Патување од Москва до Владивосток со воз во вагон без купе

Ден 1: Нов дом

Доцна во ноќта е. Мојот воз заминува во 0:39 часот од станицата Јарославскаја во Москва. Мојот нов дом е на втората платформа. Првиот вагон е со зелена боја. Со кинески хиероглифи е напишано „Москва – Пекинг“. Остатокот е сив, а кирилицата покажува дека еден од нив е мој: „Москва – Владивосток“ - 9300 километри, шест дена, девет временски зони.

Овие возови со двокатни вагони одат од Казањската железничка станица во Москва до југот на Русија. За помалку од еден ден ќе пристигнете во Сочи на Црното море. on the Black Sea. Извор: Лична архива

Мојот вагон е преполн. Сите мои 53 нови соседи - во секој автомобил имаат 54 седишта - седат тивко. Возот оди, градските светла во Москва полека исчезнуваат.

Откако кондуктерот ги провери билетите, секој почнува да си ја гледаат својата работа. Некои луѓе го земаа својот багаж, еден човек дури и ми помогна да го ставам куферот зад мојот кревет. Други ги местат своите кревети и се обидуваат да стигнат до нивните комплети без да удираат други патници. На крајот на возилото, луѓето се во редица. Мора да има тоалет. Сега е време да се напиеме чаша чај - секогаш има топла вода од голем самовар во близина на просторијата на кондуктерот.

И време е за спиење. Ритамот на тркалата на возот нè носат во прегратките на сонот... па-дам, па-дам, па-дам.

Ден 2: Разбудете се некаде со сонцето

Моето прво утро во руски воз, не знам каде сум. Една стара дама покрај мене ме поздравува: „Добро утро!“. Надвор од сонцето сјае, и ние поминуваме покрај едно мало село со шарени дрвени куќи.

Возниот ред меѓу големите градови е несреден. Покрај редовните патнички возови, има и многу товарни возови. Извор: Лична архива

Зборуваме со една помлада жена што седи спроти нас. Марија живее во Москва. Таа патува во мал град на планината Урал за да ги посети своите родители. Работи во компанија за мебел, чита француски книги и ги сака Санкт Петербург и Москва. Но, Марија сè уште ја сака Франција. Нејзиниот пријател е од јужниот дел на Франција и таа сонува да се пресели таму да биде со него.

Кога ѝ кажувам дека патувам во Сибир назима, ме прашува што облеката носам. „Ќе ви треба шуба (бунда)“, вели таа. Потоа започнува да ми држи предавање за различни бунди. Најубавите се од овча кожа, вели таа, и очигледно можат да се купат по пристојна цена.

Гледам како врви светот... Всушност, колку подалеку патувате на исток, толку повисоки се брезите кои го блокираат погледот. Извор: Лична архива

Маша го напушта возот во Екатеринбург. Нејзините родители ја пречекуваат на перонот. Подоцна назима во Краснојарск решив да купам топла јакна и преживеав дури и на -45 ° C! Останав во контакт со Маша и комунициравме на Скајп неколку пати. Таа е веќе омажена и се преселила во Франција.

Ден 3: Нешто необично што го нарушува транссибирскиот ред

Во секој вагон има по двајца кондуктери, главно жени. Еден работи додека другиот спие. Сега, во текот на денот, на смена е жена од околу 40 години со кратка руса коса. Нејзиното име е Ољга. Се чини навистина строго и организирано. Пиењето и пушењето во вагон се забранети, па затоа мора да ги укори неколкутемина назад. Таа го прави тоа со леснотија, очигледно знае што прави. Кога одам по уште топла вода за чај, таа ми ги поставува вообичаените прашања: каде сум, што правам овде во Русија и зошто по ѓаволите ги сакам возовите? „Не гледаме многу често туристи по нашите редовни возови, обично тие патуваат со луксузни возови-хотели. А оние кои патуваат со нас, не зборуваат често руски“, вели таа.

Спријателете се со кондуктерот! Вашето патување ќе биде поинтересно и поудобно. Извор: Лична архива

Следната станица е Новосибирск, престојот е 10 минути. Возот заминува за некое време, но сè уште има време за кратка прошетка на перонот. Жените продаваат леб, палачинки, вода, риба, бобинки, шалови – сè што ти треба за да живееш во Русија.

Иако нема слободно време, нашиот „дневен кондуктер“, Ољга, слегува од возот и ме кани да одиме до станицата по сладолед. Се прашувам дали ќе се вратиме пред да тргне возот. „Не грижете се, без мене да замине“. Таа го вика својот колега, ме фаќа за рака и скока преку железничката пруга, иако не е дозволено, до станицата. Ние купуваме два „Пломбир“: традиционален сладолед од ванила познат од советско време. Штом се вративме, возот тргна. Тоа беше интересна прошетка.

Ден 4: Нови лица, нови приказни

Некаде среде Сибир - меѓу Новосибрск како што мештаните го нарекуваат „главниот град на Сибир“, и Иркутск, во близина на Бајкалското Езеро, речиси сите мои соседи се менуваат. Во градот Јурга, голема група млади луѓе, кои наскоро ќе станат војници, влегуваат во нашиот вагон. Тие се тивки, можеби се прашуваат што ќе биде во војска. Нивните мајки им се јавуваат на телефон.

Овие типични чаши за чај се супер за патување. Можете исто така даа ги купите и како сувенири. Извор: Лична архива

Во друг мал град група мажи се качуваат: тие се постари, нивната кожа е кафеава, но бледа. По некое време, еден од нив се свртува кон мене и почнува да флертува. Кога му велам дека сум од Германија, тој се лути - не може да поверува. Потоа почнува да дискусија со пријателите за мојата националност.

Овие луѓе доаѓаат од север, каде што работеле некаде на нафтено поле во поларниот регион околу пет месеци. Сега можат да ги посетат своите семејства на југ на два месеци и ми велат: „Знаете, не сме виделе жена пет месеци, па дури и други луѓе освен нас самите“. Наскоро и тие ќе се „опуштат“ како младите луѓе кои ќе станат војници и ќе отворат пушена риба, лук и леб. Да не зборуваме за пиво и вотка. Кондуктерката нема да ги запре ако се однесуваат соодветно.

Ден 5: Време е да се оди напред, време е за „Сакам да бидам слободен“

Во утринските часови поминуваме покрај величественото Бајкалско Езеро. Сонцето се издига над водата. Би сакала да ја повлечам сопирачката за сопирање за да уживам во погледот малку подолго.

Утро на Бајкалското езеро. Уживајте во најдобрите 30 минути од шестдневното патување по Транссибирската магистрала. Извор: Лична архива

Еден по еден, работниците од север слегуваат од возот, а војниците, сите заедно, излегуваат во градот Чита. сè повеќе и повеќе слободен простор што навистина го сакате во овој момент. Иако може да се симнувате од возот секој ден за мали прошетки, навистина ми треба простор, а истото важи и за моите нозе и раце, коски и мускули.

Нов патник седи до мене, таа се вика Ољга. Таа порано играла одбојка. Сепак, минала низ операција и повеќе не може да игра. Таа оди на одмор со своето семејство во близина на Хабаровск - во не толку Далечниот Исток. Патува сама во вагон за четири лица.

Ден 6: Збогум, доме мој со брези, сонце и тркала

Секој ден поминуваме барем една временска зона. Секој ден гледаме стотици илјади брези и навикнати сме на бучниот ритамот на тркалата на возот. И сега? Сега треба да се движиме повторно.

Вистински уникатното нешто кога патувате со возови преку цела Русија, е дека живеете со апсолутно непознати луѓе во нешто што наликува на голема, долга куќа. За кратко време, тие се како вашето семејство. И покрај тоа што тие можат да ви кажат сè, бидејќи нема да се сретнете повторно. И навистина тие често ви кажуваат сè. За своето семејство, за своите ставови за политиката и светот, за љубовта, смртта и верата. Бидете подготвени за тоа и трпеливи - и уживајте во патувањето!

Зошто Русија ја изгради Транссибирската железница