Για να καρποφορήσει ο σπόρος, πρέπει πρώτα να σαπίσει
Απαραίτητη προϋπόθεση για τους θιασώτες του δόγματος «όλες οι θρησκείες είναι ίδιες», είναι να έχουν διαβάσει τα ιερά βιβλία όλων των θρησκειών. Και επειδή απαιτείται μελέτη για να καταλήξουν σε πορίσματα, μια φορά δεν αρκεί. Γι αυτό και δεν θα βρείτε θιασώτη που να έχει διαβάσει έστω και μισή παράγραφο.
Απλά τσουβαλιάζουν τα πάντα, μετατρέποντάς τα σε περιτύλιγμα της άγνοιάς τους, με απώτερο σκοπό να χαρίσουν στον εαυτό τους την ψευδαίσθηση πως διαθέτουν άποψη.
Εντιμότερο το «δεν ξέρω, δεν ασχολούμαι, δεν απαντώ», ειδάλλως είναι σαν να ακούς ποδοσφαιρική ανάλυση από κάποιον που δεν έχει περάσει έξω από γήπεδο.
Το μόνο σε κοινό σε ορισμένες -και όχι όλες- τις θρησκείες είναι πως μιλάνε για αγάπη, σεβασμό, ειρήνη και αρμονική συνύπαρξη ανθρώπων και λαών. Θυμίζουν εν πολλοίς τους γονείς ή τους δασκάλους μας στο σχολείο, που μας υποδείκνυαν τρόπους καλής συμπεριφοράς. Κάτι που σημαίνει πως αυτά τα όμορφα λογάκια, μπορεί να γράφτηκαν και από άνθρωπο, που ίσως και λόγω πνευματικής ένδειας του ακροατηρίου, βαφτίστηκε ως θεότητα.
Η διαφορά της επικρατούσας θρησκείας της πατρίδας μας, είναι πως δεν αρκείται σε διδαχές και συμβουλές. Πατερικά κείμενα, βίοι Αγίων, με αποκορύφωμα την Αγία Γραφή εννοείται, ταξιδεύουν το νου σε υπερβατικές έννοιες που απέχουν έτη φωτός από τα όρια της ανθρώπινης σκέψης. Και η μερική έστω αντίληψη τους, θυμίζει ορειβάτη που ανεβαίνει βήμα βήμα το βουνό, μέχρι να φτάσει κάποια στιγμή στην κορυφή.
Ξέχωρα από τα βιβλία όμως, ακόμα και η καθαυτή ύπαρξη Πατέρων της Εκκλησίας και Αγίων, αναδεικνύει μια ακόμη διαφορά. Η Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία είναι ζώσα θρησκεία, δεν γεννήθηκε και πέθανε μαζί με τον ιδρυτή της που απλά άφησε μια παρακαταθήκη. Δυο χιλιετίες μετά συνεχίζουν να εμφανίζονται Οσιακές μορφές που Αγίασαν, εφαρμόζοντας κανόνες και διδαχές των Ιερών βιβλίων.
Θα μπορούσε κάποιος να επικαλεστεί τα θαύματα, είναι τέτοιου βαθμού η πνευματική στένωση της εποχής μας όμως, που ακόμα και το πιο υπερκόσμιο συμβάν δεν θα πείσει τον σύγχρονο άνθρωπο που έχει φτάσει στο έσχατο σημείο κατάπτωσης, θεοποίησης του εαυτού του και των παθών του.
Η περιστροφή της γης για παράδειγμα που συνεχίζεται ακατάπαυστα και με συνέπεια εκατομμύρια χρόνια τώρα, προσφέροντας ζωή σε ολόκληρο τον πλανήτη, αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα, διαχρονικότερα και οφθαλμοφανέστερα θαύματα.
Κάπου εκεί θα εμφανιστεί κλασικά η «επιστήμη» και θα μιλήσει για «τις παλιρροϊκές δυνάμεις που ασκεί η σελήνη, ο ήλιος και την τριβή του διαστήματος».
Το θαύμα όμως είναι γεγονός, τα υπόλοιπα ερμηνείες. Αν πάλι αναρωτηθείτε πως, από ποιον και με ποιο τρόπο δημιουργήθηκαν οι παλιρροϊκές δυνάμεις και οι τριβές που λένε, θα μείνετε με την απορία. Αυτό που μετράει άλλωστε, χάριν του οποίου γίνεται η επίκληση σε «επιστημονικές» θεωρίες, είναι ότι δεν υπάρχουν θαύματα και η πίστη σε αυτά αφορά σκοταδιστές και οπισθοδρομικούς.
Εκείνο όμως που κάνει τη μεγάλη διαφορά της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας σε σχέση με όλες τις υπόλοιπες, είναι η εξύμνηση του θανάτου. Η σημερινή ημέρα που εορτάζεται η Παναγία, είναι η μέρα της κοιμήσεώς Της. Εορτάζεται δηλαδή αυτό που για την δική μας γήινη και κοσμική λογική αποτελεί το απευκταίο, το ανεπιθύμητο, το «μακριά από μας».
Δεν είναι μόνο η Παναγία φυσικά, η μέρα εορτής κάθε Αγίου είναι η μέρα της αποδημήσεώς Του. Ακόμα και με την κοσμική λογική πάντως θα στεκόταν ο εορτασμός της γεννήσεως, υπό την έννοια πως την τάδε ημερομηνία γεννήθηκε αυτός ο καλός ανθρωπάκος που βοήθησε τόσες ψυχές, θεράπευσε τόσους ασθενείς και πονεμένους.
Προφανώς όμως Εκείνος που δίνει το εναρκτήριο σφύριγμα κάθε ζωής όπως και την λήξη της, δε συμμερίζεται αυτή την άποψη. Γι αυτό και δεν χάρισε το δώρο της αιώνιας ζωής πάνω στην γη, ούτε στον Υιό Του, ούτε στην μητέρα Του, ούτε στους Αγίους που θυσίασαν την καλοπέραση ή και τις ζωές τους για Εκείνον.
Είναι ξεκάθαρο λοιπόν πως θεωρεί την ζωή πάνω στη γη κάτι σαν καταδίκη και τιμωρία, την οποία δεν αξίζει κανείς να υφίσταται αιώνια. Πολλώ μάλλον, οι πολύ…κοντινοί Του. Γι αυτό και όλοι φεύγουμε και θα συνεχίσουμε να φεύγουμε και λίγο αφότου φύγουμε, οι γύρω μας θα καταλαβαίνουν πως όσο ζούσαμε ήμασταν το απόλυτο τίποτα. Γιατί το απόλυτο τίποτα είμαστε και όσο αναπνέουμε, απλώς ο εγωισμός και η απληστία μας τυφλώνουν και δεν μας επιτρέπουν να αντικρίσουμε την πραγματικότητα.
Πριν από κάναν μήνα σκοτώθηκε ο Ζότα, πρόσφατα πέθανε ο Όζι Όζμπορν, μερικά χρόνια πριν ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Μαραντόνα, ο Νίκος Παπάζογλου, ο Μητροπάνος
Για ευνόητους λόγους, αναφέρομαι ενδεικτικά σε γνωστούς ή και ινδάλματα που απασχόλησαν την κοινή γνώμη.
Ποιος τους θυμάται πλέον;
Οι συγγενείς, τα παιδιά τους, ίσως κάποιοι θαυμαστές που κι αυτοί θα μειώνονται με το πέρασμα του χρόνου. Όταν αναχωρήσουν κι αυτοί, θα αποτυπωθεί και αυτό που πραγματικά ήταν.
Όπως κι εγώ που γράφω κι εσείς που με διαβάζετε, μαζί με όλους αυτούς που χαιρετήσαμε σήμερα, που σκεφτήκαμε, που πέρασαν από δίπλα μας και θαυμάσαμε στην τηλεόραση. Το τίποτα δηλαδή. Υπάρχουν στατιστικά και έρευνες για τον πληθυσμό πάνω στην γη, τον μ.ο ζωής, τους θανάτους και τις γεννήσεις, εκείνο που δεν θα μάθουμε ποτέ είναι πόσοι άνθρωποι πέρασαν συνολικά από τον πλανήτη.
Γιατί απλά δεν υπάρχει λόγος να ασχοληθεί κάποιος με το απόλυτο μηδέν.Δεν το καταλαβαίνουμε τώρα που βρισκόμαστε επί της γης και μας έχουν καταπιεί οι ανάγκες να γίνουμε διάσημοι, σπουδαιότεροι, πλουσιότεροι, ομορφότεροι και να αυξήσουμε τους ακόλουθούς στα social. Θα γίνει απολύτως σαφές όταν πεθάνουμε, με το μάρμαρο που θα μας σκεπάσει να μην αναφέρει το παραμικρό από αυτά για τα οποία παλεύαμε. Μπορούμε να το υποψιαστούμε όμως, παρατηρώντας την συνέχεια εκείνων που μας πρόλαβαν.
Μέχρι τότε, ακόμα κι εκείνοι που θεωρούν παραμυθάκι τη ζωή μετά θάνατον, ας παραδειγματιστούν από τα μαθήματα της φύσης, που σίγουρα είναι πιο πειστικά. Δε θέλει ούτε κόπο ούτε το τρόπο, θα το διαπιστώσουν και με τα ίδια τους τα μάτια, πως για να πάρει ζωή, να ανθίσει και να καρποφορήσει ο σπόρος, πρέπει υποχρεωτικά να θαφτεί πρώτα μέσα σε χώμα και να σαπίσει…