Ομοτράπεζοι με πρίγκιπες και καλλιτέχνες

Αν υπάρχει μια ανανεούμενη έκπτωση, σε σχέση με τις αναγνωρισμένες ως πάγιες, σε πνευματικό, ηθικό και πολιτικό επίπεδο, αξίες, που με διαφορετικές μορφές μαστίζει τις κοινωνίες των ανθρώπων από καταβολής κόσμου, δεν είναι μόνο η σύγχρονη με την κάθε γενιά πραγματικότητα, όπως μας γίνεται γνωστή, χάρη στην Iστορία, άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο έντονα. Είναι και η μυθοπλασία, ο τρόπος δηλαδή που αναπαρίσταται η πραγματικότητα, το είδος των υλικών που η συγκρότηση ενός οποιουδήποτε έργου τέχνης, αν δεν επιβάλλει, σαφέστατα προϋποθέτει, ώστε η πραγματικότητα αποκαθαρμένη να αποκτήσει ένα πλάτος και έναν πλούτο, που θα ήταν δύσκολο, ή μάλλον αδύνατον, να αναγνωριστούν ότι διαθέτει με την πρώτη, τη δεύτερη και την τρίτη ματιά.

Και για να μη μακρηγορούμε, ο λόγος για τους γάμους ενός κάθε άλλο παρά ελληνικής καταγωγής – μικρό το κακό – πρίγκιπα σε συνδυασμό με ένα σίριαλ στηριγμένο στη ζωή της Μαρίας Κάλλας. Και τα δύο – ο γάμος και το σίριαλ – πραγματοποιημένα με έναν τρόπο ώστε όποιος τα παρακολούθησε να αισθάνεται πως θα μπορούσε να είναι στη θέση του πρίγκιπα ή ενός μέλους της οικογενείας του, αλλά και της Κάλλας, της μητέρας της ή της αδερφής της, ή φιλικών και συγγενικών τους προσώπων, και ότι αν απουσίαζε από τοn γάμο ή από το σίριαλ είναι κάτι τελείως συμπτωματικό.

Ομοτράπεζος επομένως ο καθένας του πρίγκιπα και της Κάλλας, αυτομάτως δεν καταξιώνεται μόνο ο ίδιος, αλλά και η ίδια του η ζωή φαίνεται να αποκτά μια προοπτική ώστε όλα όσα, εκ των πραγμάτων, έχει στερηθεί ή του έχουν, κυρίως για λόγους καταγωγής, απαγορευθεί, να φαντάζουν ως πιθανά να υπάρξουν. Oταν πρίγκιπες, με όση απέχθεια επισήμως τουλάχιστον μπορεί να διατηρεί κανείς για ένα σχετικό αξίωμα, ή καλλιτέχνες με τα οικογενειακά τους αναφορικά με συγκινήσεις, χαρές, μικροξεσυνέργειες, ή φαγωμάρες, δεν διαφέρουν σε σχέση με όσα συμβαίνουν σε μια λαϊκή ή μικροαστική, ή και απλά αστική οικογένεια, γιατί να μην αισθανθεί ο καθένας να ταυτίζεται μαζί τους, αφού μέσα στις ίδιες ακριβώς συνθήκες δοκιμάζεται ή ευτυχεί και ο ίδιος στον οικογενειακό του χώρο; Αν πρόκειται για μια εντελώς φτιαχτή εικόνα, είτε αναφέρεται στην πραγματική ζωή είτε στην περιοχή της μυθοπλασίας ώστε να εξαργυρωθεί ποικιλότροπα το ενδιαφέρον και η ταύτιση με ένα εντελώς άγνωστο στην ουσία πρόσωπο δεν φαίνεται να έχει καμιά απολύτως σημασία για τους ενδιαφερόμενους και τους ταυτιζόμενους. Τόσο περισσότερο που, αν και φτιαχτή η εικόνα, μπορεί να λειτουργεί και ως ένα συγχωροχάρτι, αφού με όσες παραλείψεις, ατασθαλίες ή και εγκληματικές ακόμη συμπεριφορές θα μπορούσε να χρεώσει κανείς στον εαυτό του σε σχέση με άτομα της οικογένειας ή του ευρύτερου περιβάλλοντός του, μοιάζει να γίνονται αμελητέες καθώς οι ίδιες ακριβώς διεκτραγωδούνται σε περιβάλλοντα αξιοζήλευτα και θαυμαστά κυρίως λόγω της δημοσιότητας που τα περιβάλλει.

Επομένως δεν θα ήταν υπερβολή να μιλήσει κανείς για τη σατανική, έστω και χωρίς καμιά συνεννόηση ανάμεσά τους, ύφανση ενός νήματος χάρη σε διαφορετικά κέντρα, είτε πολιτικής καταγωγής που έχουν εκπέσει σε κοσμικά είτε «καλλιτεχνικά», με απώτερο σκοπό τη χειραγώγηση ενός όσο γίνεται μεγαλύτερου αριθμού ανθρώπων. Eτσι ώστε αν και έχει μεταποιηθεί ο αριθμός αυτός σε μια ισόβια καταναλωτική μονάδα, να μπορεί να αισθάνεται ως μια δημιουργική και άκρως καθοριστική για τα πολιτικά κυρίως και δευτερευόντως για τα κοινωνικά τεκταινόμενα οντότητα.