با استعفای جنتی و روحانی، اتفاقی نمی‌افتد…
اما آیا درد بی‌درمان ما فقط همین رفتارها و الگوهاست؟ ما هیچ وقت ژاپن، کره‌جنوبی، دانمارک، سوییس یا سوئد نخواهیم شد۔ نه به دلیل اینکه حکمرانانی چون آنها نداریم؛ بلکه به این دلیل که اصلا فرهنگ اجتماعی و تاریخی و دینی ما اینگونه کسانی را پرورش نمی‌دهد.
مجید یونسیان
سال‌هاست که برخی روشنفکران و نویسندگان و به‌اصطلاح کارشناسان و جامعه‌شناسان، دائم به هر بهانه‌ای مردم، حکومت و سیاستمداران و حکمرانان و فرهنگ و سلیقه‌های اخلاقی و دین و ادب و همه‌چیزمان را با دیگران مقایسه می‌کنند و آخر سر آنچه نتیجه می‌گیرند، عقب‌ماندگی ما و نوستالژی‌هایی است که تا مغز استخوانت را می‌سوزاند۔
اخیرا هم اقدام شینزوآبه، نخست‌وزیر ژاپن، عده‌ای را قلم به دست کرده که از محاسن کاری بگویند که آبه کرد و مسئولان ما جرات و اراده آن را ندارند و ما در جایگاه مخاطب، مانده‌ایم با کلی احساس حقارت و دلتنگی که ای‌کاش روحانی، رییس‌جمهور، یا جنتی، رییس مجلس خبرگان، یا آنهایی که ۳۷شغل و پست دارند هم، از این رفتار آبه الگو می‌پذیرفتند۔
اما آیا درد بی‌درمان ما فقط همین رفتارها و الگوهاست؟ ما هیچ وقت ژاپن، کره‌جنوبی، دانمارک، سوییس یا سوئد نخواهیم شد۔ نه به دلیل اینکه حکمرانانی چون آنها نداریم؛ بلکه به این دلیل که اصلا فرهنگ اجتماعی و تاریخی و دینی ما اینگونه کسانی را پرورش نمی‌دهد.
ژاپن را امثال آبه ژاپن نکردند؛ این فرهنگ اجتماعی آنهاست که امثال آبه را تربیت کرده است. نظم، صبوری، کار، قناعت، خودباوری و قانون‌گرایی جزیی از مولفه‌های ساخت اجتماعی آنهاست.
مشکل ما همین ساخت اجتماعی است که دائم نگاهش به بیرون است و مرغ همسایه را همیشه غاز می‌بیند.
نویسندگان و بزرگان علم‌الاجتماع و سیاست ما هرگز نتوانستند برای ما الگوهایی بسازند که از گوشت و پوست و تاروپود ما باشند. ما باید خودمان و امروزمان را با داشته‌های خودمان بسنجیم. با امروزمان؛ نه در قاب تاریخ و نه در قاب دین و نه در قاب زمان‌های از دست رفته.
ما در همین جامعه الگوهایی زنده داریم.
همان مرد ازخودگذشته‌ای که در اوج بیماری کرونا به.رغم داشتن ناراحتی ریوی که ارمغان جنگ است؛ تخت ای‌سی‌یوی خود را به فرد دیگری می‌دهد.
همین نسرین ستوده که برای دفاع از زندانیان سیاسی، جان و عمر و رفاه خود را می‌دهد. همین آدم‌های ناشناخته‌ای که بی‌ادعا پای کار و تلاش ایستاده‌اند. همین پزشکان و پرستاران.
مشکل ما این است که نمی‌توانیم و نخواسته‌ایم الگو بسازیم. داشته‌هایمان را فراموش کردیم. هریک را به‌نوعی بی‌اعتبار کردیم؛ از مصدق و بازرگان و موسوی تا همت و رجایی و باکری و… هریک را به بهانه‌ای پس زدیم.
جامعه‌ای که اینگونه به داشته‌هایش بی‌اعتناست؛ حالا باید دنبال الگو بگردد و خود را تحقیر کند.
با استعفای جنتی، ولایتی، روحانی و امثالهم هیچ اتفاقی نمی‌افتد؛ همچنان که با رفتن شاهرودی و لاریجانی از قوه‌قضاییه اتفاق خاصی نیافتاده است.
اگر می‌خواهیم اتفاقی بیافتد؛ باید دست‌به‌کار شویم و جامعه را اصلاح کنیم. فرهنگ اجتماعی را اصلاح کنیم. خودمان را اصلاح کنیم!/ راهبرد