"Ήταν τόσο όμορφη που φωσφόριζε…" γράφει ο Δ. Σαββόπουλος για τη γυναίκα της ζωής του, την Άσπα. Το ανάλογο θα μπορούσε να ειπωθεί για τον Αναστάσιο. "Ήταν τόσο… τόσο… τόσο… ώστε έλαμπε. Και φώτιζε τους ανθρώπους γύρω του." Ήταν, αλήθεια, τόσο τι; Τόσο σίγουρος για τον δρόμο του σε έναν κόσμο όπου κυριαρχεί η αβεβαιότητα και η ανασφάλεια, όπου οι περισσότεροι αμφιταλαντεύονται αενάως, φτάνουν στο χείλος της κατάθλιψης ή βουλιάζουν;
