تاریخ یورو را هم فاتحان می‌نویسند

ند. در میدان فوتبال اما با اطمینان می‌توان گفت که فاتحان، توجهات بیشتری را نسبت به بازندگان جلب می‌کنند. افتخارات، توجه رسانه‌ای، جذب هوادار و تمرکز اسطوره‌ها همه و همه روی برنده‌ها و فاتحان است و بازندگان با وجود تمام تلاش و از خودگذشتگی‌شان، معمولاً فراموش می‌شوند.

به گزارش ایلنا، جمله‌ای معروف و کلیشه‌ای وجود دارد که مضمون آن نوشته شدن تاریخ توسط فاتحان است. عبارتی که سال‌ها در خصوص صدق یا کذب بودن آن اختلاف نظر و بحث‌های زیادی وجود داشته و هنوز نظریه‌پردازان در خصوص صدق آن به اتفاق نظر نرسیده‌اند. در میدان فوتبال اما با اطمینان می‌توان گفت که فاتحان، توجهات بیشتری را نسبت به بازندگان جلب می‌کنند. افتخارات، توجه رسانه‌ای، جذب هوادار و تمرکز اسطوره‌ها همه و همه روی برنده‌ها و فاتحان است و بازندگان با وجود تمام تلاش و از خودگذشتگی‌شان، معمولاً فراموش می‌شوند. با گذشت یک یا دو دهه از مسابقات بزرگی مثل جام جهانی یا یورو، کمتر کسی از بازندگان جام حرف می‌زند و آنچه در ذهن فوتبال‌دوستان می‌ماند، غرور و افتخار برنده‌هاست.

بازندگان مرحله یک‌چهارم نهایی یورو ۲۰۲۴ اما شمایل تیم‌های برنده و سربلند را داشتند. آلمان، پرتغال، سوئیس و ترکیه با وجود پایان کار خود در جام هفدهم، نمایشی از خود نشان دادند که به هیچ عنوان نمی‌توان به آنها لقب بازنده داد. چطور می‌توان تونی کروس و توماس مولر را پس از سال‌ها درخشش در فوتبال ملی آلمان به خاطر یک گل در دقیقه ۱۱۹ بازنده نامید؟ چگونه اشک‌های په‌په ۴۱ ساله و حذف رونالدوی ۳۹ ساله با بیش از ۲۴۰ دقیقه جنگندگی برای کشور خود، می‌توانند نماد بازیکنان شکست خورده باشند؟ آیا سوئیس و ترکیه که با بازیکنان نسبتاً کم‌تجربه همه هواداران فوتبال را غافلگیر کردند و پا به پای تیم‌های بزرگی چون انگلیس و هلند جنگیدند بازنده هستند؟