Komentarz do wpisu: Przypadek jako siła ..., repres1

W dyskusji na temat piłki nożnej na niewiele się przydam. Nie znam się na niej. Jest jednak coś, co w felietonie zwróciło moją uwagę:
" I jak postradali zmysły ludzie spod Wezuwiusza, tak w gromadnym ubóstwianiu Salaha pogrążyli się Egipcjanie. W rankingu rodaków wszech czasów umieszczają go obok laureatów Nobla, śpią w pościeli z jego wizerunkiem, a kiedy usłyszeli, że udziela się w antynarkotykowej kampanii, liczba telefonów do centrum odwykowego wzrosła czterokrotnie. Tylko czekać, aż pokłoni mu się piramida Cheopsa".
Polska po wielu, wielu latach dorobiła się piłkarza klasy światowej. Ten piłkarz to Robert Lewandowski. Jak reagujemy na Lewandowskiego? Syndromem "kwaśnych winogron": zdezawuaować, wykpić, nawet opluć.
Polskie przysłowie: "Nikt nie jest prorokiem we własnym kraju" brzmi wręcz infantylnie w stosunku do rzeczywistej mentalności Polaków.
Daleki jestem od tego, żeby w ważnych życiowych sprawach autorytetem był dla mnie jakikolwiek kopacz nożny. Niektórzy twierdzą, że intelekt wręcz przeszkadza w ganianiu za piłką. Nie kupię laczków firmy Jojo tylko z tego powodu, że takie laczki nosi Lewandowski. Bulwersuje mnie jednak to, że niemal pod każdym artykułem o Robercie pojawia się tabun komentatorów-obsikiwaczy.
Coś jest nie tak z naszą (Polaków) mentalnością.