Το Ιράν ούτε θέλει ούτε και μπορεί
Παρά το γεγονός ότι η Τζιχάντ την ενθαρρύνει και τη χρησιμοποιεί, στο Ισλάμ η αυτοκτονία είναι αμαρτία. Ομως, το τι κάνει κάθε οργάνωση Τζιχάντ δεν μπορεί να το περιμένει κανείς από μια βαθιά ισλαμική θεοκρατία, ένα καθεστώς ακλόνητο, πανίσχυρο, υπερσυντηρητικό, ένα κράτος που θέλει να διαδραματίζει τον ρόλο τού σημείου αναφοράς ακόμα και της Τζιχάντ έστω και άτυπα.
Γι’ αυτό και η αυτοκτονία δεν ταιριάζει στο Ιράν. Γιατί το Ιράν είναι όλα τα παραπάνω και ακόμα περισσότερα. Δεν είναι οργάνωση, δεν είναι αντάρτικο, δεν είναι Χεζμπολάχ, ούτε Χαμάς, ούτε τίποτα απ’ όλα αυτά. Το Ιράν είναι σύστημα. Είναι κεντρικός διεθνής παίκτης πολλών επιπέδων και τέτοιος θέλει ασφαλώς να παραμείνει. Και γνωρίζει καλύτερα απ’ τον καθένα ότι αυτό δεν είναι δεδομένο υπό όλες τις συνθήκες: το γνωρίζει, επειδή οι συνθήκες ήταν εκείνες που επέτρεψαν και στο ίδιο να πάρει πριν από πολλές δεκαετίες αυτόν τον ρόλο, τον οποίο δεν θα διακινδυνεύσει με ενέργειες που θα το οδηγούσαν σε καθολική ήττα, κάτι που θα ήταν εξαιρετικά πιθανό αν η Τεχεράνη επιχειρούσε πραγματικά πλήρη επίθεση στο Ισραήλ ή σε άλλους δυτικούς στόχους.
Ομως, την ίδια ώρα, με τα δεδομένα όπως διαμορφώθηκαν, πρέπει να κάνει και κάτι. Αυτό το κάτι πρέπει να είναι τέτοιο ώστε να μην αναγκάσει το Ισραήλ και τις ΗΠΑ να του επιφέρουν πλήγματα καταστροφής – άρα, κάτι περιορισμένης σημασίας. Αλλωστε, είναι και λίαν αμφίβολο ότι μπορεί να επιφέρει και πιο σημαντικά πλήγματα, όπως έδειξαν και οι προηγούμενες επιθέσεις του. Το Ιράν είναι πολύ γερό στο να χρηματοδοτεί, να στήνει, να οργανώνει, να ενθαρρύνει, να δημιουργεί προβληματικές καταστάσεις, αλλά απέχει έτη φωτός από το να μπορεί να αναμετρηθεί πραγματικά έναντι τέτοιων αντιπάλων. Και αυτό επίσης το ξέρει. Μπορεί λοιπόν να παίρνει όρκους εκδίκησης για τους θανάτους των ηγετών της Χαμάς και της Χεζμπολάχ, όμως αυτός είναι περισσότερο ο ρόλος του παρά το αληθινό συμφέρον του. Και κυρίως είναι κάτι που, ακόμα και αν ήθελε, δεν μπορεί κατά πάσα πιθανότητα – βεβαιότητα – να καταφέρει.
Τον περασμένο Απρίλιο η Τεχεράνη εξαπέλυσε περισσότερα από 300 drones και πυραύλους εναντίον του Ισραήλ επειδή οι Ισραηλινοί είχαν σκοτώσει ένα σημαντικό στέλεχος των Φρουρών της Επανάστασης, και μάλιστα στη Δαμασκό. Τι είχε πετύχει με εκείνη την επίθεση; Απολύτως τίποτα: κατ’ ουσίαν, απλώς να δείξει ότι δεν μπορεί. Αλλωστε είχε… προειδοποιήσει Αμερικανούς και Ισραηλινούς έτσι ώστε να στήσουν τους αναγκαίους πολυεθνικούς μηχανισμούς που κατέρριψαν τα επιτιθέμενα μέσα. Και σε αυτή την ασπίδα συμμετείχαν όχι μόνον εκείνοι, αλλά και Βρετανοί, Γάλλοι, Ιορδανοί και Σαουδάραβες.
Ολα αυτά καθιστούν σαφές ότι ακόμα και αν τώρα το Ιράν ήθελε να κάνει πραγματικά κάτι περισσότερο δεν θα μπορούσε. Και, βέβαια, αν το δοκίμαζε θα έθετε σε πολύ σοβαρό κίνδυνο όχι μόνο τα εδάφη του, αλλά, πολύ περισσότερο, τη Χεζμπολάχ που υποτίθεται ότι προστατεύει. Ομως, πάνω απ’ όλα, θα κινδυνέψει να διαλύσει μόνο του τον μύθο του που συνιστά και κύρια πηγή της δύναμής του. Γι’ αυτό και τη Δευτέρα το υπουργείο Εξωτερικών του ξεκαθάρισε ότι δεν θέλει περιφερειακές εντάσεις, αν και θα… «τιμωρήσει τους σιωνιστές εν καιρώ»…
Ιστορικά αλλά και πραγματικά, στη Μέση Ανατολή ο μόνος αληθινός κίνδυνος για ανατροπή της ισορροπίας προέρχεται από το ενδεχόμενο εμπλοκής της Ρωσίας. Ομως τώρα η Ρωσία δεν εμπλέκεται. Δεν είναι παρούσα, όπως ήταν άλλοτε η Σοβιετική Ενωση. Και αυτό όχι μόνον επειδή έχει τον πόλεμο στην Ουκρανία: το Ισραήλ δεν είχε πάρει θέση σε αυτόν τον πόλεμο, προκαλώντας την οργή και τη θλίψη του Ζελένσκι. Ούτε η Κίνα, νέα μεγάλη δύναμη, θέλει με κανένα τρόπο εμπλοκή και κλιμάκωση. Ούτε καν τα αραβικά κράτη είναι εναντίον του Ισραήλ. Και το Ιράν, με τον μάλλον πεπαλαιωμένο του οπλισμό, όλα αυτά επίσης τα γνωρίζει. Οπότε, ναι, μπορεί να γίνουν διάφορα – όμως θα γίνουν για την τιμή των όπλων. Και, βέβαια, το κόστος για τους εχθρούς της Δύσης, που θα είναι στην πραγματικότητα απροστάτευτοι, θα είναι τεράστιο.