Η ζωή εν τάφω
«Δεν σχολιάζουμε δηλώσεις και ομιλίες πρώην πρωθυπουργών»: αυτή ήταν η ημιεπίσημη αντίδραση της κυβέρνησης μετά τις ομιλίες των Αντώνη Σαμαρά και Κώστα Καραμανλή τη Δευτέρα. Βέβαια, από μια άποψη, τι να έλεγε; Πιο κατάλληλο θα ήταν βέβαια αν στο Μέγαρο Μαξίμου μαζεύονταν να ψάλλουν λ.χ. το «Η ζωή εν τάφω» ή κάτι σχετικό. Γιατί μπορεί να τους κατηγορούν ότι αδιαφόρησαν για το θρησκευτικό αίσθημα των πολιτών που παραδοσιακά ψηφίζουν τη ΝΔ και αυτός ήταν εκ των κυριότερων λόγων που τους πήρε και τους σήκωσε στις ευρωεκλογές, όμως, από την άλλη, δεν μπορεί: ο Πρωθυπουργός όχι απλώς πρέπει να πιστεύει στον Θεό, αλλά να έχει κάνει και κάποια συμφωνία μαζί του. Συμφωνία πιο κρυφή κι από αυτή που ετοιμάζει με την Τουρκία. Αλλιώς δεν εξηγείται πώς ακόμα δεν του έχει κοπεί εντελώς η ανάσα…
Ο Καραμανλής έστειλε τα μηνύματά του με τους τρόπους που τα στέλνει – αλλά τα έστειλε και ήταν ξεκάθαρα, με κύρια αιχμή ακριβώς τα εθνικά ζητήματα, γεγονός που πιστοποιεί οριστικά και αμετάκλητα ότι η όποια συμφωνία προετοιμάζεται δεν θα έχει καμία τύχη, δεδομένης και της πόλωσης που δεν επιτρέπει εκ νέου προσφυγή στην αντιπολίτευση.
Ομως ο Σαμαράς… Δεν πρέπει να υπάρχει μεταπολιτευτικό προηγούμενο τέτοιας απίστευτης οξύτητας σε επίθεση πρώην πρωθυπουργού σε εν ενεργεία της ίδιας παράταξης. Και δεν ήταν η οξύτητα. Ηταν, ακόμα περισσότερο, ο καθολικός χαρακτήρας της αποδόμησης του Πρωθυπουργού, της ομάδας με την οποία κυβερνά και της πολιτικής την οποία εφαρμόζει. Η ολοκληρωτική κατεδάφιση της νέας ταυτότητας που επιχειρεί (ακόμα!) να επιβάλει στη ΝΔ (έχει επισημανθεί και εδώ πλήθος φορές) και που έχει τη σφραγίδα όχι απλώς κεντρώου, αλλά εκσυγχρονιστικού κεντροπροοδευτικού κόμματος. Το ίδιο και το δυναμικό που βρίσκεται στην καρδιά του πάλαι ποτέ πολυδιαφημισμένου επιτελικού κράτους, το οποίο βούλιαξε από καιρό, όπως και διάφοροι εξωκοινοβουλευτικοί στην κυβέρνηση. Που μάλλον αυτές τις μέρες θα σκέφτονται αντανακλαστικά ποιον θα ψήφιζαν στο ΠΑΣΟΚ ή στον ΣΥΡΙΖΑ – οι πιο τολμηροί μπορεί να έχουν κάνει και τηλέφωνα… Το διαβόητο και κωμικό «επιτελικό» επίσης έγινε στόχος σκληρής επίθεσης του Σαμαρά. Και η κυβέρνηση που κάποτε το πιπίλιζε από το πρωί μέχρι το βράδυ κάνει τώρα ότι δεν το ξέρει, αν και με αυτό εξακολουθεί να λειτουργεί.
Η ομιλία του Αντώνη Σαμαρά, παρουσία δε του Κώστα Καραμανλή, σε συνδυασμό μάλιστα με τη δική του θα έπρεπε να είχαν κυριολεκτικά τρομοκρατήσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Επειδή είναι ορατά προϊόντα μιας αδήριτης πραγματικότητας, την οποία ο Σαμαράς επίσης περιέγραψε με αριθμούς. Και η ουσία της είναι η εξής: ο Πρωθυπουργός από «άσος στο μανίκι» έχει πλέον καταστεί πρόβλημα για την κυβερνώσα παράταξη. Αυτό ήταν που του είπαν οι δύο προκάτοχοί του, όπως του το είπαν και μερικές δεκάδες βουλευτές της ΝΔ προ ημερών στην Κοινοβουλευτική Ομάδα. Αλλά, κυρίως, αυτό του είπε ο λαός στις ευρωεκλογές.
Είναι σαφές ότι ο Πρωθυπουργός δεν άκουσε. Δεν μπόρεσε, δεν θέλησε, δεν… πρόκανε, εκείνος ξέρει. Ομως δεν άκουσε. Δείχνει να βρίσκεται σε σοβαρή διαφορά φάσης με την πραγματικότητα όπως έχει πλέον εξελιχθεί. Σε ένα είδος άρνησης αποδοχής της. Πιθανώς στηρίζει τις ελπίδες του στο χάος του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ. Αν δεν έχει ακόμα αντιληφθεί ότι το χάος, αν και διαφορετικού τύπου, στη ΝΔ είναι τώρα ακόμα μεγαλύτερο και πολύ πιο ερεβώδες για τον ίδιο, έχει μεγάλο θέμα κατανόησης. Ομως όλα αυτά φάνηκαν από την πρώτη στιγμή της ψυχρολουσίας του εκλογικού αποτελέσματος: όταν κατέφυγε όχι απλώς σε ανασχηματισμό, αλλά, πολύ περισσότερο, σε τέτοιο, άνευ ουσίας ανασχηματισμό. Ηταν μια ασπιρίνη για εκτεταμένο έγκαυμα τρίτου βαθμού. Είναι γνωστό ότι η εξουσία θολώνει την κρίση των ανθρώπων. Παραμένει όμως πάντοτε εντυπωσιακό το πόσο πολύ μπορεί να το κάνει.