Η δεύτερη καριέρα της Γλυκερίας
Πρέπει να ήταν αρχές του 1980. Πριν από λίγους μήνες είχα αρχίσει να δουλεύω στη δισκογραφική εταιρεία Lyra. Μια μέρα ο εμπνευσμένος διευθυντής της Αλέκος Πατσιφάς μού ανακοίνωσε ότι θα έπρεπε να πάω, δεν θυμάμαι πια σε ποιο στούντιο, εκεί τέλος πάντων που γυριζόταν το περίφημο «Να η ευκαιρία», την αθώα, ακόμη, εποχή των τηλεοπτικών διαγωνισμών ταλέντων, αυτών που σήμερα λέμε talent shows. Το νέο κορίτσι που είχε διακριθεί στο τραγούδι συνεργαζόταν με την εταιρεία (είχε κυκλοφορήσει ήδη το LP «Μην κάνεις όνειρα τρελά» με τραγούδια του Απόστολου Καλδάρα) και ήθελε να της παραδώσω εγώ, ως εκπρόσωπός της, το βραβείο. Θυμάμαι μάλιστα ότι, επειδή δεν ήμουν ντυμένη «για τηλεόραση», δανείστηκα ρούχα και αξεσουάρ από συναδέλφους για να σενιαριστώ, μακιγιαρίστηκα σαν καραγκιόζης και κίνησα.
Το κορίτσι εκείνο ήταν η Γλυκερία. Που τότε ακόμη «κυκλοφορούσε» με το πλήρες όνομά της, Γλυκερία Κωστούλα. Ο διορατικός Πατσιφάς είχε καταλάβει ότι επρόκειτο για ένα σπουδαίο ταλέντο και επένδυσε επάνω της δισκογραφικό marketing. Το επώνυμο κόπηκε και άρχισε να σχεδιάζει τον διπλό δίσκο με τα σμυρναίικα τραγούδια που ήταν και το πρώτο μπαμ στην καριέρα της. Θυμάμαι ένα μάλλον ντροπαλό κορίτσι, ακομπλεξάριστο όμως, που δήλωνε τις άγνοιές του και προσπαθούσε να τις ξεπεράσει. Και κυρίως έναν άνθρωπο απόλυτα αφοσιωμένο στη δουλειά του.
Από τότε πέρασαν σαράντα πέντε χρόνια. Η Γλυκερία έκανε την καριέρα που έκανε, ένα μαγαζί ορόσημο (η Ομορφη Νύχτα) και ένα είδος διασκέδασης στήθηκε γύρω από το όνομά της. Ταξίδεψε σε όλον τον κόσμο τραγουδώντας και έγινε πρώτο όνομα στο Ισραήλ. Αλλωστε οι Ισραηλινοί αγαπάνε πολύ την ελληνική μουσική και τους έλληνες τραγουδιστές, έχουμε πολλά κοινά ακούσματα.
Ολα αυτά τα χρόνια, η Γλυκερία απασχόλησε το κοινό μόνο με τα τραγούδια της, η οικογενειακή της ζωή υπήρξε πάντα ήρεμη, από τα πρώτα της επαγγελματικά βήματα είναι παντρεμένη με τον μουσικό παραγωγό Στέλιο Φωτιάδη. Και να που τώρα, ύστερα από τόσα χρόνια καριέρα, απασχολεί την επικαιρότητα για έναν εντελώς εξωκαλλιτεχνικό λόγο. Τη συναυλία της στο Ισραήλ. Που δεν ακύρωσε. Και που εξαιτίας αυτής «αποβλήθηκε» από τη συναυλία του ΚΚΕ στο Καλλιμάρμαρο για τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Μίκη Θεοδωράκη. Αν και για τη συγκεκριμένη περίπτωση κρατάω τις αποστάσεις μου καθώς δεν βγήκε επίσημη ανακοίνωση από το κόμμα, υπήρξε η θρυαλλίδα για ένα κύμα διαδικτυακού μίσους για την τραγουδίστρια και μια σειρά ακυρώσεων συναυλιών της. Με το εντελώς φλου επιχείρημα «δεν γινόταν παρά να ακυρωθεί». Τι έχουμε εδώ; Προγραφές. Οπως και στην περίπτωση του Νίκου Βέρτη, επίσης λόγω συναυλιών στο Ισραήλ, αλλά και της Ελένης Φουρέιρα επειδή συνεργάστηκε με ισραηλινό παραγωγό.
Και κάπως έτσι η Γλυκερία, που πότε δεν ανακατεύτηκε – ούτε καν στον λόγο της – με την πολιτική, βρέθηκε στον τάκο εξαιτίας της πολιτικής. Ή μάλλον της χρήσης και της κατανάλωσης της πολιτικής από μια περιρρέουσα νοοτροπία που νομίζει ότι σαμποτάροντας τα μικρά θα κερδίσει τα μεγάλα.
Μίσος
Καταλαβαίνω όσους θυμώνουν, αντιδρούν, διαμαρτύρονται για την τραγωδία των αμάχων στη Γάζα. Δεν καταλαβαίνω, καθόλου όμως, αυτούς που, στοχοποιώντας την κάθε Γλυκερία ή τραμπουκίζοντας και ξυλοφορτώνοντας τον κάθε ισραηλινό τουρίστα, νομίζουν ότι θα συμβάλουν στη λήξη αυτού του δράματος. Τίποτα δεν κάνουν πέρα από το να πουλάνε τζάμπα μαγκιά και να ξεπουλάνε ηθικά πλεονεκτήματα. Να τροφοδοτούν, στο όνομα της αλληλεγγύης, με μίσος μια κοινωνία που ενδιαφέρεται περισσότερο να δείξει τον υποτιθέμενο εχθρό παρά να συμπαρασταθεί στον επίσης υποτιθέμενο φίλο.
Αυτό ωστόσο που με ανησυχεί περισσότερο είναι ένας υφέρπων θρησκευτικός φανατισμός στο κατά τα άλλα απολύτως δικαιολογημένο κίνημα υπέρ των αμάχων στη Γάζα. Οι Ισραηλινοί αποκαλούνται πλέον όλο και πιο συχνά Εβραίοι. Και στο Παρίσι, το Σάββατο το βράδυ, πέταξαν πράσινες μπογιές στην εβραϊκή συναγωγή. Και αυτό ξεφεύγει πολύ και επικίνδυνα από το «Λευτεριά στην Παλαιστίνη».