زندگی را به خط‌کش‌های دقیقِ بهره‌وری دوخته‌اند. عقربه‌های ساعت‌ها می‌دوند و ما را دنبال خود می‌کشند، گویی که هر لحظه‌ای که بی‌حاصل می‌گذرد، لکه‌ای ننگ بر صفحه‌ی عمر ماست. هر صبح، چشمان‌مان را باز می‌کنیم تا بازنده‌ی این مسابقه نباشیم. کاری که ارزش‌مند نباشد، فعالیتی که سودی نرساند، سکوتی که چیزی تولید نکند، همه محکوم‌اند به فراموشی.
