Γάζα: Διασώστης κατέγραψε την δολοφονία του
«Συγχώρεσέ με, μαμά», είπε ο 24χρονος καθώς κείτονταν ετοιμοθάνατος, πυροβολημένος από Ισραηλινούς στρατιώτες ενώ βρισκόταν σε αποστολή διάσωσης στις 23 Μαρτίου, την οποία κατέγραψε μέχρι την τελευταία του πνοή.
Ήθελε τη συγχώρεσή της για τον πόνο που θα προκαλούσε ο θάνατός του, γνωρίζοντας ότι ανησυχούσε γι’ αυτόν κάθε μέρα από τότε που έγινε τραυματιοφορέας.
«Σε συγχωρώ, γιε μου», ψιθύρισε με δάκρυα στα μάτια η Ghalia αμέτρητες φορές από τότε, γνωρίζοντας ότι ο Rifaat ήθελε να έχει καθαρή τη συνείδησή του πριν πεθάνει στη νότια Γάζα μαζί με άλλους 14 εργαζόμενους σε υπηρεσίες έκτακτης ανάγκης.
Η μητέρα του, σύμφωνα με όσα μεταφέρει το Al Jazeera ελπίζει να ξέρει ότι πάντα θα τον συγχωρούσε.
Γάζα: Ο διασώστης και το προαίσθημα της μητέρας του
Το πρωί της 22ας Μαρτίου, η Ghalia ξύπνησε αργότερα από το συνηθισμένο και έσπευσε να δει τον Rifaat πριν φύγει για τη δουλειά.
Όμως εκείνος είχε ήδη φύγει και η καρδιά της γέμισε φόβο.
«Τον κοιτούσα συνέχεια το προηγούμενο βράδυ καθώς κοιμόταν για κάποιο λόγο», λέει.
Η νύχτα της 21ης Μαρτίου ήταν αδιάφορη. Ο Rifaat γύρισε σπίτι εγκαίρως για να σπάσει τη νηστεία του Ραμαζανιού με την οικογένειά του στη σκηνή εκτοπισμού στην οποία ζουν.
Μετά το απλό γεύμα μίλησε λίγο με τους γονείς του και στη συνέχεια πήγε για ύπνο.
«Παρόλο που μου λείπει τρομερά και πάντα ανυπομονούσα να γυρίσει σπίτι για να κουβεντιάσουμε, φροντίζαμε πάντα να μην τον κουράζουμε με κουβέντες ή με ξενύχτια», λέει ο πατέρας του Rifaat, ο 52χρονος Anwar Radwan.
Η Ghalia συμφωνεί: «Εγώ απλώς έπλενα τα ρούχα του και ετοίμαζα το σημείο ύπνου του, ώστε να πηγαίνει ξεκούραστος στη δουλειά του».
Δεν είναι σίγουρη, αλλά πιστεύει ότι ο Rifaat ξύπνησε γύρω στα ξημερώματα για το σούχουρ, το καθημερινό γεύμα πριν αρχίσει η νηστεία κατά τη διάρκεια του Ραμαζανιού, και τον μάζεψαν οι συνάδελφοί του στις 6 το πρωί για να πάνε στη δουλειά. Δεν επέστρεψε στο σπίτι του μετά από αυτή τη βάρδια, αλλά πέρασε τη νύχτα στο κέντρο πρώτων βοηθειών.
Στις 23 Μαρτίου, η οικογένεια πληροφορήθηκε ότι ο Rifaat ήταν ένας από τους 15 διασώστες της Παλαιστινιακής Εταιρείας Ερυθράς Ημισελήνου και της Πολιτικής Άμυνας που αγνοούνταν και φοβούνταν ότι είχαν πέσει σε ενέδρα Ισραηλινών στρατιωτών.
Η αναμονή…
Η είδηση αυτή οδήγησε την οικογένεια σε οκτώ ημέρες βασανιστικής αναμονής, προσευχόμενοι και ελπίζοντας ότι ο Rifaat θα βρεθεί ζωντανός.
«Πήγαινα πέρα δώθε, κλαίγοντας, προσευχόμενος και παρακαλώντας τον Θεό, ενώ καλούσα συνεχώς την Ερυθρά Ημισέληνο», λέει η Ghalia για την αναμονή, ενώ οι παλαιστινιακές αρχές προσπαθούσαν να πείσουν το Ισραήλ να συμφωνήσει σε μια επιχείρηση έρευνας. «Κάθε φορά που μας έλεγαν ότι ο ισραηλινός συντονισμός είχε απορριφθεί, λιποθυμούσα από τον απόλυτο πόνο».
Το πρωί του Eid al-Fitr, η οικογένεια δέχτηκε ένα τηλεφώνημα από την Ερυθρά Ημισέληνο ότι η ισραηλινή άδεια δόθηκε τελικά στις ομάδες έρευνας για να εισέλθουν στην περιοχή.
«Δεν θα ευχόμουν αυτές τις αγωνιώδεις ώρες αναμονής σε καμία μητέρα στον κόσμο», λέει η Ghalia.
Στη σκηνή της οικογένειας δεν υπάρχει κάλυψη του διαδικτύου, οπότε ο Anwar έπρεπε να πάει σε ένα σημείο διαδικτύου στον καταυλισμό για να ενημερωθεί.
Κάποια στιγμή επέστρεψε στη σκηνή και είπε ότι η Ερυθρά Ημισέληνος είχε βρει δύο πτώματα, και στη συνέχεια έφυγε και πάλι, αφήνοντας τη Ghalia να προσεύχεται απεγνωσμένα ότι ο Rifaat δεν ήταν ανάμεσά τους. Την επόμενη φορά που επέστρεψε ο Anwar, είπε ότι είχαν βρεθεί τέσσερα πτώματα και έφυγε και πάλι.
Στην τρίτη επιστροφή του, είπε ότι είχαν βρεθεί έξι πτώματα, συμπεριλαμβανομένου του Rifaat.
«Ένιωσα σαν ένα μαχαίρι να διαπερνά την καρδιά μου, αλλά παραιτήθηκα από το θέλημα του Θεού και πήγαμε στο νοσοκομείο». Στο νοσοκομείο, οι οικογένειες των άλλων τραυματιοφορέων περίμεναν να φτάσουν τα πτώματα των αγαπημένων τους.
«Όλοι τρέξαμε προς τα ασθενοφόρα, κλαίγοντας. Οι εργαζόμενοι στα επείγοντα έκλαιγαν πικρά καθώς αποχαιρετούσαν τους συναδέλφους τους».
Report: The sole survivor of the paramedics Israeli massacre in Rafah, Munther Abed, recounts the moments when his colleagues were executed before his eyes and how he survived the Israeli attack that targeted Red Crescent and Civil Defense ambulances on March 23, killing 15… pic.twitter.com/3cvTDPOGJw
— Gaza Notifications (@gazanotice) April 3, 2025
Το βίντεο
Όσο βασανιστική κι αν ήταν η αναμονή για τα νέα, δεν ήταν τίποτα μπροστά στην παρακολούθηση του βίντεο που είχε καταγράψει ο Rifaat από τις τελευταίες του στιγμές, το οποίο βρέθηκε μετά την ανεύρεση της σορού του.
Για περίπου 20 λεπτά, ο Rifaat ακούγεται να μιλάει για την αποστολή που είχαν αναλάβει.
BREAKING:
The full video that was discovered on the cellphone of a paramedic who was found along with 14 other Palestinian rescue and medical workers in a mass grave in Gaza. In total 15 aid workers were executed by Israeli gunfire.
At 1:30 -The camera shakes, the video… https://t.co/am628RG5nw pic.twitter.com/TFUW07rCmP
— Suppressed News. (@SuppressedNws) April 5, 2025
Ένα ασθενοφόρο που είχε πάει στην περιοχή Tal as-Sultan της νότιας Γάζας για να διασώσει επιζώντες από ισραηλινό βομβαρδισμό είχε εξαφανιστεί γύρω στις 4 το πρωί της 23ης Μαρτίου.
Ένα άλλο ασθενοφόρο που βγήκε να το βρει επέστρεψε μέσω ασυρμάτου στη βάση για να πει ότι οι αγνοούμενοι συνάδελφοι φαίνεται να έχουν πυροβοληθεί και δύο ακόμη ασθενοφόρα στάλθηκαν για να τους βοηθήσουν. Ο Rifaat βρισκόταν στο ένα από αυτά.
Το βίντεο που τράβηξε δείχνει ξεκάθαρα την ανησυχία στο ασθενοφόρο και το γεγονός ότι όλα τα οχήματα έκτακτης ανάγκης – συμπεριλαμβανομένου ενός πυροσβεστικού οχήματος της Πολιτικής Άμυνας – είχαν σαφή σήμανση και τα φώτα τους ήταν αναμμένα και όχι σβηστά, όπως ισχυρίστηκε αρχικά το Ισραήλ, καθώς προσπαθούσε να δικαιολογήσει τη δολοφονία 15 εργαζομένων σε υπηρεσίες έκτακτης ανάγκης και το θάψιμο αυτών και των οχημάτων τους.
Στο βίντεο, η Ghalia ήταν σε θέση να ακούσει καθώς ο γιος της εντόπιζε τα πτώματα των συναδέλφων του και να δει όλους στο ασθενοφόρο να σπεύδουν να τους βοηθήσουν, καθώς φορούσαν σαφώς αναγνωρίσιμες στολές.
Στη συνέχεια ακούστηκαν πυροβολισμοί και ο Rifaat έπεσε στο έδαφος, καθώς οι εικόνες αποκρύφτηκαν και έμεινε μόνο η φωνή του, καθώς επανέλαβε τη shahada, την ισλαμική δήλωση πίστης, και παρακάλεσε τη μητέρα του να τον συγχωρέσει.
«Συγχώρεσέ με, μαμά»
«Συγχώρεσέ με, μαμά», είπε. «Ήθελα να βοηθήσω τους ανθρώπους. Συγχώρεσέ με».
Και οι δύο δηλώσεις συνδέονται με την πίστη του Rifaat. Η shahada είναι η πιο σημαντική δήλωση και προσευχή που απαγγέλλουν οι μουσουλμάνοι. Την λένε επίσης στο νεκροκρέβατό τους για να επιβεβαιώσουν την πίστη τους.
Οι μουσουλμάνοι πιστεύουν ότι ο δρόμος για τον ουρανό περνάει από τους γονείς τους και από το να έχουν ζήσει μια καλή ζωή και να μην έχουν βλάψει κανέναν, και ο Rifaat ήθελε να πεθάνει γνωρίζοντας ότι η μητέρα του θα τον συγχωρούσε στο θάνατο.
«Ο Rifaat ήξερε πόσο βαθιά δεμένη ήμουν μαζί του και πόσο ανησυχούσα συνεχώς γι’ αυτόν, οπότε τα τελευταία του λόγια ήταν να μου ζητήσει συγχώρεση, επειδή ήξερε ότι αν τον έχανα θα μου ράγιζε η καρδιά», λέει η Ghalia στο Al Jazeera, με τα μάτια της γεμάτα δάκρυα.
Το αγόρι που έγινε νοσοκόμος
«Ο γιος μου ήταν όμορφος και γοητευτικός. Τον λάτρευα. Ήταν όμορφος, γενναιόδωρος και δοτικός χωρίς όρια», λέει η Ghalia.
Ο Anwar θυμάται ένα παιδί που έτρεχε πάντα πίσω από ασθενοφόρα, πυροσβεστικά οχήματα, μπουλντόζες, οτιδήποτε είχε φώτα έκτακτης ανάγκης που αναβόσβηναν και σειρήνα.
«[Ο Rifaat] λάτρευε τις εργασίες έκτακτης ανάγκης και όταν τελείωσε το λύκειο, επέλεξε αυτόν τον δρόμο».
Η Ghalia ανησύχησε όταν ο Rifaat επέλεξε τις ιατρικές υπηρεσίες έκτακτης ανάγκης, συμμετέχοντας στην Εταιρεία Ερυθράς Ημισελήνου της Παλαιστίνης τον Οκτώβριο του 2023, όταν ξεκίνησε ο πόλεμος του Ισραήλ στη Γάζα, αλλά υποχώρησε όταν ο Rifaat έδειξε πόσο αποφασισμένος ήταν.
«Μου είπε τότε το ίδιο πράγμα που μου είπε και στις τελευταίες του στιγμές: ‘Μαμά, θέλω να βοηθήσω τους ανθρώπους’».
Καθ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου του Ισραήλ, η Ghalia φοβόταν συνεχώς για την ασφάλεια του Rifaat, τον προειδοποιούσε και τον παρακαλούσε να παραμείνει ασφαλής.
Κάθε φορά που επέστρεφε στο σπίτι μετά από μια δύσκολη μέρα, ο Rifaat έλεγε στη μητέρα του τι είχε δει καθώς προσπαθούσε να σώσει ανθρώπους.
«Έπλενα την αιματοβαμμένη στολή του, ενώ εκείνος ζητούσε συγγνώμη και μου έλεγε πώς ανέσυρε τα λείψανα παιδιών, γυναικών και ανδρών κάτω από τα ερείπια», είπε.
«Δεν το έβαλε ποτέ κάτω»
«Συχνά ήταν συντετριμμένος, αλλά ποτέ δεν το έβαλε κάτω».
Ο Rifaat ονειρευόταν να συνεχίσει τις σπουδές του στο εξωτερικό, να μάθει περισσότερα για την αντιμετώπιση εκτάκτων αναγκών και να επιστρέψει στη Γάζα για να μεταφέρει την εκπαίδευσή του στην πατρίδα του και να προσφέρει στους ανθρώπους, λέει η Ghalia.
«[Ήταν επίσης] ο μοναδικός μας τροφοδότης λόγω της ασθένειας του πατέρα του, μέχρι που εξάντλησε εντελώς τον τραπεζικό του λογαριασμό μια μέρα.
Υπάρχει περηφάνια στη Ghalia όταν μιλάει για τον γιο της, παρηγοριζόμενη από το γεγονός ότι θυσιάστηκε για να υπηρετήσει και να βοηθήσει τους άλλους.
«Το μήνυμα του γιου μου Rifaat θα συνεχίσει να ζει και θα μεγαλώσω τους μικρότερους γιους μου να ακολουθήσουν τα βήματά του και να γίνουν παραϊατρικοί», λέει η Ghalia, αναφερόμενη στους γιους της Abdul Jawwad, 13 ετών, και Suleiman, 11 ετών.
«Ο Rifaat μας άφησε ένα ευγενές μήνυμα και μια παντοτινή επίδραση», προσθέτει.
«Τον σκέφτομαι πάντα όταν βλέπω τα λουλούδια και τα φυτά που φύτεψε γύρω από τη σκηνή μας».