Καημένη φάλαινα…
Μεγάλος ο συνωστισμός στο ΠΑΣΟΚ για τη θέση του προέδρου, και αυτό είναι πολύ κακός οιωνός για τον Νίκο Ανδρουλάκη. Μέχρι στιγμής έχουμε τέσσερις βέβαιους διεκδικητές για τη θέση του (Χάρης Δούκας, Παύλος Γερουλάνος, Μιλένα Αποστολάκη, Μιχάλης Κατρίνης). Ενδεχομένως, θα φτάσουν τους πέντε, αν αποφασίσει να θέσει υποψηφιότητα και η Νάντια Γιαννακοπούλου. Μπορεί να υπάρξουν και άλλοι, δεν το ξέρουμε ακόμα. Οταν τόσο πολλοί προθυμοποιούνται να αμφισβητήσουν τον σημερινό πρόεδρο και διεκδικούν τη θέση του, αυτό αποκαλύπτει το μέγεθος της αδυναμίας του σημερινού προέδρου. Μας δίνει, επίσης, το μέτρο της απογοήτευσης που έχει προκαλέσει η ηγεσία του. Οπωσδήποτε, είναι και οι προσωπικές φιλοδοξίες των διεκδικητών που τους ωθούν. Προφανώς, δεν χωρεί αμφιβολία· όμως και αυτές συνδέονται με το μέγεθος της απογοήτευσης. Ενθαρρύνονται και εκδηλώνονται επειδή ακριβώς το επιτρέπει η σύγκριση που κάνει ο καθένας μέσα του με τον Ανδρουλάκη.
Πολλοί υποψήφιοι σημαίνει διασπορά των ψήφων. Ομως όλοι αυτοί που εκδηλώνονται τώρα δεν πρόκειται να μείνουν στην κούρσα μέχρι το τέλος. Δεν είναι ψώνια οι άνθρωποι – οι περισσότεροι από αυτούς τουλάχιστον. Επαγγελματίες πολιτικοί είναι και πιάνουν από τώρα θέση στην αγορά ώστε να μπορούν έπειτα να διαπραγματευτούν το μερίδιό τους με κάποιον από τους επικρατέστερους υποψηφίους. Ορισμένοι, δηλαδή, δεν θέτουν υποψηφιότητα για την προεδρία, αλλά μέσω της συμμετοχής τους διεκδικούν την προσωπική βαρονία τους, αν δεν ενοχλεί ότι δανείζομαι ορολογία της Δεξιάς. Οπως και αν έχει, η πρόβλεψη δεν μπορεί να είναι ευνοϊκή για τον Νίκο Ανδρουλάκη. Οσο περισσότεροι καρχαρίες μαζεύονται γύρω από τη φάλαινα που αιμορραγεί τόσο το χειρότερο για τη φάλαινα…
GAME CHANGER
Η μοναδική ελπίδα για την ηγεσία Ανδρουλάκη, μέχρι την ώρα αυτή τουλάχιστον, συμπυκνώνεται σε δύο λέξεις: Ευαγγελία Λιακούλη! Στα δεκαεπτά γράμματα που σχηματίζουν το όνομα της λαρισαίας πολιτικού βρίσκεται και ο γρίφος της μοίρας του Νίκου Ανδρουλάκη. Τη δική της θέση περιμένουν οι προεδρικοί, ταμπουρωμένοι στη Χαριλάου Τρικούπη. Θα μιλήσει θαρρετά υπέρ του κραταιού Νικόλα, όπως τον είχε περιγράψει κάποτε; Θα υψώσει λίγο τη φωνή, θα δώσει μια με το χέρι στο τραπέζι (συμβολικά), μήπως συνέλθουν όσοι παραλογίζονται και φαντάζονται τον εαυτό τους πρόεδρο; Αν η κυρία Λιακούλη το έκανε αυτό και ιδίως αν το έκανε με αυστηρότητα, είναι βέβαιο ότι η κατάσταση στο ΠΑΣΟΚ θα μαζευόταν, προσωρινά έστω, λόγω του κύρους που της αναγνωρίζουν οι πάντες στο ΠΑΣΟΚ. Τέτοια παρέμβαση εκ μέρους της θα ήταν «game changer», όπως θα έλεγε και ο διεθνής Αλέξης. Μέχρι τώρα όμως το στίγμα της κυρίας Λιακούλη, με τη γεωγραφική έννοια, είναι ασαφές. Αφού οι μεταφορές οι εμπνευσμένες από την Ιλιάδα δεν της βγήκαν, τώρα θα έχει βυθιστεί στην Οδύσσεια, φαντάζομαι. Εποικοδομητική δραστηριότητα, σε κάθε περίπτωση…
ΜΕΤΑΤΡΑΥΜΑΤΙΚΟ
Καλά ο Κώστας Καραμανλής ο Ακάματος. Αυτός ήταν μέσα στο φυσικό περιβάλλον του και η κριτική του για την κυβέρνηση ήταν μέσα στα όρια της ευπρέπειας. Στο κάτω-κάτω, τα «αρχεία» του παρουσιάζονταν στην εκδήλωση της περασμένης Δευτέρας. Και παρουσιάζονται, είναι αλήθεια, για πολλοστή φορά – τόσο ώστε δεν έχει νόημα ο επιθετικός προσδιορισμός «απόρρητα» στον τίτλο του πονήματος.
Για τον Αντώνη Σαμαρά, όμως, ήταν λυπηρό να τον βλέπεις να δανείζεται τη βοήθεια των εχθρών του, εκείνων που τον ήθελαν στη φυλακή με κατασκευασμένες κατηγορίες, προκειμένου να κάνει τον κόσμο να ακούσει τον καημό του. Ποιος είναι ο καημός του πρώην πρωθυπουργού, κανείς δεν το έθεσε καλύτερα από την Ντόρα: ότι δεν τον παίζουν. Υποθέτω ότι και η ζήλεια θα έχει έναν ρόλο και δεν προχωρώ παρακάτω. Ηταν λυπηρό, επίσης, να διαπιστώνεις τα κενά μνήμης στον λόγο του. Είπε, συγκεκριμένα, ότι η σημερινή ΝΔ είναι η πιο μικρή και φοβική της ιστορίας της, ξέχασε όμως ότι η μικρότερη ήταν η δική του, που πήρε 18% σε βουλευτικές εκλογές. Δεν ξέρω πώς ξεχνιέται αυτό, αν μάλιστα το έχεις ζήσει ως πρωταγωνιστής και υπαίτιος. Ισως το μετατραυματικό σοκ, που λένε…