «Και αν εμείς εκείνο γιατί όχι κι εσείς το άλλο;». «Διότι εμείς και εκείνο και το άλλο ενώ εσείς το παράλλο». «Οχι, εσείς το άλλο κι εμείς το εκείνο και το παράλλο». «Ομως εσείς είστε εσείς κι εμείς είμαστε εμείς». «Κι αν εμείς είστε εσείς κι εσείς είστε εμείς;». «Ε τότε, είμαστε εσείς αλλά είστε κι εμείς τα μαύρα μας τα χάλια». Τελικά ποιοι είμαστε εμείς και ποιοι είμαστε εσείς;
Ενα απέραντο «εμείς» και ένα άλλο, επίσης απέραντο, «εσείς» πλανάται τον τελευταίο καιρό πάνω από τη χώρα. Εντάξει, από παλαιοτάτων χρόνων οι μισοί Ελληνες ήταν το σκιάχτρο των άλλων μισών κι ο κάθε γείτονας το σκιάχτρο του γείτονά του. Αυτό είναι το οξυγόνο μας, η συνθήκη της ύπαρξής μας. Και άλλοτε περιορίζεται στη γραφικότητα ενώ άλλοτε μπορεί να γίνει επικίνδυνο. Ενίοτε δε, όπως τώρα, να είναι συγχρόνως και γραφικό και επικίνδυνο.
Οι μεγάλες συγκεντρώσεις για την τραγωδία των Τεμπών έχει γίνει (από όσους προβάλλουν σε αυτό το ιερό μνημόσυνο το μανιχαϊστικό τους απωθημένο) μια αρένα όπου συγκρούονται ιδεοληψίες, εμμονές και προκαταλήψεις. Εχω ακούσει και διαβάσει απόψεις που μου δίνουν την εντύπωση ότι ακόμη και σοβαρά άτομα έχουν χάσει, σε αυτό το θέμα, το στοιχειώδες άλφα – βήτα της δημοκρατίας.
Λοιπόν, για να θυμηθούμε τα βασικά, στη δημοκρατία όλοι έχουν το δικαίωμα να κατέβουν στους δρόμους και να διαμαρτυρηθούν για το οτιδήποτε. Ή ακόμη και για το τίποτα. Θέλουν να κατέβουν κάποιοι μόνο και μόνο για να βρίσουν, να ξεσπάσουν και να εκτονωθούν; Δικαίωμά τους. Και επίσης να υπενθυμίσω ότι, ανέκαθεν, οι πολίτες κατεβαίνουν στους δρόμους για να διαδηλώσουν εναντίον της κυβέρνησης. (Μόνο στην περίοδο διακυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είδαμε τερατογενέσεις τύπου να διαδηλώνουν υπέρ της κυβέρνησης ή το κυβερνών κόμμα να διαδηλώνει… εναντίον του). Αυτό όμως είναι κάτι που απορρέει από τη δημοκρατία, δεν είναι πυλώνας της διότι μέχρι και αυτό διάβασα. Πυλώνας είναι το να λειτουργούν σωστά οι θεσμοί. Οι οποίοι εξασφαλίζουν το δικαίωμα να φωνάξουν ό,τι θέλουν οι «εμείς» αλλά επίσης το ίδιο δικαίωμα δίνει και στους «εσείς». Διότι η δημοκρατία είναι εδώ για να προστατεύει την «αλήθεια» που έχει ο καθένας στο κεφάλι του. Ακόμη και αν πρόκειται για συνωμοσιολογία. Οποιος θυμάται αντιπολίτευση που δεν έχει συνωμοσιολογήσει κατά της κυβέρνησης, να σηκώσει το χέρι του. Εγώ πάντως δεν θυμάμαι. Και μία θεωρία συνωμοσιολογίας δεν καταρρίπτεται από αυτόν εναντίον του οποίου στρέφεται αλλά από την πραγματικότητα. Η οποία είναι μία, σε αντίθεση με τις «αλήθειες» που είναι πολλές. Και αν η πραγματικότητα δεν συμφωνεί με την «αλήθεια» σου, τόσο το χειρότερο για εσένα στη δημοκρατία, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα στον ολοκληρωτισμό.
Τώρα, αν εγώ φτιάχνω αφίσα με την οποία δηλώνω τη συμμετοχή μου σε μία κινητοποίηση, το ίδιο ακριβώς δικαίωμα έχει και ο άλλος να κάνει αφίσα για να δηλώσει τη μη συμμετοχή του. Χωρίς να ερωτηθεί. Αυτό είναι η δημοκρατία. Δεν χρειάζεται να σε ρωτήσουν διά να ομιλήσεις.
Η μάχη των επιχειρημάτων
Εν τω μεταξύ τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούνται από τη μία μεριά εναντίον της άλλης έχουν το βάρος χαρτοπετσέτας τυροπιτάδικου. Και μου κάνει εντύπωση διότι τα ακούω να διατυπώνονται από σοβαρούς ανθρώπους – ξεχνώ ωστόσο ότι οι άνθρωποι, όταν φανατίζονται, απομακρύνονται από τη σοβαρότητα. Σου λέει ο άλλος «Ναι, αλλά για το Μάτι δεν κάνατε τίποτα». Εκαναν και παράκαναν. Ψήφισαν στις εκλογές και ο ΣΥΡΙΖΑ από τότε είναι σε συνεχή κατηφόρα. Σου λέει ο παράλλος «Γιατί να μην έχει πολιτικά συνθήματα η συγκέντρωση για τα Τέμπη; Αφού και το “Παραιτηθείτε” είχε». Χελόου, το «Παραιτηθείτε» ήταν εξ ορισμού πολιτική κινητοποίηση.