Πέρα από τη δημοσιονομική μαύρη τρύπα των Τόρις
Στον «προϋπολογισμό έκτακτης ανάγκης» του 2010, που παρουσιάστηκε έναν μήνα μετά τις γενικές εκλογές εκείνου του έτους, ο νεοδιορισθείς τότε υπουργός Οικονομικών Τζορτζ Οσμπορν εξέθεσε το σκεπτικό για μια εποχή λιτότητας που θα πλαισιώσει τη βρετανική πολιτική για την επόμενη δεκαετία. Συσχετίζοντας ψευδώς τις καταστροφικές επιπτώσεις του παγκόσμιου οικονομικού κραχ με τις πολιτικές δαπανών και δανεισμού των Εργατικών, ο Οσμπορν εκμεταλλεύτηκε μια κρίση για να ξεκινήσει μια καταστροφική σταυροφορία για να συρρικνώσει το μέγεθος του κράτους.
Το απόγευμα της Δευτέρας, σε μια άλλη καθοριστική στιγμή, η νέα υπουργός Οικονομικών της Βρετανίας Ρέιτσελ Ριβς στράφηκε επίσης εναντίον των άμεσων προκατόχων της, αλλά με πιο εύλογα επιχειρήματα στη διάθεσή της. Σε μια ανάλυση που μαραζώνει, η Ριβς έκανε λόγο για «τρύπα 22 δισεκατομμυρίων στερλινών» (26 δισ. ευρώ) μη χρηματοδοτούμενων δεσμεύσεων για φέτος, πολλές από τις οποίες μόλις ανακαλύφθηκαν. Η απερχόμενη κυβέρνηση, η οποία υπολόγισε ότι η εκλογική ήττα ήταν εξασφαλισμένη, δεν είχε κάνει καμία προσπάθεια να ισοσκελίσει τον προϋπολογισμό.
Αυτή η πράξη ανευθυνότητας έθεσε περαιτέρω σε κίνδυνο μια δημοσιονομική κληρονομιά που ήταν ήδη αναμφισβήτητα κακή. Δεκατέσσερα χρόνια ανεπαρκών επενδύσεων, σε συνδυασμό με το καταστροφικό λάθος του Brexit και την ανοησία της πρωθυπουργίας της Τρας, έχουν δημιουργήσει μια οικονομία που κατακλύζεται από βαθιά ριζωμένα προβλήματα.
Το πιο δύσκολο τους Εργατικούς αφορά το τι θα ακολουθήσει. Η απόφαση της υπουργού να εγκρίνει πλήρως τις μισθολογικές αυξήσεις πάνω από τον πληθωρισμό σε στελέχη του NHS (Εθνικό Σύστημα Υγείας) και σε δασκάλους είναι η σωστή. Η απόφαση όμως να συμπιεστούν οι δαπάνες και να δοθεί προτεραιότητα στις περικοπές είναι δυσάρεστη εξέλιξη αναφορικά με την αποφασιστικότητα της κυβέρνησης να ξεκινήσει την ανάπτυξη.
Οι αναμενόμενες αυξήσεις φόρων στον πλούτο θα επιτρέψουν κάποιο περιθώριο ελιγμών. Αλλά η Ριβς έχει περιορίσει τις δικές της επιλογές αρνούμενη να αμφισβητήσει ένα βασικό στοιχείο της ζοφερής κληρονομιάς των Τόρις. Τηρώντας αποφασιστικά τους δημοσιονομικούς κανόνες που κληρονόμησαν από την τελευταία κυβέρνηση και διαμορφώθηκαν για πρώτη φορά από τον Οσμπορν το 2010, οι Εργατικοί θα συνεχίσουν την αποστολή τους να ανοικοδομήσουν μια κατεστραμμένη οικονομία με το ένα χέρι δεμένο πίσω από την πλάτη τους. Η μυωπική εστίαση στη μείωση του χρέους έχει δώσει κίνητρο για κακές αποφάσεις πολιτικής.
Υπήρξε ικανοποίηση βλέποντας τη Ριβς να ζητεί με τόσο έντονο ύφος από την προηγούμενη κυβέρνηση να λογοδοτήσει. Οι Εργατικοί υπερηφανεύονται για ιστορική πλειοψηφία κα ισχυρή εντολή ώστε να γίνουν διαφορετικά τα πράγματα. Για να εκμεταλλευτεί αυτή την ευκαιρία, πρέπει να προβάλει το επιχείρημα για τολμηρές, μετασχηματιστικές δημόσιες επενδύσεις που θα αλλάξουν την πολιτική εξίσωση. Η εναλλακτική είναι μια κυβέρνηση Εργατικών της οποίας οι φιλοδοξίες περιορίζονται καταστροφικά από τα οικονομικά λάθη του παρελθόντος.