АН Якутии: итоги конкурса сказок «О якутской лошадке»
Вот и завершился конкурс авторских сказок «О якутской лошадке» отдела энциклопедистики Академии наук Якутии, который мы объявили в самом конце прошлого года, перед новогодними каникулами — https://sakhalife.ru/novogodnij-konkurs-ot-akademii-nauk-yakutii/ .
Конкурс был посвящен написанию небольшой сказки, посвященной якутской лошадке, да и вообще якутскому животному миру и культуре северных народов, ведь человек на Севере и в Арктике становился мудрым рядом с северными животными, которые обеспечивали его всем необходимым. Они не просто помогали ему выживать, а что-то «подсказывали», совершенствую и развивая их культуры.
Боги Севера даровали саха лошадь, а коренным малочисленным народам северного оленя, которые единственные из одомашненных животных могли самостоятельно добывать себе корм круглый год. Эти одомашенные животные, без сомнения, имеют своих предков, которые паслись рядом с плейстоценовыми животными, в том числе древними исполинами — мамонтами. Сегодня эти животные, в том числе исчезнувшая мегафауна эпохи плейстоцена помогает ученым лучше понять те природные изменения, которые случились на естественном криосферном природно-климатическом и биологическом полигоне как наша Якутия, а также осуществить прогноз будущих природных изменений.
Исследователям необходимо извлечь научные и технологические уроки из биологии, физиологии и адаптации всех этих животных, которые смогли выжить и размножиться на обширных территориях с суровым климатом. Без этого условия, развитие самых холодных территорий Северного полушария окажется малоэффективным и природогубящим. Ведь все что поражает воображение обывателя, имеет природные, более эффективные природные аналоги, секреты которых познают сегодня ученые всего мира и конечно нашего региона, раскинувшегося на территории криолитозоны планеты.
“Культура Холода” у народов Севера и Арктики в крови, она неразрывно связана с северной флорой и фауной, закономерностями процессов в живой и неживой природе территории дыхания двух океанов. В традиционную эпоху северяне сумели гармонично связать стихии тепла и холода, породив “философию холода” – отмечает президент Академии наук Якутии, член-корреспондент РАН Леонид Владимиров. Сегодня стоит задача приумножить это природное и кульутрное богатство северной цивилизации.
Предлагаем вашему вниманию поступившие на конкурс работы, а также рисунки, которые тоже оценены сотрудниками Академии наук Якутии.
Петрова Дайаана
Күн Дьөһөгөй оҕолоро (аныгы кэм эссе-остуоруйата)
Арай биирдэ Дьөһөгөй Айыы Сылгыһыт Уолга эппит: “ Мин оҕолорум –сылгылар-аныгы кэмҥэ Орто дойдуга хайдах –туох сылдьалларый? Эн кинилэри көрөр-истэр,үөскэтэр-ууһатар,араҥаччылыыр үлэһит киһи билэр буоллаҕыҥ дии? Уонна Саха омук чулуу сылгыһыттарын ааттаталыырыҥ буоллар,махталлаах суол буолуо этэ диэн”.
Сылгыһыт уол үөрүүнү кытары бу курдук кэпсээбит: « Саха саханы гыммыт сылгы барахсан-эрэллээх доҕор,миинэр миҥэ,үлэҕэ –дуулаҕа күүстээх бухатыыр,күөн көрсүһүүгэ иннин биэрбэт быһый,уһун айаҥҥа сылайбат сындааһыннаах көлө буолар.
Саха дьонугар бастакы сылгыһыт элбэх,олортон улуулара-сахаттан бастакынан Социалистическай Үлэ Дьоруойун аатын 1942 сыллаахха ылбыт Чурапчы сылгыһыта-Роман Иннокентьевич Константинов : 100 биэттэн 100 кулуну ылан сөҕүмэр түмүгү көрдөрбүтэ. Онтон Амма улууһун бастыҥ сылгыһыта Тимофей Федорович Лукин үлэтигэр үрдүк ситиһиилэри иһин Социалистическай Үлэ дьоруойун аатын ылбыта.
Эбээм ахтыытыттан:” Мин эһээм –Амма улууһун Абаҕа нэһилиэгин олохтооҕо Заборовскай Н.В сэрии кэмигэр Ааллаах Үүҥҥэ таһаҕас таһыытыгар сылдьыбытын туһунан ахтыыны киһи долгуйан туран ааҕар:” Ааллаах Үүҥҥэ айан олус ыарахан этэ: ат тирэммэт килэҥ мууһа,силлиэ-буурҕа,таас үрэхтэр ууларын туорааһын,инчэҕэй хаар аннынан айаннааһын…Сыарҕа соспот сирдэригэр сүөкээн баран,бэйэбит сүгэн туоратарбыт. Аны хонук сирдэрбитигэр таһаҕаспытын харабыллыыр түбүгэр түһэрбит. Биирдэ маннык кутталлаах түгэн буолбуттаах: үрдүк хайаны түһүүгэ таһаҕастаах аппын сиэтэн иһэрим,арай атым туохтан эрэ сиргэнэн,миэхэ кыайтарбакка,хайаны таҥнары түһүнэн кэбиспитэ. Атым үүнүттэн туох баарбынан тутуһан баран,соһуллан,аллара диэки тохтообокко,сырса турбутум.Муоһабын төлө туттахпына ,таһаҕаһым да,атым да хапчааҥҥа сууллуохтаахтара. Атым туох да иһин тохтообот.Ол ыксаллаах түгэҥҥэ көһүппэтэх өттүбүттэн көмө кэлбитэ: мин дьолбор хантан да кэлбитэ биллибэккэ,утары сүгэһэрдээх сатыы нуучча киһитэ иһэр буолан биэрбитэ уонна өйүттэн тахсыбыт аппын үүнүттэн харбаан,тохтоппута. Улаханнык куттаммыт буоламмын,бу быһылаан өйбүттэн тахсыбат.”
Эһээм барахсан-үлэһит үтүөтэ,колхуоска салайааччынан сылдьан,оҕолору батыһыннаран.ыраах үрэххэ оттоон-мастаан,балыктаан,элбэх киһини-сүөһүнү аччыктааһынтан быыһаан,биир дойдулаахтарыгар билиҥҥэ диэри кэрэ кэпсээн буола сылдьар.
Аны сэрии кэнниттэн кадровай булчут буолан,ыраах сис тыаларга түүлээхтээн элбэх чиэскэ- бочуокка тиксибитэ. Үлэ буоллун,бултааһын-балыктааһын буоллун,барытыгар эрэллээх миинэр миҥэтэ,тулуурдаах аргыһа –ата буолара.
Бу күҥҥэ кэллэххэ,Өймөкөөн улууһун удьуор сылгыһыта Дугуйдан Винокуров атынан 500 хонук айаннаан (!) Москваҕа тиийэн,саха сылгыта хайдах курдук быстыбат тыыннаҕын,тулуурдааҕын,иччитигэр бэриниилээҕин көрдөрдө! Республика баһылыга Николаев А.С Дугуйдан Винокуровка « Гражданскай килбиэн » бочуоттаах аатын туттарбыта.
Саха омуга өссө аттары баайан,үөрэтэн,ат сүүрдүүтүн былыр былыргыттан тэрийэр. Биллэр –көстөр ат баайааччылары ааттаатахпына ,элбэх аат тахсара буолуо. Кинилэр түбүктээх үлэлэригэр ,сылгыны таптаан,такайан сылдьар үтүө дьоммор сүгүрүйэбин.
Аны сылгы барахсан идэһэ буоллаҕына .минньигэс эти,доруобуйаҕа туһалаах кымыһы биэрэр. Тириитэ,тыһа,кыла,сиэлэ-барыта туһаҕа тахсар.
Саха ата-арахсыспат аргыспыт,эрэллээх көлөбүт. Кинини ытыктаан,сүгүрүйэн Күн Дьөһөгөй оҕото диибит. Саха саргытын салайар,тыынын уһатар айылҕа маанылаах оҕотугар алгыс этээччибит:
Түөрт түөрэм
Туйахтаах
Дьөһөгөй оҕото
Төрүөххүн үксэт!
Айылыат!Айылыат!
Дьөһөгөй Айыы үөрбүт-дуоһуйбут,хайҕал тыллары харыстаабакка хатылаабыт,үтүө тыллары үгүрүөтүк эппит: “ Мин маанылаах оҕолорбун сылгылары-бүөбэйдээн,үөрэтэн-иитэн,төрүөҕүн үксэтэ сылдьаргытыттан үөрдүм,өссө да уһун сылларга ахсаанын көҕүрэппэккэ,өссө элбээтиннэрэн иһэргит буоллар,саха омуга салаллыа,кэскилэ кэҥиэ этэ.
Киниэхэ Махталгытын бэлиэтии –саха сылгытын миинэ олорор Сылгыһыкка Туймаада туонатыгар,Дьокуускай эбэ хотун килбэйэр киинигэр өйдөбүнньүк туруораргыт буоллар,махталлаах суол буолуо этэ!
Уонна эйиэхэ,эдэр эрчимнээх,кэскиллээх Үлэһиккэ махталбын бэлиэтии-Көмүс Көнтөс-бэлэхтиибин”_-диэбитигэр Сылгыһыт Уол махтанан ,сүгүрүйбүт.
Бэлэҕин биэрээт,Күн Дьөһөгөй олохтоох сиригэр,үһүс халлаан диэки субуруйан тахсан,сүтэн хаалбыт.
Болҕомтоҕут иһин барҕа махтал!
Үлэбэр маннык матырыйааллары туһанным:
Саха оҕотун бастыҥ кинигэтэ.Дьокуускай,Айар,2022 с.
Саха Өрөспүүбүлүкэтин норуоттарын култуурата.
Е.И Винокурова
Е.П Чехордуна
Л.Г Дедюкина
3-с кылааска үөрэнэр кинигэ,Дьокуускай,Бичик,.2016 с.
Эбээм –Петрова А.П-педагогическай үлэ бэтэрээнэ ,РФ үөрэҕириитин туйгуна сүбэлэрин туһанным.
Куйаар ситимиттэн «Конное путешествие в Москву».
Мярикянова Александра
Сказка о дружбе лошадки и мамонте в зимней Якутии
Однажды в самый холодный день, самого холодного месяца зимы в далекой зимней Якутии родилась лошадка. И назвали ее Снежинка. Она была маленькой и очень любопытной. Каждый день Снежинка гуляла со своей семьей по белоснежным полям, наслаждаясь холодным воздухом и искрящимся снегом.
Мама очень любила свою Снежинку, и учила ее ориентироваться по звездному небу, искать под снегом зеленую траву. Учила уважать старших в семье и быть смелой перед снежной вьюгой. Она рассказывала о великих Мамонтах, которые могут своими бивнями повернуть русло реки, сдвинуть самые огромные камни, дотянутся своим хоботом до звезды. Слушая рассказы о невероятных мамонтах, маленькая Снежинка мечтала увидеть хоть одного мамонта.
Однажды, гуляя вдали от своей семьи, Снежинка попала в метель. Снег охватил маленькую лошадку, что она не могла идти. Она вспомнила слова своей мамы, что нужно укрыться и дать непогоде успокоиться. Главное не надо паниковать, нужно сохранять свои силы. Так она и сделала, прижала свою голову к туловищу и ждала, когда метель стихнет.
Когда метель стихла, она увидела, что вокруг незнакомая местность, никого рядом не было. Как же было грустно и одиноко маленькой Снежинке. Блуждая по одиноким полям она наткнулась на огромный снежный холм, который дышал и выпускал клубы. Снежинка впервые увидела, что холмы могут двигаться. Она тихонько стала обходить вокруг чудесное явление. Снег под ее мохнатыми ногами хрустел и создавал мелодию «Хрум-хрум-хрум». Вдруг холм ожил, стал подниматься, снег стал скатываться на землю, и когда снежное облако осело, Снежинка увидела перед собой мамонтенка по имени Алмаз. Мамонтенок был большим, с маленькими бивнями и густым мехом. Он выглядел грустным и одиноким.
Снежинка решилась подойти к нему и спросила:
«Почему ты такой грустный, большой друг?»
Алмаз вздохнул и ответил:
«Я давно потерял свою семью и друзей. И не знаю, где их искать. Мне так холодно и одиноко.»
Снежинка, тоже поделилась своей историей, решила помочь ему. Она предложила:
«Давай вместе поищем твои семью! Я помогу тебе!»
Алмаз очень обрадовался и с радостью согласился.
Они отправились в путешествие по заснеженным просторам Якутии. Вместе они пересекали ледяные реки и поднимались на высокие снежные холмы.
На своем пути они встречали других животных: зайцев, волков и даже сов. Каждый из них подсказывал, где можно найти семью Алмаза.
Наконец, после долгих поисков, они наткнулись на стадо мамонтов, которые мирно бродили вдалеке. Алмаз очень обрадовался, стал весело размахивать своим хоботом, что готов был поднять свою спутницу до самой высокой звезды на небе.
«Вот они! Моя семья!»
Лошадка была рада видеть, как счастливо все обнимают Алмаза. Мамонты, увидев подругу Алмаза, подошли к ней и сказали:
«Спасибо тебе, лошадка, что помогла нашему Алмазу! Ты сделала нас всех самыми счастливыми.»
Снежинка была счастлива за своего друга Алмаза, и глядя на семью мамонтов, она вспомнила про свою семью. Она опустила свою голову, челка закрыла ее глаза, и слезы капали на растаявший снег.
Алмаз увидев печаль своей подруги, и предложил:
«Снежинка, не грусти. Ты помогла мне, а мы поможем тебе. Мы все завтра пойдем искать твою семью.»
Снежинка улыбнулась и поняла, что дружба и помощь друг другу — самое важное в жизни.
С тех пор Снежинка и Алмаз стали лучшими друзьями, и вместе они исследовали зимнюю Якутию, находя радость в каждом дне.
Это была самая настоящая дружба. Дружба между лошадкой и мамонтом согревала их сердца даже в самые холодные зимние ночи.
А семью Снежинки они очень скоро нашли.
Можно представить удивление мамы лошадки, когда она услышала радостные крики Снежинки:
«Мама! Наконец-то я вас всех нашла!»
С тех пор семья Снежинки и семья Алмаза стали вместе пастись на зеленых полях, помогая друг другу пережить суровые зимы и наслаждаться жарким летом.
Конец
Егорова Светлана
Кулунчук уонна сэлиичээн
Былыр-былыр, ирбэт тоҥ мууһа үөскүү илигинэ, хоту дойду сылаас да сылаас, үрдүк да үрдүк мастардаах, эҥин-эгэлгэ үөннээх-көйүүрдээх, кыыллаах-көтөрдөөх эбит. Ол иһигэр сыспай сиэллээх ууһаан-тэнийэн, силигилээн олорбут. Тула – дэлэй от, сир аһа буолан, сылгылар барахсаттар аас-туор диэни билбэккэ, олус иллээхтик, дьоллоохтук, күннээн-күөнэхтээн олорбуттар. Арай, ол олордохторуна, улам халлаан тыына уларыйан, тымныйан-тыйыһыран барбыт. Тыал-куус сатыылаабыт, халыҥ хаар түспүт. Кыһын кэлбит. Ас булбакка аччыктаан, тоҥон-хатан, сылгы бииһин ууһа имири эстибит. Арай суос-соҕотох кулунчук хаалан, хайа хаспаҕар ордуулана сыппыт. Кини аччыктаан өлүмээри биир мындыр ньыманы тобулбут – хаары хаһан, хаар анныттан оту булан сиир эбит. Ол эрээри, кыһын оройо чугаһыырын саҕана тымныы күүһүрэн, уордайан испит. Кулунчук, түүтэ чараас буолан, тымныыны тулуйумуна, наар хаспаҕар саһар аакка түспүт. Тахсыан куттанар – үлүйэн өлүө. Инньэ гынан, улам аччыктаан барбыт.
Арай биир күн, аччыга тулуппакка, кулунчук тахсан хаары хаһа сылдьыбыт. Тоҥон, түүтэ, сиэлэ мууһуран ытарчалыы хам ылыахча буолбут, туйаҕа улам бөҕүөрэн барбыт. Ыксаабыт, хаспахпар эрэ тиийдэрбин диэн хаама сатаабыт даҕаны, атахтара кыайан истибэттэр, арыычча хамныыллар эбит.
Ол истэҕинэ арай аттыгар туох эрэ улахан күлүк сабардаан кэлбит. Күтүр улахан, уп-уһун, хоп-хойуу боруҥуй түүлээх харамай барыс гыммыт. Кулунчук эрэйдээх олус куттаммыт. “Сиэтилэр, бүттүм”, — дии санаабыт.
Арай харамай бэйэтигэр холооно суох синньигэс куолаһынан:
Эн кимҥиний? – диэн ыйыппыт.
Кулунчукпун, — кулунчук аат эрэ харата хардарбыт.
Оттон мин – сэлиичээммин, — харамай тула көппүт. – Кулунчук, эн тоҥмуккун быһыылаах. Миигин кытары барыс. Миэхэ сылаас.
Сэлиичээн кулунчугу бэйэтин хаспаҕар илдьэ барбыт.
Мин эмиэ эн курдук соҕотохпун, — диэн кэпсээбит. – Мин аймахтарым тымныы иһэрин сибикилээн, дьаарханан, эрдэттэн соҕуруу куоппуттара. Манна аҕыйах буолан хаалбыппыт. Тымныыга ас булан аһыы үөрэммэтэх буолан, онуоха эбии дьаҥ туран, атыттар бары суох буолбуттара. Мин эрэ ордон хаалбытым. Онон эн биһикки мантан инньэ доҕордуу буолуох.
Ити курдук, кулунчук уонна сэлиичээн бииргэ олорор буолбуттар. Сэлиичээн кулунчугу бэйэтигэр сыһыаран, сылааһынан угуттаан утутар, күнүс хаар анныттан от үргээн аҕалан аһатар эбит.
Арай биир сарсыарда Чысхаан оҕонньор туох баар кыылы-көтөрү мунньахха ыҥырбыт. Кулунчуктаах сэлиичээн эмиэ тиийбиттэр.
Чысхаан маннык диэн тыллаах-өстөөх буолбут:
Халлааммыт уларыйан, тымныйан эрэрин бары да көрө-истэ сылдьаҕыт. Мантан антах өссө ордук тыйыһырыа. Чараас түүлээхтэр тулуйбат томороон тымныылара түһүөхтэрэ. Онон эһигиттэн аҥаргытын ыраах, сылаас соҕуруу дойдуга олохсута ыытарга күһэллэбин. Манна тулуурдаахтан тулуурдаахтар, кыахтаахтан кыахтаахтар эрэ хаалыахтара, утумнарын салгыахтара.
Салгыы Чысхаан кимнээх хаалалларын, баралларын ааттаталаабыт. Көтөр бииһин ууһун улахан аҥара соҕуруу утаарыллыбыт. Үгүстэр уталыппакка, тута айаҥҥа туруммуттар. Ураанай кус көтөн иһэн: “Өссө даҕаны эргиллиэхпит! Күн сирин көрбүт, борбуйбутун көтөхпүт дойдубутугар аны сайын төннөн кэлэн уйа туттуохпут!” – диэн саҥалаах буолбут.
Барааччылар истэригэр кулунчук эмиэ киирсибит – кини чараас түүтэ томороон тымныыттан харыстыыр кыаҕа суох, хаалар түгэнигэр кулунчук эрэйдээх тоҥон быстах дьылҕаланыа үһү. Оттон сэлиичээн хаалар буолбут.
Арай киэһэ сэлиичээн кулунчуга наһаа санааргыырын бэлиэтии көрбүт.
Хайа, кулунчук, туох буоллуҥ? Соҕуруу бараргыттан үөрбэтиҥ дуо?
Суох, тоҕо үөрүөмүй, — кулунчук умса туттан сыппыт. – Мин төрөөбүт дойдум манна. Мин мантан ханна да барыахпын баҕарбаппын!
Доҕоро санааргыырыттан сэлиичээн эмиэ сүөм түспүт. Тугу гынан доҕорун үөрдүөн толкуйдуу сатаабыт. Онтон сарсыарда туран кулунчукка тобулбут санаатын эппит:
Кулунчук, санааргаама, мин биири толкуйдаатым. Урут кэпсээбитим курдук, атын сэлиилэр эрдэ соҕуруу көспүттэрэ. Мин ол сэлиилэргэ барыахпын баҕарар эбиппин. Төрөөбүт дойдубун таптыыбын эрээри, соҕотохсуйарым бэрт. Хата кэнники кэмҥэ эйигин буламмын, соҕотохсуйар, чуҥкуйар диэни билбэккэ наһаа үчүгэйдик олордум. Билигин эн соҕуруу бардаргын, мин олох да буорайабын. Кулунчук, иһит эрэ, мин эн оннугар соҕуруу барыам, оттон халыҥ түүбүн эйиэхэ хаалларыам. Оччоҕуна эн тымныыны тулуйар кыахтаныаҥ.
Сэлиичээн, кырдьык этэҕин дуо? Иэхэйбиин! – кулунчук үөрүүтүттэн өрө эккирээн ылбыт. – Махтал буолуохтун! Оттон Чысхаан сөбүлүө дуо?
Иккиэн Чысхааҥҥа тиийэн бу сүбэлэрин кэпсээбиттэр. Чысхаан сэлиичээни хайгаабыт:
Үтүө сүрэхтээх, дьиҥнээх доҕор эбиккин. Инникитин да итинник үтүөнү оҥоро тураар.
Оттон эн, — кулунчукка эргиллибит. – Оччотугар манна хаалаҕын уонна урааҥхай саха аллар атаһа, миинэр миҥэтэ буолаҕын. Сөбүлэһэҕин дуо?
Сөбүлэһэн бөҕө буоллаҕа!
Дьэ, үчүгэй. Саха сылгытын төрдө буолан, сыспай сиэллээҕи тэнитиэҥ.
Инньэ диэт, Чысхаан оҕонньор муус ураҕаһынан сири тоҥсуйбут. Ону кытта сэлиичээн хоп-хойуу, уп-уһун түүтэ кулунчукка көспүт. Кулунчук биирдэ сып-сылаас көп түүлэнэн хаалбыт. Оттон сэлиичээн түүтэ суох хаалан, тиэтэлинэн:
Чэ, кулунчук, этэҥҥэ! Төрөөбүт дойдугар үчүгэйдик, дьоллоохтук олороор, — диэт, соҕуруу диэки ойо турбут.
Хантан эрэ урааҥхай саха кэлэн кулунчук аттыгар туруммут. Чысхаан кулунчукка ыҥыыр кэтэрдэн баран, тэһиинин киһиэхэ туттарбыт.
Урааҥхай саха, бу соҕотох ордубут кулунчук сылгы бииһин ууһун төрүттүүрүн, хаҥатарын туһугар Дьөһөгөй айыы тойон биир үөр сылгыны ыытта. Кичэйэн, харыстаан көр-харай, маанылаан илдьэ сырыт. Саха сылгыта элбиирин туһугар туруулас. Кини эйиэхэ үтүөтэ үгүс буолуо. Сылгыны ииттэххинэ, төһө да томороон тымныылар, тыйыс дьыллар турдаллар, өлөн-охтон биэриэҥ суоҕа, кэнчээригин кэскиллиэҥ. Сылгы иитиитигэр уурбут сыраҥ-сылбаҥ инники ыччаттаргар, сыдьааннаргар уон бүк үтүөнэн эргиллиэ.
Чысхаан өссө биирдэ сири тоҥсуйаатын кытары, үөр сылгы айаатыы түспүт. Көп түүлээх саха сылгылара кулунчугу төгүрүйбүттэр. Онтон ыла саха сылгыта Дьөһөгөй оҕото диэн ааттанар буолбут.
Урааҥхай саха уонна дьөһөгөй оҕото, бэйэ-бэйэҕитин өйөһөн, үтүмэн үйэлэргэ ууһааҥ-тэнийиҥ, аар-саарга аатырыҥ!
Ити курдук, сэлии кыыл соҕуруу дойдуга көһөн, түүтэ суох сулуоҥҥа кубулуйбут. Оттон кулунчук халыҥ түүлэнэн, хаары хаһан аһыыр мындыр үөрүйэҕин сайыннаран, тулуурдаах, кыахтаах-күүстээх саха сылгытын төрүттээбит. Кини сыдьааннара ууһаан-тэнийэн саха омук аллар атаһа, көлөтө, тыйыс дойдуга тыыннаах ордор мэктиэтэ буолбуттар. Оччоттон баччаҕа диэри саха сылгыны кытары быстыспат ситимнээх. Сылгы баар буолан, саха тыыннаах, инникилээх.
…Оттон көтөр бииһин ууһа, били ураанай кус эппитин курдук, сылын ахсын үтүө, сымнаҕас сайыннаах төрөөбүт дойдутугар кэлэн уйа туттар, сымыыт баттыыр, утумун салгыыр буолбута үһү…
Бурнашева Ксения
Жили были кобыла Кэрэ, и корова Куобах. Они были лучшими подругами. Они вместе ходили по алаасам, проходя каждый километр вместе. Они воспитывали детей в одних и тех же лугах, паслись всегда рядом. Их немогло разлучить ничто, пока не начали появляться ещё парнокопытные в их лугах.
Пасущихся стало слишком много. Луга не могли прокормить столько ртов. Все не горели желанием уйти с этих плодородных земель, но не Кэрэ. Она захотела уйти в другие алаасы и луга, чтобы не было стольких коров и лошадей там, где они процветали.
Куобах хотела идти вместе со своей подругой, но у неё не было такой возможности. Коровы не настолько быстрые как лошади, и не могут так длительно идти. Кэрэ пообещала, что если они найдут благословенные луга, то обязательно заберут их туда.
Пришло время попрощаться со своей подругой, это их, возможно, последняя встреча.
Я нарисовала их последнюю встречу перед расставанием. Надеюсь, они потом еще встретились.
Петрова Айкюнэ
Дружная троица
В одном волшебном лесу, где солнечные лучи касались травы, жили три жеребёнка: Чемчуук, Ыстаал и Этин. Чемчуук была умная и красивая, Ыстаал – сильным и быстрым, а Этин – ловким и игривым.
С детства они были неразлучны, росли вместе, исследуя ближайшие алаасы, но больше всего они любили свой чудесный лес. Этот волшебный лес был богат разными деревьями, кустарниками, ягодами, грибами и в нем все животные жили дружно.
Однажды злой лесной дух завладел частью леса, погружая его в мрак и страдания. Жеребята решили, что пора защитить всех от злого духа.
Вооружившись смелостью и дружбой, они отправились в далёкие дали, чтобы найти камень дружбы, способный развеять тьму.
По пути их ждали опасности: сказочные чудовища и хитрые ловушки, но, объединяя свои силы, проявляя смекалку они преодолевали все преграды. Каждый раз, когда трудности казались непреодолимыми, их дружба становилась ещё крепче, наполняя сердца друзей светом и надеждой.
Наконец, жеребята нашли камень дружбы. Как только они его перевезли в свой лес, мрак отступил, злой лесной дух убежал восвояси и лес засиял новыми красками. Они поняли, что настоящая магия — это дружба, поддержка друзей и возможность вместе справляться с любой бедой.
ИТОГИ конкурса
По результатам оценки сказок дипломом 1 степени награждается Мярикянова Александра, дипломом 2 степени награждается Егорова Светлана и дипломом 3 степени — Петрова Дайаана. Призеры награждаются ценными подарками и соответствующими дипломами, остальные участники получают сертификаты и памятные сувениры.
Дата награждения будет уточнена по согласованию с участниками конкурса. Пожалуйста сообщите на почту agro-on-line@yandex.ru контактные данные своих телефонов с ватсап.
По дополнительно поступившим вне конкурса работам с рисунками от учеников Детской художественной школы имени Л.А. Ким и их преподавателем, членом Союза художников России Антониной Шадриной, создавшими иллюстрации по нашему синопсису или собственному варианту сказки, мы решили поступить так — поощрить ребят, выделив одного дипломанта, остальных наградив сертификатами и подарками от отдела энциклопедистики Академии наук Якутии. Награждение и специальный видеосюжет о художественном творчестве детей, мы проведем отдельно в самой ДХШ имени Л.А. Ким, пусть это пока остается интригой. Время сообщим отдельно по согласованию с преподавателем.
Участниками, приславшими рисунки стали: Бурнашева Ксения, Власова Кристина, Елисеева Умсулганна, Крылова Виолетта, Мярикянова Александра, Петрова Айкюнэ и Эверстова Дайаана.
Поздравляем всех участников конкурса, желаем им новых творческих успехов, находок и идей!
Ссылки на каналы и социальные сети Академии наук Якутии:
http://yakutia.science/
https://t.me/AkademyRepSakha
https://vk.com/public217206078
https://rutube.ru/channel/24490370/
Сообщение АН Якутии: итоги конкурса сказок «О якутской лошадке» появились сначала на SAKHALIFE.