Λανθασμένες καλοκαιρινές συγκρίσεις
Ακούω πολλά μετά τις δύο ήττες στα φιλικά ματς που έδωσε ο Ολυμπιακός στην Ιταλία με την πρωταθλήτρια Νάπολι και τη φιναλίστ του Τσάμπιονς Λιγκ Ιντερ. Ο Ολυμπιακός έπαιξε τα δύο ματς με δύο διαφορετικές ενδεκάδες. Αυτή που έπαιξε με τη Νάπολι ήταν πιο λογική από αυτή που αγωνίστηκε κόντρα στην Ιντερ: στη δεύτερη, κεντρικοί αμυντικοί ήταν ο Καλογερόπουλος και ο Μπιανκόν και σέντερ φορ ο Γιαζιτζί που αγωνίστηκε σε μια θέση που δεν γνωρίζει γιατί ο Γιάρεμτσουκ είχε ενοχλήσεις. Ο Ολυμπιακός στάθηκε καλά και στα δύο ματς δείχνοντας στοιχεία του παιχνιδιού του: προσπάθησε να πιέσει, να παίξει γρήγορα στην επίθεση και να αμυνθεί συντεταγμένα, με 7 και 8 παίκτες πίσω από την μπάλα, όπως ξέρει. Αλλά είμαστε στα μέσα του Αυγούστου, πολλοί νεοφερμένοι ακόμα ψάχνονται και τα πόδια όλων είναι βαριά: ο Ολυμπιακός δέχτηκε γκολ που δεν δέχεται συνήθως γιατί δεν ήταν συμπαγής, και γιατί στην επίθεση είναι κάμποσοι οι καινούργιοι και οι συνεργασίες λείπουν. Για αυτό γίνονται τα φιλικά. Αλλά στην Ελλάδα φαίνεται πως δεν πρέπει μια ομάδα να χάνει ούτε αυτά για να αποφύγει τις δίκες στα social media.
Ρόστερ
Η συζήτηση που ξεκίνησε μετά τα ματς αυτά είναι αν το ρόστερ του Ολυμπιακού κάνει για το Τσάμπιονς Λιγκ. Αν σκεφτούμε πως η Παρί Σεν Ζερμέν και η Ρεάλ Μαδρίτης που κέρδισαν τα δύο τελευταία Τσάμπιονς Λιγκ είχαν κόστος ρόστερ πάνω από 1 δισ. ευρώ, προφανώς το ρόστερ του Ολυμπιακού δεν αρκεί. Αλλά ας σοβαρευτούμε.
Νωρίς
Υπάρχουν δυο λογιών γκρινιάρηδες και προβληματισμένοι: αυτοί που φοβούνται τη συμμετοχή του Ολυμπιακού στη μεγάλη διοργάνωση, διότι βλέπουν πανίσχυρες ομάδες που μπορεί τις μικρότερες να τις συντρίψουν, κι αυτοί που θα ήθελαν από τον Ολυμπιακό μια μεγάλη πορεία και μετά τις ήττες από δύο ομάδες που θα βρίσκονται στο Τσάμπιονς Λιγκ, δηλαδή τη Νάπολι και την Ιντερ, δυσκολεύονται αυτή να τη φανταστούν. Στους πρώτους θα θύμιζα τη μεγάλη φράση του Φερνάντο Σάντος που έλεγε πως «όποιος φοβάται, καλό είναι να πάρει έναν σκύλο» – θέλω να πω ότι ο Ολυμπιακός με την προπέρσινη κατάκτηση του Conference League και την περσινή καλή παρουσία του στο League Stage του Europa League απέκτησε το δικαίωμα μιας κάποιας εμπιστοσύνης: θα κάνει το καλύτερο που μπορεί. Στους δεύτερους θυμίζω πως οι καλές πορείες των ελληνικών ομάδων σε μια διοργάνωση στην οποία οι ίδιες δεν συγκαταλέγονται στα φαβορί (ίσα ίσα…) έρχονται όταν γίνονται υπερβάσεις κι όχι όταν γίνονται μεταγραφές αεροδρομίου. Ο σκοπός για έναν πρωταθλητή Ελλάδος που στο Τσάμπιονς Λιγκ συμμετέχει είναι να παίξει το καλύτερο ποδόσφαιρο που μπορεί. Στα καλοκαιρινά φιλικά ματς αυτό όχι μόνο δεν το βλέπεις, αλλά δεν είναι και σωστό να το βλέπεις: αλίμονο σε μια ομάδα που τρέχει Αύγουστο μήνα και βρίσκεται τόσο νωρίς σε φουλ φόρμα.
Δύο
Από όλες τις ομάδες που ο Ολυμπιακός αντιμετώπισε πέρυσι στο Europa League, στο φετινό Τσάμπιονς Λιγκ μπορεί να υπάρχουν το πολύ δύο: η Μπόντο/Γκλιμτ αν αποκλείσει τη Στουρμ Γκρατς και η Ρέιντζερς αν αποκλείσει την Μπριζ – τα παιχνίδια τους θα γίνουν στα play off της διοργάνωσης. Ο Ολυμπιακός θα έχει νέες προκλήσεις και προφανώς μεγαλύτερες δυσκολίες. Με βάση αυτό το δεδομένο πολλοί ανησυχούν για το αν η επιλογή απόκτησης ταλαντούχων εξελίξιμων παικτών εμπεριέχει περισσότερο ρίσκο από όσο το Τσάμπιονς Λιγκ επιτρέπει. Ωστόσο κι αυτή η προσέγγιση εμπεριέχει ένα μικρό λάθος. Από όσα φαίνονται στα φιλικά, ο σκοπός του Μεντιλίμπαρ δεν είναι να ρίξει στο γήπεδο αμέσως όλους τους μικρούς σε ηλικία νεοφερμένους, αλλά να τους εντάξει στην ομάδα σταδιακά. Το έκανε άλλωστε και πέρυσι. Ο Κωστούλας και ο Μουζακίτης, αλλά και ο 22χρονος πέρυσι Πιρόλα, δεν μπήκαν αμέσως στη βασική ενδεκάδα, αλλά σιγά σιγά. Το ίδιο θα γίνει και φέτος. Μου μοιάζει απίθανο να δούμε μια ενδεκάδα με βασικούς τους Σιπιόνι, Νασιμέντο, Λιατσικούρα, Πνευμονίδη και όποιους άλλους χαρισματικούς πιτσιρικάδες αποκτηθούν, όχι στο Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά και στο ελληνικό πρωτάθλημα. Από τον Βάσκο άλλωστε έμπειροι παίκτες δεν λείπουν. Και στους περσινούς έχουν προστεθεί και ο Στρεφέτσα και ο Καμπελά που δεν είναι εικοσάχρονοι.
Λάθος
Είναι εντελώς λάθος να συγκρίνονται οι εμφανίσεις του Ολυμπιακού σε φιλικά ματς με τις εμφανίσεις του Παναθηναϊκού, του ΠΑΟΚ και της ΑΕΚ σε επίσημα παιχνίδια που είναι και δύσκολα μάλιστα καλοκαιριάτικα. Είναι άδικο για τις ομάδες που αγωνίζονται στα ευρωπαϊκά προκριματικά, γιατί αυτές δίνουν παιχνίδια σκληρά στα οποία λάθη δεν επιτρέπονται, ενώ ο Ολυμπιακός δίνει φιλικά στα οποία δεν υπάρχει άγχος: όποιος κάνει αυτές τις συγκρίσεις βγάζοντας συμπεράσματα για το ελληνικό πρωτάθλημα και την έκβασή του βασίζεται σε λάθος δεδομένα. Από την άλλη είναι εξίσου λάθος να αναλύονται εμφανίσεις του Ολυμπιακού σε φιλικά για να βγαίνουν συμπεράσματα που να αφορούν την παρουσία του στο Τσάμπιονς Λιγκ μόνο και μόνο γιατί η Νάπολι και η Ιντερ με τις οποίες αγωνίστηκε συμμετέχουν σε αυτό. Τα φιλικά είναι σαν τα ομόλογα: οι προηγούμενες αποδόσεις δεν εξασφαλίζουν τις μελλοντικές. Ο ΟΦΗ την Κυριακή κέρδισε την Μπολόνια στην έδρα της με 2-4. Πρέπει να τον βάλουμε μεταξύ των διεκδικητών του πρωταθλήματος; Δύσκολο. Ο Αρης στην πρόβα τζενεράλε με την Ανόρθωση πριν από τα προκριματικά του Conference League είχε κερδίσει με 2-1. Και μετά βρήκε την Αράζ που τον απέκλεισε. Στην οποία Αράζ, η Ομόνοια που την αντιμετώπισε στη συνέχεια έβαλε 9 γκολ σε δύο ματς.
Δεδομένα
Το μόνο δεδομένο είναι ότι ο Ολυμπιακός δεν χρειάζεται να κάνει μια νέα αρχή όπως η ΑΕΚ, δεν είναι δεκαπέντε χρόνια χωρίς πρωτάθλημα όπως ο ΠΑΟ που για αυτό έχει μεγάλη πίεση και δεν έχει την υποχρέωση να γεμίσει το ρόστερ του όπως ο ΠΑΟΚ, που σήμερα μοιάζει να έχει 15-16 παίκτες ετοιμοπόλεμους και χρειάζεται περισσότερους. Φυσικά ο πρωταθλητής έχει μπροστά του το δύσκολο Τσάμπιονς Λιγκ. Αλλά το πρόβλημα δεν είναι αυτό. Το πρόβλημα είναι να μεταφέρεται στο πρωτάθλημα η γκρίνια για ήττες του στην Ευρώπη – ήττες που λογικά θα υπάρξουν. Η γκρίνια και η εσωστρέφεια είναι σκληροί αντίπαλοι. Πέρυσι, που στον Ολυμπιακό αυτά έλειψαν, όλα πήγαν μια χαρά…