Ερημοι
Υπάρχει μία μεγάλη λίστα με κοινοβουλευτικά ατοπήματα στα οποία μπορεί να υποπέσει η πλειοψηφία. Στην προχθεσινή συνεδρίαση της Ολομέλειας το μόνο που έκανε με συνέπεια η κυβέρνηση ήταν να τσεκάρει κουτάκια. Το περιγράφει πολύ εύστοχα (πώς αλλιώς;) ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Και καταλήγει στο εξής συμπέρασμα: «Αν όλο αυτό είναι επίδειξη απόλυτης αδιαφορίας για το συνταγματικό πλαίσιο λειτουργίας της Βουλής, η κατάσταση είναι θεσμικά ολισθηρή. Αν όλο αυτό είναι αποτέλεσμα πολιτικού φόβου για τη συνοχή της πλειοψηφίας, το υφέρπον πρόβλημα δεν αντιμετωπίζεται με τέτοιες μεθοδεύσεις υψηλού πολιτικού κόστους. Κοινός παρονομαστής φαίνεται να είναι η κρίση εσωτερικής εμπιστοσύνης και αυτοπεποίθησης παρά τα επιφαινόμενα. Μια τέτοια κρίση καθίσταται όμως σχεδόν αυτόματα κρίση νομιμοποίησης». Τι αντιλαμβάνεται, ο Βενιζέλος, ως κρίση νομιμοποίησης; Είναι απλό. Αν η κυβέρνηση ανησυχεί για τη συνοχή της Κοινοβουλευτικής Ομάδας και καταφεύγει σε κυνικούς ακροβατισμούς, τότε, πράγματι, εγείρεται, εμμέσως, θέμα νομιμοποίησης ως προς την εμπιστοσύνη που επιδεικνύει η Βουλή.
Ομοίως, αν ο Πρωθυπουργός και η κυβέρνηση οδηγούνται σε κοινοβουλευτικά ατοπήματα για λόγους εσωτερικών ισορροπιών, τότε η διασάλευση της τάξης στους κόλπους της πλειοψηφίας, μεταλλάσσεται σε κρίση που αγγίζει το θεσμικό οικοδόμημα. Τι από τα δύο συμβαίνει; Είναι η αδιαφορία προς τη θεσμική τάξη ή ο φόβος των εσωκομματικών αναταράξεων που στοιχειώνουν τις αποφάσεις της κυβέρνησης; Πιθανότατα είναι και τα δύο. Οταν η κυβέρνηση αισθάνεται ελαφρωμένη από την απουσία αντιπολίτευσης, πιστεύει ότι μπορεί να βγάλει τη γλώσσα προς τους θεσμούς και την κοινωνία. Και όταν ανησυχεί για τη συνοχή της, θα καταφύγει σε ακρότητες προκειμένου να διατηρήσει ανέπαφα τα στεγανά της. Πώς τα μεταβολίζουν όλα αυτά οι πολίτες. Και αυτό είναι ένα ενδιαφέρον ερώτημα. Τα παρακολουθούν; Αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει; Αδιαφορούν ή τα αντιμετωπίζουν ως ακόμα ένα επεισόδιο απαξίωσης του πολιτικού συστήματος; Σίγουρα δεν τους εκπλήσσουν. Και εδώ προβάλλει το μεγάλο πρόβλημα. Οταν οι πολίτες απογοητεύτηκαν από τον ΣΥΡΙΖΑ, ενδόμυχα γνώριζαν ότι αυτά που υποσχέθηκε ο Τσίπρας ήταν λόγια του αέρα. Τον Μητσοτάκη τον πήραν στα σοβαρά και τοις μετρητοίς. Ναι, αυτή τη στιγμή είναι μόνος. Και οι ψηφοφόροι έρημοι.
Μόνο ο άνθρωπος
Η είδηση είναι συγκλονιστική και είπα να τη μοιραστώ μαζί σας καθώς είναι από τα πιο συναρπαστικά πράγματα που διάβασα τον τελευταίο καιρό. Ενα έμβρυο που είχε μπει στην κατάψυξη πριν από 30 χρόνια ήρθε τώρα στον κόσμο. Το έμβρυο είχε τεθεί σε διαδικασία κατάψυξης ύστερα από τεχνητή γονιμοποίηση και τώρα εμφυτεύτηκε στη μήτρα μιας γυναίκας προκειμένου να το φέρει στον κόσμο. Ο άνθρωπος που γεννήθηκε μπορεί επισήμως να είναι λίγων ημερών, ωστόσο η πραγματική του ηλικία πάει 30 χρόνια πίσω. Αυτό που σκέφτομαι και με γοητεύει, ίσως με διεστραμμένο τρόπο, είναι ότι η επιστήμη σού επιτρέπει πλέον να δημιουργήσεις έναν άνθρωπο, έναν απόγονο, που θα γεννηθεί ύστερα από 50 ή και εκατό χρόνια. Κι αν ακούγεται άλλο τόσο υπέροχο είναι στην πραγματικότητα. Να έρχεσαι στον κόσμο δεκαετίες μετά τη σύλληψή σου ή να έχεις τριάντα χρόνια διαφορά με τον δίδυμο αδελφό σου. Ο Θεός δεν θα μπορούσε να το επινοήσει. Μόνο ο άνθρωπος.
Χωρίς το κινητό
Καθώς είμαι με την τσάντα των διακοπών στο χέρι, θέλω να μοιραστώ μαζί σας το επαναστατικό πείραμα που σκοπεύω να κάνω τις επόμενες τρεις εβδομάδες. Θα βρίσκομαι σε μία παραλία, καθισμένος σε μπλε καρεκλάκι με σταυρόλεξα και βιβλία, αλλά χωρίς το κινητό. Ω, ναι. Ξέρω ότι ακούγεται δύσκολο, σκληρό, σχεδόν απάνθρωπο. Πώς θα τη βγάλω χωρίς social, ανούσιες ειδήσεις και TikTok; Το αντιμετωπίζω ως μία διαδικασία αποτοξίνωσης και αυτοκάθαρσης. Τείνω να πιστέψω (και ελπίζω να αποδείξω) ότι η έννοια των διακοπών καταργείται αν έχεις δίπλα σου το κινητό. Μπορεί να μετακινείς το σώμα σου σε άλλο τόπο, αλλά το μυαλό σου μένει πάντα στο ίδιο σημείο, παγιδευμένο σε ένα τοξικό σύννεφο που βρέχει χολή και ανοησία. Δοκιμάστε το και εσείς και στις 23 Αυγούστου μοιραζόμαστε εντυπώσεις.
Ο star της ημέρας
Ποιος άλλος; Εσύ που φεύγεις για διακοπές νομίζοντας ότι οι μέρες θα βραδύνουν το βήμα τους και θα τις γευτείς για να νιώσεις τη γλύκα τους στον ουρανίσκο. Δυστυχώς θα περάσουν γρήγορα. Και όταν επιστρέψεις θα βρεις μπροστά στην πόρτα λογαριασμούς, εκκρεμότητες και εκείνο το καταραμένο «από Σεπτέμβριο». Αλλωστε σε δύο εβδομάδες θα ακουστεί το «Καλό χειμώνα»…