CUM’A   SOHBETİ   ( 6 / 12 )

17   Haziran   2000  Cumertesi  günü, Üsküdar, Büyük   Selimiye   Cami’i,   sadece   Selimiye  Cami’i  değil,  bütün  Selimiye  Mahallesi    Mahşerî    bir   kalabalığa,  şahidlik  ediyor,  ev  sahipliği   yapıyordu. Çünkü,   Merhum,  Beyağabey,    ebediyyete   buradan  uğurlanacaktı. Camia’mız   mensupları  Anadolu’nun   muhtelif  şehir’lerinden   ve  İstanbul’un  her   semtinden  akın  akın,  buraya  geliyordu. Tüm  partilere   mensup  siyaset  adamları, Türkiye’deki,  diğer   bütün  camia  ve  cemaatlerin  mensupları,  temsilcileri  buraya  geliyorlardı. Belki   de,  İstanbul’un  şahid  olacağı  en  kalabalık  cenazi  cemaati,  cenaze  alayı  olacak  gibiydi.

10  Şubat  1918’de,  kapatıldığı,  Beylerbeyi  Saray’ında  ebediyyete  intikal  eden,  Ulu  Hakan, Sultan 2.  Abdülhamid  Hazretlerinin, Topkapı  Saray’ından  alınıp, Ebedî    istirahatgâh’ı   Türbe’ ye  kadar  intikali  sırasında, Koca   Sultanı, o  tarihlerdeki  nüfusu,  takriben 700  bin  kadar  iken,  tamı  tamına  100  bin  kişi  teşyΠ  etmişti. Bu  kalabalık, İstanbul’un  gördüğü   en  kalabalık  cenaze  cemaati,  cenaze  alayı  olarak  kabul  edilir. Yakın  tarihlerde, Merhum,  Cumhurreisi,  Turgut  Özal’ın, Merhum,  Üstad   Necip    Fazıl   Kısakürek’in,  Merhum,  Başvekillerden,  Prf. Dr.  Necmeddin   Erbakan’ın,  27  Mayıs  1960   Darbe-i  Hükûmetinden  sonra,  Yassıada  da,  kurulan  düzmece  bir  mahkeme  tarafından   idam  edilerek, yıkanmadan,  cenaze  namazları  bile  kılınmadan,  idam  edildikleri  İmralı  Adasına  defn’edilen, bilahere, Topkapı’daki  Anıt  Mezarlarına  nakilleri  sırasında,  Fatih  Cami’i’nde  kılınan  cenaze  namazlarına  katılan  ve  Topkapı’ya  kadar  teşyî    eden, Cemaat  ve  cenaze  alayına  katılanların  sayıları,  her  halde  yüz  binlerin  çok  üstündeydi.

Beyağabey’in  Cenazesine  ve  teşyî  de ( uğurlamada)  bulunanlar  sayılamayacak  kadar  kalabalıktı. Üsküdar-  Kadıköy,  Harem-  Ankarayolu  trafiği  tamamen  durdurulmuş, Cenaze  Alay’ının  öncüleri  Karacaahmed  Sultan’a  ulaştığı  halde,  Mahşerî   kalabalık  hala, Selimiye’de  idi,  Beyağabey’in  cenazesine  ve  teşyî’İne   katılan     Cem-i gafîr, İstanbul’un  gördüğü,  en  kalabalık  cemaat  olarak  kayıd’lara  geçmiştir.

Önemli  bir   Zât’ın  Cenaze  namazına  katılabilecek  olanların  çok  kalabalık  olacağını  dikkate  alan, İstanbul   Emniyet  Müdürlüğü,  Olağanüstü   tedbirler  almıştı.  Hani,  bir  teşbir  vardır,  ya,”  Vur!  dedik,  gidip  öldürdü,” Sahadakğı  Emniyet    salahiyyetlisi,  tedbirleri  çok  uç  noktalara  taşımaya  başladı, Selimiye   Sokaklarında, evlerinin  önüne   park  edilmiş,  bütün  araç’ları, sahiplerine  bilgi   ve  haber  verilmeden  çekicilerle  yerlerinden   kaldırıp,  Harem  Otoparkı’na, ya  da  boş  olan  daha  uzak  otopark’lara  götürüyorlar. Müdahale  gereği  hissettim,  sahadaki   en   kıdemli  Emniyet  Müdürü’ne, “ Bu   vasıtaları  niçin  yerlerinden  kaldırıyorsunuz?  Emniyet  bakımından, çok   kalabalık  bir  cemaatin  geleceğini  düşünüyoruz,  bu  vasıtalara  zarar  verebilirler,”  diye,  daha  emin  yerlere  götürüyoruz,”  dedi. “ Müdürüm,  bu  kalabalıktan, bu  Camia  ve  Cemaaten  kimseye  b.ir  zarar  gelmez,  kimsenin  kılına  bile  zarar   vermezler,  çekmeyi   durdurun,  hatta  çekkilenleri  lütfen  geri  getiriniz,  yerlerine  koyunuz,” Burası   Selimiye, l. Ordu  Karargahı, Harbiye’den  buraya,  Selimiye   Kışlası’na   nakl’edildikten  sonra, Selimiye   Mahallesinde  ikamet  edenler,  Muvazzaf   ya  da  emekli  Subay  aileleridir. Bu  ailelere  de  günahtır. Park  yasağı  bulunan  yer   park  ettikleri  için, bir  para  cezası, çekici  ve  Otopark  için  ayrı  ayrı  ücret  ödemek  zorunda  kalacaklar. Hem  sonra,  bir   yerlere  gitmek  için  evlerinden  sokağa  çıktıklarında, şoke  olacaklar,  vasıtaları  yok, üstelik  nerede  olduğu  hakkında  da  herhangi  bir  bilgiye  sahip  değiller. Vasıtaların   kaldırılması  durduruldu, çekilen  arabalar  da,  çekicilerle  getirildi,    alındıkları   yerlere   bırakıldı. Bu  tavrım,  ba’zılarının  dikkatini   çekmiş  olmalı  ki, Merhum,  Ali  Ak  ve  o  devirde  kendilerine  “ Emîr”   denilen  bir-kaç  bölge  idarecisi,  yanıma  geldiler,  “ Hayrola!  Burada  neler  oluyor?  Ben   vazi’yyeti   anlattım, pek   tatmin  olmadılar. Öyle  anlaşılıyordu  ki, “  Benim  insiyatif   kullanarak, vazi’yyete   vaz’-ı  Yed   ettiğimi  zannettiler.  Eğer,   onların  Zann-ı   gâliblerine   göre,  Beyağabey’den   sonra   vazi’yyete   vaz’-ı   Yed   etseydim,  Hüseyin   Kumaş   Hoca’mız,   Merhum,   Ali  Ak’ın  da  aralarında  bulunduğu, Beytü’l- mâle   el  uzatmamış,   şaibesiz,   herhangi   bir  dedikoduya  bile   malzeme  olmamış,  bölge  idarecilerinden  ve  başkalarından,  yedi   kişilik,  bir   “Müşavere  Hey’eti”  teşkil  ederdim.  Aralarında  ben  olmazdım, olaki, “ Müşâver   Hey’eti”  de  hataya  düşebilir,  hariç’ten  onlara  ihtar, onları  ikaz  edebilecek  birileri  de  bulunsun,  diye.Bu  Hey’ete, asla,  Mehmed  Beyazıd,  Ahmed  Arif  Denizolgun  kardeşleri  de  dahil  etmezdim.  Sıhriyyet  olarak   Hazreti   Üztaz’ımızın   torunları  olabilirler,  fakat, tahsil  durumları,  yetişme  tarz’ları,  hal-i  hazırdaki  aile  yapıları  i’tibariyle, Hazreti   Üstaz’ımıza  layık  olamadıklar  gibi,  bu  işler  için  de  ehil  değillerdir.

İstişâre  Hey’etine  şunu  söylerdim,  Sizin    ilâve  yapacağınız   fazla  bir  şey  yok,  yeterki,  mevcud  nizamı  koruyunuz,  unutmayınız, Hazreti   Üstaz’ımızın  idaresi   Üveysî   olarak  devam  etmektedir. Tasarrufları,  bi’temâmihâ    ve   bi’kemâlihâ    devam  ettiği  için,  Sizler  nizamı,  düsturu  fesada  uğratmayınız,  yeter. Gerçekten,   bu   yapılabilseydi,   Evcilik   oynayan   çocuklar  gibi, çocukca  bi’yat  talebi  gibi   gülünç   hareketlerle,  şer’î    ve  tasavvufî  bid’atlere  tevessülün   yolu  açılmazdı.