Μία Θάτσερ της Αριστεράς
Η Διαμαντοπούλου υποψήφια; Μα, αυτή θα μπορούσε να ήταν υπουργός του Μητσοτάκη. Ακούω συχνά να λέγεται από ανθρώπους που γνωρίζουν τον χώρο της Κεντροαριστεράς και, ειδικά, το ΠΑΣΟΚ. Ακριβώς! Επειδή θα μπορούσε να ήταν υπουργός του, είναι η μόνη που θα μπορούσε να τον απειλήσει – υπό προϋποθέσεις, εννοείται, τις οποίες θα δούμε παρακάτω. Οταν το παιχνίδι της πολιτικής κυριαρχίας παίζεται στο κέντρο του φάσματος και το ζητούμενο είναι η αποτελεσματικότητα στη βελτίωση του κράτους και της καθημερινότητας, τότε χρειάζεται μια Θάτσερ της Αριστεράς για να τα βάλει με έναν Μπλερ της Δεξιάς. (Ο παραλληλισμός είναι χοντροκομμένος και, όπως όλοι οι παραλληλισμοί του είδους, αδικεί εκείνους που αφορά. Ωστόσο, έχω παρατηρήσει ότι το χοντροκομμένο αρέσει και έχει το κοινό του…).
Να διευκρινίσω, προτού συνεχίσω, ότι δεν εννοώ ότι ξαφνικά άλλαξε η πολιτική κουλτούρα μας και σοβαρέψαμε. Δεν λέω ότι ξαφνικά εμείς οι Ελληνες γίναμε Βρετανοί – θα ήταν άστοχο εξάλλου αν το έλεγα, διότι στις μέρες του ηλίθιου Brexit βλέπουμε μάλλον τους Βρετανούς να συμπεριφέρονται πολιτικά σαν Ελληνες. Δεν λέω λοιπόν ότι από εξυπνότερος λαός του κόσμου ξαφνικά συνήλθαμε και ήρθαμε στα μέτρα μας. Οχι, δεν αλλάζουν τόσο εύκολα οι άνθρωποι. Οι ίδιοι είμαστε, πάντα ζητούμε τις ίδιες εξυπηρετήσεις από τους βουλευτές – κατά κανόνα, όπως με ενημερώνει κοινοβουλευτικός παράγων, μετάθεση σε θέση του Δημοσίου με λιγότερη δουλειά. Αν κάτι όμως έχει αλλάξει και κάνει την αισθητή διαφορά είναι ότι έχουμε ακόμα φρέσκια τη μνήμη της χρεοκοπίας, του κινδύνου, των θυσιών και αυτό μας συνετίζει. Μέχρι να ξαναγίνουμε θύματα της επιτυχίας μας. Σε αυτό το πολιτικό περιβάλλον πρέπει να δράσει η Κεντροαριστερά στην Ελλάδα αν φιλοδοξεί να αποκτήσει κυβερνητική προοπτική και όχι στο σύμπαν της μπουρδολογίας του Μελανσόν. Επίσης, εμείς εδώ δεν έχουμε κάποιον Μπαμπούλα να φοβηθούμε – μόνο καραγκιόζηδες έχουμε, από τους οποίους δεν κινδυνεύουμε άμεσα.
Η Διαμαντοπούλου θα μπορούσε να ανταγωνιστεί τον Μητσοτάκη στο γήπεδό του, επειδή αντιλαμβάνεται την Αριστερά όπως ακριβώς και ο Μητσοτάκης: ως συγκεκριμένες πολιτικές δράσεις και μέτρα, όχι ως ιδεολόγημα και θεωρία. Το συγκεκριμένο πλεονέκτημα όμως έχει και την αρνητική πλευρά του, καθώς, μετά το τραύμα της συγκυβέρνησης και την επακόλουθη εξαέρωση του ΠΑΣΟΚ, η τοποθέτηση του κόμματος με σαφήνεια προς τα αριστερά, μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, έχει γίνει θέσφατο. Θα χρειαστεί επομένως μεγάλη επιδεξιότητα από πλευράς της κυρίας Διαμαντοπούλου. Νομίζω ότι τη διαθέτει. Εχει επίσης μια επιτυχημένη πορεία στην πολιτική, εντός και εκτός Ελλάδος, που μιλάει από μόνη της. Αν λοιπόν η Μιλένα Αποστολάκη δηλώνει έτοιμη να γίνει πρωθυπουργός (μπράβο της και στηρίζουμε, εννοείται…), η Διαμαντοπούλου σίγουρα το μπορεί, με βάση την πείρα της και τη διαδρομή της. Η πιθανή συμμετοχή της ως υποψήφιας στην εκλογή ηγεσίας θα προσέδιδε κύρος και σοβαρότητα στη διαδικασία, η οποία τείνει να ευτελιστεί από τις αναπόφευκτες γραφικότητες που ξεφυτρώνουν στην πορεία.
Για να έχει όμως προϋποθέσεις επιτυχίας η υποψηφιότητα, θα πρέπει να μπει στο παιχνίδι με τέτοιο τρόπο ώστε να κερδίσει αμέσως τις εντυπώσεις. Ειδάλλως, δεν έχει νόημα αν οι επτά νάνοι του παραμυθιού γίνουν οκτώ. Αυτό σημαίνει όμως ότι η ανακοίνωση της υποψηφιότητας θα πρέπει να συνοδεύεται από ηχηρή και ισχυρή υποστήριξη. Υποθέτω λοιπόν ότι αυτό σταθμίζει τώρα η κυρία Διαμαντόπουλου και από αυτό θα κριθεί η τελική απόφασή της.
ΤΟ ΛΑΣΤΙΧΟ
Η φασαρία που γίνεται στο ΠΑΣΟΚ, γύρω από το καταστατικό και αν αυτό επιτρέπει τη συμμετοχή του Χάρη Δούκα ως υποψηφίου, επειδή κατέχει αμειβόμενη θέση στο Δημόσιο, είναι τελείως ανόητη και δεν ευνοεί κανέναν πέραν του κυρίου Δούκα. Τον εμφανίζει περίπου ως διωκόμενο και, επομένως, ως σοβαρή απειλή. Εξάλλου το περί ου ο λόγος καταστατικό και ειδικά τη συγκεκριμένη διάταξη, περί συμβατότητας αμειβομένης θέσης στο Δημόσιο και υποψηφιότητας για την προεδρία, οι ίδιοι την έχουν κάνει λάστιχο κατά τα εκάστοτε συμφέροντα εκείνων που μπορούσαν να την αλλάξουν. Δεν είναι τυπολατρία η συζήτηση που γίνεται σχετικώς, είναι κάτι χειρότερο, αλλά η λέξη δυστυχώς δεν γράφεται. Εφόσον, πάντως, ισχύει ότι η συζήτηση ξεκίνησε από το περιβάλλον της σημερινής ηγεσίας, τότε φαίνεται ότι ο κύριος Δούκας έχει καλούς φίλους και στο περιβάλλον του αντιπάλου του…