Η επιδημία του ceviche
Σαν επιδημία εξελίσσεται η επέλαση του ceviche σε ελληνικές ταβέρνες και εστιατόρια και φέτος το καλοκαίρι. Εκστασιασμένοι τουρίστες δοκιμάζουν το περουβιανό ορεκτικό που κατακλύζει τη χώρα. Παραθεριστές δοκιμάζουν άλλοτε λαβράκι, άλλοτε μυλοκόπι και στο τσακίρ κέφι δράκαινα – ό,τι ψάρι έχει το κάθε κατάστημα τέλος πάντων, κομμένο σε μικρά κυβάκια, ψημένο μονάχα στους χυμούς των εσπεριδοειδών, γαρνιρισμένο με καυτερές πιπεριές και μπαχαρικά.
Οι πιο πονηρεμένοι ή έστω πρωτότυποι από τους επιχειρηματίες της τουριστικής βιομηχανίας μας μάδησαν λίγη κάπαρη, ψιλόκοψαν λίγο παντζάρι ή τέσσερις (4) ρόγες σουλτανίνας και τις πέταξαν μέσα στο λατινοαμερικάνικο κρύο ορεκτικό σε μια προσπάθεια να το εξελληνίσουν κατιτίς, σαν Μπαμπινιώτιδες της κουζίνας.
Κι έτσι, οι τουρίστες μας τρώνε τα ceviche τους πρώτα που αντικατέστησαν τα τηγανιτά καλαμαράκια και τη σαρδέλα την ψητή με την αλμύρα και τον γαύρο τον ξυδάτο κι έπειτα χορεύουν Ικαριώτικο στο τοπικό πανηγύρι. Στο πανηγύρι που δεν πίνουν πια ρακί ούτε καν μπίρες, αλλά ένα «ντόπιο» κοκτέιλ που εμπνεύστηκε ένας τύπος με μούσια και καραμπίνερ στη ζώνη του παντελονιού, το οποίο περιλαμβάνει ρακί, τζιν και λικέρ ροδάκινο.
Κι όσο η χώρα θα εξελίσσεται σε μια απέραντη τουριστική Ντίσνεϊλαντ, θα προσελκύει όλο και περισσότερους τουρίστες που θα την αντιμετωπίζουν σαν θεματικό πάρκο κι όχι ως προορισμό. Και θα αποκτά όλο και περισσότερους μαγαζάτορες που θα βλέπουν το τραπέζι της ταβέρνας που άνοιξαν σαν κομμάτι ενός ψηφιακού παζλ που λέγεται Ινσταγκραμ κι όχι σαν αυτό που είναι: ένα κομμάτι ξύλο με ένα χάρτινο τραπεζομάντιλο. Τα πιάτα δεν θα συστήνουν πια εμπειρίες, αλλά θα δίνουν εικόνα και λεζάντα.
«Τελειότητα», που θα έλεγε και ο Βιντσέντζο Λατρόνικο στην υποδόρια σάτιρά του στο ομώνυμο βιβλίο που διαβάζουμε όλοι φέτος το καλοκαίρι. Ολοι εμείς, νεαροί, νεαρές, νεαρά με σκουλαρίκια, και κουρέματα mulet, που καθόμαστε σε άβολα καθίσματα σε μαγαζιά των Εξαρχείων με ταγκιές και νέον φώτα στους τοίχους, πλάι σε μονστέρες, πάνω σε μωσαϊκά και πατώματα ψαροκόκαλο. Που έχει ίδια ακριβώς πια και στην Κυψέλη, στα Πατήσια, στο Παγκράτι, στο Βερολίνο, στο Λονδίνο, στο Αμστερνταμ, στην Μπολόνια και στη Βαρκελώνη. Τελειότητα. Οπως ακριβώς και στις φωτογραφίες στο Ινσταγκραμ.