Mustafa Ünal - Hangi AKP?

‘AKP'de herkes partinin son dönem politikalarını onaylıyor mu?' sorusuyla sık karşılaşıyorum.

Çünkü neredeyse hiç aykırı ses çıkmıyor, herkeste olup biteni kabullenmiş gibi görüntü var. Açıkça itiraz etmedikleri, zulme seyirci kaldıkları doğru. Ama sanmayın ki hepsi memnun, Doğu Perinçek gibi her gün zafer kütüğüne yeni nişan çakıyor. Asla değil.

Mevcut halden mutlu olanların oranı o kadar az ki. Partinin büyük çoğunluğu politikalardan rahatsız. Yaşananları endişe ve korku içinde izleyenlerin olduğunu biliyorum. Bunu sadece paralel, cemaat bağlamında söylemiyorum. Sorun politikaların genelinde. Hukuksuzluklardan Suriye'ye ve Kürt siyasetine kadar. AKP de ülkede büyük belirsizlik olduğunun farkında. Türkiye'nin yönetilmediğini, rüzgârın önünde sürüklendiğini görüyor.

AKP, Abdullah Gül'ün bile siyaset yapamadığı bir parti. Bülent Arınç düne kadar vicdanı olduğu AKP'de şimdi kendisini yabancı hissediyor. Bu yazıyı yazarken başbakan koltuğunda kim oturuyordu biliyor musunuz? Davutoğlu yurtdışında olduğu için ona vekalet eden ismi kastediyorum. Vekil başbakan Tuğrul Türkeş...

Bu tabloyu AKP'nin kolay hazmettiğini mi düşünüyorsunuz. Partinin kurucularından kaçı kaldı? Çok azı. Çoğu AKP'den uzaklaştı. Sadece cismen değil, ruh ve gönül olarak. Birkaç ay önce bir kurucuyla karşılaşmıştım, öyle şeyler anlatmıştı, ‘Siz duygusal olarak kopmuşsunuz' dedim. ‘Sadece duygusal mı' dedi. Aidiyet hissini yitirdiğini söyledi. Özellikle de son dönem politikalarından muzdaripti. Hakan Albayrak, Mustafa Karaalioğlu, Mehmet Ocaktan gibi isimlerin tutunamadığı medya düzeni yürürlükte. AK Partililer meydanın kimlere kaldığını görmüyor mu?

AK Parti'nin misyonu vardı. Hayalleri, davası vardı. Realpolitikle ideal politikayı buluşturacaktı. Adaleti hakim kılacaktı. Kutsal devlet gerileyecek, insan öne çıkacaktı. Hukukun, demokrasinin, özgürlüklerin evrensel standartlarını ülkeye taşıyacaktı. Tek adamlığa karşı bayrak açmış bir kadro hareketiydi. Vaat ettiği Türkiye bu değildi.

Bakmayın sessizliğe. Herkes Doğu Perinçek gibi şen şakrak değil. Izdırap içinde. İtirazları duyulmuyor belki. Perinçek'le, Ergenekon'la duygu paralelliği yaşayanların oranı gerçekten çok az. Gürültü aldatmasın. Sesleri fazla ama azınlıktalar. Sessiz çoğunluk farklı. Şu an sükûn faslında olmaları hiç konuşmayacakları anlamına gelmiyor.

Neylersin ki bu topraklarda siyasetin kaderi böyle. Yukarıdan gelen politikalara tam teslimiyet.

Hal karanlık olsa da umut var. Ben Davutoğlu'nun açıklamalarında makul, mutedil bir ses görüyorum. Uygulamaya yansıtamamış olabilir. Söyledikleri doğru. Örnek mi? O kadar çok ki. 1 Kasım akşamı balkonda başladı, hız kesmeden devam etti. Bir cümle daha... Gazeteci Can Dündar ve Erdem Gül'ün tutuklanmaları üzerine ‘Türkiye'de yargı problemi var. Adaletin olmadığı yerde devlet olmaz' dedi. Her iki gazetecinin de tutuksuz yargılanması gerektiğini söyledi.

Neden tutuklandıklarını herkes biliyor. Hukuk öyle buyurduğu için değil. Sulh ceza hakimliğinin hangi amaçla ihdas edildiğinin herkes farkında. Ben Davutoğlu'nun bunları söylerken samimi olduğunu düşünüyorum. Onu da aşan, AKP'yi rehin alan bir irade var. Dar ama güçlü bir yapı. Yoksa Davutoğlu'nun sözünün hükmü yürürdü.

Yine bir AKP'li milletvekilinin demeci yansıdı. Aynı zamanda parti yöneticisi. Ayhan Sefer Üstün, ‘Ben inanıyorum ki Ergenekon'da 15-20 civarında insan bal gibi darbe planladı. Ve bunlar bal gibi darbecidir.' dedi. Sanmayın ki böyle düşünen sadece Ayhan Sefer Üstün. Başkaları da var. O, sözünü sakınmamış.

Dışarıdan belki görünmüyor ama AKP'nin içinde politikalardan hoşnut olmayan büyük bir kitle var. AKP'nin içinde bir AK Parti var. Üzeri küllenmiş, ölü toprağı serpilmiş. Böyle gitmez. Elbet bir gün altındaki cevher ortaya çıkar.