Büşra Erdal - Arınç ve haklı olmanın ağırlığı

İsveçli yazar Stieg Larsson'un Millennium üçlemesinin ikincisi olan Ateşle Oynayan Kız kitabında bir kahraman var.

Kitabın baş kahramanı Lisbeth Salander'in üvey kardeşi Alman dev Ronald Niedermann. Bu dev yaratık bir insan ama, herhangi bir saldırıdan, aldığı yaradan etkilenmiyor. Az sarsılıyor ama geri adım atmadan savaşmaya devam ediyor. Etkilenmezlik, insan üstü bir güçten kaynaklanmıyor, aksine oldukça insani hormonal bir bozukluktan dolayı acıyı hissetmiyor. Acı hissetmediği için de ölene kadar savaşabiliyor ya da ancak alışık olmadığı, bilmediği bir güç ile karşılaşınca savaşmaktan kaçabiliyor.

Yeni Türkiye iktidarı da bu dev insana benziyor. Durmadan kavga ediyor, savaşıyor, çatışıyor ama hiç eğilmiyor, eğilmeyecekmiş gibi duruyor. Bunun sebebi ‘adalet' duygusunu yitirmiş olması. Bir yapıdan adalet duygusunu ve onu harekete geçiren vicdanı alırsanız, o bünye, çocukların ölümünü bile duymaz, hissetmez. Sadece savaşır. Alınan yaralar ise zamanla gücünü azaltır, fark ettirmeden. AK Parti iktidarının da yüzde 49,5'a rağmen haksızlığa ve zulme devam etmesiyle adalet duygusunu yitirmesinden mütevellit bir güçsüzlüğü var.

İşte böyle bir dönemde Ankara kulisleri epeydir alışık olmadığı bir şekilde kaynamaya başladı. Kaynamanın baş sebebi Bülent Arınç'ın manidar çıkışı. CNN Türk ekranında Taha Akyol'un programına konuk olan Arınç, Dolmabahçe mutabakatına dair oynanmak istenen üç maymun oyununu bozan, yargının iktidar elinde bir zulüm aracına dönüştüğünü ifşa eden açıklamasıyla gündeme geldi. Çok kişi benzer konuları dile getirse de AK Parti'nin kurucularından ve son yıllara kadar orada siyaset yapmış bir ismin bunları söylemesi önemli. Ankara'dan yeni yükselen bu ses, 15 yıl önceki AK Parti'yi doğuran yenilikçi ayrılık hareketin bir benzeri olma iddiasında. Arınç'ın şahsında muhaliflerin itirazlarının başında AK Parti'nin 2001 ruhundan uzaklaşması geliyor. Şimdi Arınç'a sıfırlanmış özgül ağırlığı üzerinden vurmak ve onu eleştirmek yoluna da başvurulabilir. Sözlerine kulak da verilebilir. Kulak verilmesi Türkiye'nin geldiği nokta açısından daha doğru bir tavır. ‘Özgül ağırlığı' defalarca test edilmiş olsa da her şeye rağmen haklı olmanın dayanılmaz bir ağırlığı var. Arınç şimdi buna sahip. Önemli olan, Arınç bu ağırlığını ileriye taşıyabilecek mi?

Mutlu Perinçek ve duvardan aşağıya doğru yer değiştiren resim

Vatan Partisi Genel Başkanı Doğu Perinçek, geçen haftaki bir röportajında, “Hayatınızın nasıl bir dönemindesiniz?” sorusuna, “Hayatımın en mutlu dönemlerindeyim.” cevabını vermiş. Gazeteciler hapiste, her gün şehit haberleriyle analar ağlarken, insanlar sokağa çıkma yasakları gerekçesiyle sokak ortasında öldürülürken ülkenin mutlusu Perinçek. AK Partililerin hayal ettiği Türkiye, analar ağlarken en mutlu vatandaşının Perinçek olduğu bir ülke miydi gerçekten? Öyleyse pek acınası bir son. Öte yandan mutlu Perinçek'in karşısında anamuhalefet ne yapıyor? Bir haftadır “duvardan indirilen Atatürk resmi” tartışması ile meşgul. Ve bu arada yine insanlar ölmeye devam ediyor.

Güneydoğu'dan gelen şehitlerin listesi güncelleniyor an be an. İnsanlar göç ediyor, Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan ise Güneydoğu'daki vatandaşların yurtlarından kaçmadığını, sadece yer değiştirdiğini söylüyor. Halk da ikna oluyor. Biz de aynı yöntemi denesek ve ülkenin yeni diline göre; “Sayın CHP'liler o resim indirilmedi, duvardan biraz aşağıya doğru yer değiştirdi” desek sorun çözülür mü? Artık ülkenin ana sorunlarına odaklanmaya başlanabilir mi?