فاطمه(س) آموزگار حق طلبی

اسماعیل علوی

شهادت زود هنگام حضرت فاطمه(س) کمی پس از رحلت پیامبر بزرگ اسلام، حضرت محمد(ص)حادثه غمباری است که گذشت زمان نمیتواند آن را به محاق فراموشی ببرد و در پس پرده نسیان پنهانش کند. در این حادثه یکی از ارکان مکتب محمدی(ص) که جوهره وجودش با عصمت و طهارت عجین است، امت پدرش رسول خاتم(ص)را در شرایطی وداع گفت که پویندگان شریعت آسمانی به الگویی همچون او سخت نیازمند بودند و برای فهم تعالیم وحی، محتاج آیینهای تا جلوه الهی را انعکاس بخشد. حضرت فاطمه(س) تربیت یافته رسول خدا(ص)ومکتب وحی بود ومصداق عینی انسان کامل. آن حضرت(س) سرآمد زنان عالم ولحظه لحظه زندگی کوتاهش تجلی فروغ تابناکی است که میتواند آفاق زندگی بشررا سرشار از فضیلتهای اخلاقی کند. آموزههای آن حضرت بسان دری در صدف گفتار و نیایشهای تابناک و پر فروغش جای گرفته است.

نیایشهای آن یگانه عالم هستی، عرش و فرش را به هم رسانیده و ملکوتی از معنویت میآفریند و نهایت فضیلتهای انسانی را در محراب شهود از درگاه حق مسألت میدارد و چنین دعا میکند:«پروردگارا!…. بهرهای از رحمتت و درخششی از نورانیتات را به من ارزانی دار و مرا از کرامت خود با سخن درست در زندگانی دنیا و آخرت، ثابت قدم گردان. آفریدگارا! مرا به نیکان گذشته ملحق کن و از درستکاران و فرزانگانم قرارده و اعمالم را به نیکوترین وجه کامل فرما… خداوندا! ستایشم را پذیرا باش و به تضرّع و زاریام و به اقرار و اعترافم ترحم نما.»

سیره زهرای مرضیه(س) آموزگار حق طلبی و حق خواهی، ستم ستیزی و ظلمناپذیری است و آن را بهعنوان ارزشی والا معرفی میکند. آن حضرت در زندگی درس آموزخود حق کشی و بیداد را در حق هر کسی، مردود شمرده و به یاری ستمدیده برمی خاست.حضرتش در فرازیکی ازنیایشهایش از ساحت بینیازربوبی اینگونه درخواست میکند:
پروردگارا! به تو پناه میبرم، مرا پناه ده. از تو یاری میجویم، یاریام کن. از تو فریاد رسی میخواهم، به فریادم برس. تو را میخوانم، مرا اجابت کن. از تو آمرزش میطلبم، مرا ببخش. از تو کمک میجویم، مرا کمک نما. از تو هدایت میطلبم، مرا هدایت کن. از تو کفایت میجویم، مرا کفایت نما و به تو پناه آورده ام، پناهم ده. به ریسمان تو چنگ زده ام، مرا حفاظت کن. بر تو توکل کرده ام، مرا، کفایت کن.

پروردگارا! حسد حسودان، تجاوز تجاوزگران، کید مکاران، نیرنگ نیرنگ بازان، حیله حیله گران، ستم ستمگران، دشمنی دشمنان، زور زورمداران، سعایت سعایتگران، تهمت تهمت زنان، سحر جادوگران و رانده شدگان، بیداد حاکمان و کارهای زشت جهانیان را از من دور دار.» لحظه، لحظه زندگی آن بانوی بزرگ همچون نفخهای رحمانی به جان انسان میوزد و گفتار و رفتارش«فرهنگنامه»ای است که در جهان امروز میتواند هدایتگر بشریت گمشده در برهوت مادّیت باشد.