De ‘verloren generatie’ heeft nu tijd en geld. Pikken zij het idealisme van vroeger weer op?
De kinderen zijn het huis uit en de ouders meestal overleden. De ‘verloren generatie’ heeft nu weer tijd en na een erfenis ook geld in overvloed. Een mooi moment om de vertrouwde idealen uit de jaren tachtig weer op te poetsen? Of zijn we daar te individualistisch voor geworden?