Turhan Bozkurt - Koç'un bıraktığı ortak acı
Pazar günü, hava sıcaklığı 2 santigrat derece. Ara ara kar yağışı var. Rüzgar bıçak gibi keskin.
Nadiren yüzünü gösteren güneş de soğuğu dağıtamıyor. Bu soğuk hava bile Mustafa Vehbi Koç'a son vazifesini yapmak isteyen on binlere mani olamadı. İstanbul Altunizade'deki Marmara Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Camii avlusunda mahşerî; kalabalık merhum Mustafa Koç'a hüsnü şehadette bulundu. Haklarını can u gönülden helal ettiler.
Sadece işadamları, siyasetçiler, sporcu, gazeteci, yazar ve sanatçılar yoktu vefa seline dahil olanlar arasında. Genci yaşlısı, kadını erkeği cenaze namazına koşmuştu. Maaile gelenler hayli fazla idi. Meğer musalladaki Mustafa Koç, 56 senelik ömrüne ne çok letafeti sığdırabilmiş. İnsanların sevgisine mazhar olmak öyle zannedildiği kadar kolay değildir. Kalabalıkların içinde hep alkış sesleri eşliğinde yaşadığı halde vefatı hiçbir tesir uyandırmayan, defin işlemlerinin bile belediye zabıtası tarafından yerine getirildiği nice meşhur sima vardır.
Cenaze merasimi gösterdi ki Mustafa Bey, elit bir isimden ziyade halka mal olmuş, zengin–fakir, sağcı–solcu, Alevi–Sünni her kesimden insanın sevgi seline mazhariyet kazanmış mütevazı bir patrondu. Başında bulunduğu devasa şirketler topluluğunun omuzuna yüklediği ağır vazifeleri ifa ederken içinde yaşadığı muhiti, eş, dost ve akrabalarını ihmal etmemişti. Kimseye fark ettirmeden merhum Sakıp Ağa'nın (Sabancı) bıraktığı mirası devralmış.
Tabutun üzerine örtülen Osmanlı sancağı, merhume babaannesi Sadberk Hanım ile aynı ismi taşıyan müzeden getirildi. Sancakta mealen, “Hak ve gerçek olan kâinatın sahibi Allah'tan başka ilah yoktur. Güvenilir ve sözünde sadık Muhammed, O'nun elçisidir.” sözleri yazılı idi. Koç ailesini mesnetsiz haberlerle karalamak isteyen, üslup ve nezaketten bî;nasip kimselere bundan daha beliğ bir cevap verilemezdi. Haklarında çıkan iftiralara öfkelenip öfkelenmediğini sual ettiğimde Mustafa Bey, ellerinde ‘kalpmetre' ile dolaşanları ikna etmenin kolay olmadığını şöyle ifade etmişti: “Mesela ayıp bir şey değil de bizi Musevi zanneden insanlar varmış. Düşünün bunu bilerek çarpıtıyor insanlar. Çıkıp ‘Hayır ben elhamdülillah Müslümanım' da denmez ki.”
Ata yurdu Ankara Keçiören'den getirilen toprak da mezarına atılan toprağa karıştı. Merasim, teferruatına kadar planlanmış. Hiçbir aksaklık yaşanmadı. Yönlendirme tabelaları, adım başı işinin ehli görevliler bulundurulması ve cenazenin geçeceği koridorun boş bırakılması kalabalık cenazelerde alışageldiğimiz izdihama mahal bırakmadı. Farklı adreslerden ücretsiz servisler kaldırıldı. Namazın eda edildiği caminin etrafında olduğu gibi Zincirlikuyu Kabristanı'nda da yerlere kaymayı engelleyen plastik malzeme serilmişti. Buraya kadar hassasiyet gösterilmiş. Koç ailesindeki o vakar, acı haberin geldiği 21 Ocak Perşembe gününden defin işleminin tamamlandığı ana kadar hep hissedildi.
Kardeşleri Ali ve Ömer beyler, babaları Rahmi Bey'in, halaları Semahat Hanım'ın daha fazla müteessir olmamaları adına gözyaşlarını yer yer saklamaya çalıştı. Ali Bey, tabutunu hiç omuzundan indirmediği ağabeyini kendi elleri ile kabre koyduğunda gözyaşları sel oldu aktı. Her daim yanına koştuğu biricik ağabeyini kaybetmişti. Kolay değil elbette bu acıyı yudumlamak. Ali Bey, metaneti, bilgi birikiminin yanı sıra ağabeyinden öğrendikleri, ihtisas sahibi yöneticileri ve 100 bin kişilik kocaman ailesi ile Mustafa Koç'un bıraktığı emaneti daha yükseklere çıkaracaktır.
Az ötede Semahat Hanım, yeğeninin ardından mütemadiyen dualar okuyordu. Can dostu Serdar Cümbüş, kenarda sessizce ağlıyordu. Dualara gönülden âmin diyenlerin hemen hepsinde müşterek bir hüzün vardı. Ateşin düştüğü adres sadece Koç ailesi değildi. Anadolu sathına yayılmış bir acıydı bu. Bu acıyı paylaşarak azaltabileceğini idrak etmiş binlerce yürekli insan uğurladı dün Mustafa Koç'u. Onun hayatımızda nasıl birleştirici bir misyon eda ettiğine ahiret yolculuğuna çıktığı gün hepimiz şahitlik ettik.
Vedası da Mustafa Koç'a yakışır veda oldu. Allah rahmet eylesin.