من مردمم، نگران، گرسنه، شوربخت

اگر سخنی از مخالفت بر زبان آید، چوبه‌ی دار را نشانت می‌دهند و مشت اگر گره کنی از خشم، گلوله را نثارت می‌کنند، حبس و حصر که دیگر نشان عطوفت وگذشت‌شان است تا اندکی از رسم کشتن کوتاه آمده باشند.

سپند ارند

در بخشی از فیلم مرگ یزدگرد، ساخته بهرام بیضایی، موبد می‌گوید باید به سراسر ایران‌‌زمین پندنامه بفرستیم.

زن آسیابان اینگونه پاسخ می‌دهد: پندنامه بفرست ‌ای موبد، اما اندکی نان نیز بر آن بیفزای! ما مردمان از پند سیر آمده‌ایم و بر نان گرسنه‌ایم.

حالا نیز در این زمانه، انگار وضع بر همین مدار است و مردم در غمِ نان، از همه‌ی پندها و موعظه‌ها سیر شده‌اند.

آنان که بر منبر، موعظه‌ی مقاومت می‌خوانند شکم‌هایشان از نان‌های چرب انباشته و جیب‌هایشان از پول خلق برآمده است.

اگر سخنی از مخالفت بر زبان آید، چوبه‌ی دار را نشانت می‌دهند و مشت اگر گره کنی از خشم، گلوله را نثارت می‌کنند، حبس و حصر که دیگر نشان عطوفت وگذشت‌شان است تا اندکی از رسم کشتن کوتاه آمده باشند.

با این همه باید همان شعر هیوز را تکرار کنیم که من مردمم: نگران، گرسنه، شوربخت،
که با وجود آن رویا، هنوز امروز محتاج کفی نانم.

منبع: اینستاگرام نویسنده

*تیتر انتخاب کلمه است