CUM’A  SOHBETİ  ( 5 / 45)

İslâm  Tarihinde, din  için, ilâ-i  Kelimetü’llâh  için  ilk  oku  atan, Resûlu’llâh  salla’llâhu  aleyhi  ve  sellem  Efendimizin  du’a buyurmasıyla, du’a’sı  kabul  buyrulan,  du’a’sı  redd’olunmayan,  Uhud’da ani  bir  bozgun  üzerine, Resûlu’llâh’ın  etrafında  az  sayıda  sahâbî’nin  kaldığı  bir  anda  bedenini  Resûlu’llâh’a  siper  eden, Müşrikler  tarafından  Resûlu’llâh  Efendimize  atılan  ve  yağmur  gibi  yağan  okları,  bir  bir  eliyle  toplayıp,  “ Ermi, Yâ  Sa’d!” = at  ey  Sa’d!=  verdiği  herbir  oku  atıp,  müşrikleri  helâk  eden,  uzun  bir  ömür  yaşayacağı,  mu’cize  olarak  Peygamber’imiz  tarafından  müjdelenen,  haber  verilen.  Sa’d  İbn-i   Ebî   Vakkâs, Hazreti  Ömer  radiya’llâhu  anh  Efendimizin  hilafeti  sırasında, Hicaz’ın  Maşrıkında, Necid,  İran, Irak  Valiliğine  ta’yin  edildi.  Rsûlu’llâh  salla’llâhu  aleyhi  ve  selem, mu’cize  olarak, Sa’d  İbn-i  Ebî   Vakkas’ın  uzun  bir  ömür  yaşayacağını,- Nitekim, Sa’d  İbn-i  Ebî   Vakkâs   Veda  Haccından  ve  Peygamber’imizin  ebediyyete  intikalinden  sonra,  takriben  45  yıl  yaşamıştır,- Yine  mu’cize  olarak, Şam  ve  Yemen  için  du’a  buyurması  sırasında  orada  bulunanların  “ Necid,”  için  de  du’a  buyur,  ısrarları  üzerine,Necid  için  du’a  buyurmadı  ve  orada, zelzeleler,  tabi’î  âfetler  eksik  olmayacak,  Şeytan’ın  boynuzu, Şeytan’ın  hizbi  oradan  çıkacak,”  diye  haber  verdiği Hicaz’ın  şarkındaki  Neciud, İran  ve  Irak  bölgesine, Fütuhat  yıllarında  vali  olarak  ta’yin  edilen, Sa’d  bin  Ebî  Vakkâs  Irak’a  geldiğinde, Irak  şehir’lerinden, ba’zılarının, Sâsânî, Förs  ve  Molla’ların  işgali  altındaydı.Ba’zı  şehirlerde  de, Asr-ı  Saâdet’de  İslam  ile  şerefyab  oldukları  halde, yer  yer,  irtidat(  dinden  dönme)  hareketleri  başlamıştı. Yer  yer  de  İslâm  ile, ateşperestlik  arasında  gidip  gelen  müteddidler(  şüphe  ve  tereddüt  içinde  olanlara  rastlanıyordu.

Hani,  Peygamber’imiz  mu’cize  olarak  haber  vermişti  ya! “ Sa’d  İbn-i  Ebî  Vakkâs,  daha  uzun  yaşayacak, bir  kavmi  üzecek  bir  başka  kavmi  sevindirecek,”  buyurmuştu  ya, İşte  tam  da  bu  mu’cize  tahakkuk  etmiş, Sa’d  İbn-i  Ebî  Vakkâs  Hazreti  Ömer  tarafından  Necid’e,  İran ve  Irakk’a  vali  olarak   ta’yin  edildiğinde, Önce, Irak  tapraklarından, Sâsânî= MecûsÎ,  ateşperes, Förs  ve Molla’ları  söküp  atmış  bu  kavimleri  İranın  ötelerine  uzaklaştırmıştır. İrtidat  edenleri  ikna  iderek,  yeniden  İslâm’a  döndürmüş, mütereddid’leri ( İslâm’a  tereddüt  ve  şüpheyle  bakanları ) ikna  ederek, İslâm  ile  şerefyab  olmalarını  te’min  etmiştir.

Sa’d  İbn-i  Ebî  Vakkâs, Irak’da  ebed-müddet  Ehl-i  Sünnet  İklimi  ve  Şehr’i  olan  Kûfe  şehrini  kurmuş,Müçtehid’lerin  İmamı, Ashab-ı  Güzin’den  ba’zılarıyla,- Ashab-ı  Güzîn’den Hicreti  Nebeviyye’nin  86.  Yılında  vefata  eden, Sahaba  oğlu  Sahâbî, Abdullah  İbn-i  Evfa  ile  Kûfe’de  müşerref  olmuştur. En  sahih  rivayetlere  göre  Ebû  Hanife’nin  doğum  tarihi, Hicret’in  80. Tarihidir.  Bu  hisaba  göre  Ebû  Hanif  o  sırada   altı  yaşındaydı. Ebû  Hanife’nin  velâdet  tarihi  70  senesi  olduğu  rnivayetine  göre  de  on  altı  yaşında  görmüş  bulunuyor. Ebû  Hanife  gibi  16  yaşında  zeki  ve  meraklı  bir  gencin Kûfe’de  bulunan  son  Sahabî’yi, Abdullah  İbn-i  Evfa  ile  görüşmemiş  olması  âdeten  muhaldir. Bu  cihetle  Ebû  Hanifge  Hazret’leri  diğer  bütün  meziyyetlerinin  yanında  Tâbi’î  şerefini  de  haizdir Mezheb  imamları’nın  en  kıdemlisi  ve  efdalidir.

Irak  deniulince  hemen  akla  gelen  bir  başka  büyük, Peygamberimizden  i’tibaren. Hazreti  Ali  Kerreme’llâh  Vechehû  Efendimizle  teselsüs  eden, Zikr-i  Celî  Tarîkat-i  Aliyyesi’nin  ismine  izafeten. “ Kadiriyye,” Tarikati’nin  Mürşid’lerinden, Seyyid  Abdülkadir  Geylânî  Hazret’leridir. Emevî  İslâm Devleti  inkıraza  uğradığında, Abbasî  İslâm  Devleti  Irak’da  kuruldu.Abbasî  İslâm  Devleti’nin  banisi, Ebû   Müslim  el-  Horasânî’nin  bir  tesbiti  günümz  siyasetçileri  için  de  çok  önemli  bir  ders  vasfını  taşır.Kendisine, Emevî  İslâm  Devleti’nin  niçin  inkıraza  ma’ruz  kaldığı  sorulduğunda: “ Devletten  uzak  olanların  devlete  yakınlaşmasını  te’min  için, devlete  yakın  olanlar  devletten  uzaklaştırıldı, fakat  devletten  uzak  olanlar  devlete  yaklaşmadıkları  gibi,  devlete  yakın  olanlar  da  devletten  uzak  kaldıkları  için,  devlet  inkıraza  ma’ruz  kaldı?

Şî’a’nın, Ashab-ı  Güzîn,  bi’lhassa, Hulefâ-i  Râşidîn  Efendilerimizden  ilk  üçünü, Hazret-i  Ebû  Bekr  es-Sıddîk, Hazreti  Ömer  el-Faruk  ve  Hazreti  Osman Zin-Nureyn  rıdvânu’llâh-i  aleyhim  ecme’în  Efendilerimizi,  hilafet  mevzu’unda  ta’n  etmeleri,  hatta  küfürle  itham  etmeleri  üzerine, İlk  def’a, Abaasî  İslâm  Devletinde,  Irak’da, Bağdat,  Basra,  Kûfe  ve  diğer  Irak  şehirlerinde, Cum’a  ve   bayram  hutbelerinrde, Hutbe’nin  farzı  ve  şartı  olmamasına  rağmen, Hulefâ-i  Raşidîn  Efendilerimizin  isimyleri  zikredilmeye  aşlandı. Bu  tarihten  i’tibaren  bütün  Ehl-i  Sünnet  akidesine  sahip  İslâm  devlet’lerinde, Ehl-i  Sünnet’in  bir  rüknü  rekîni,  esâsâtından  bir  esas  olarak zikredilmeye  devam  olundu.Tevâlî  eden, İslâm  Devletlerimiz, Büyük  Selçuklu, Anadolu  Selçuklu, Osmanlı ve  Cumhureyet’de  de  durum  değişmedi