Ο κόσμος ανάποδα
Ακόμα και ο λιγότερο νοήμων και ο περισσότερο αφελής ή έστω καλοπροαίρετος, θα αδυνατούσε να αναγνωρίσει την εξέλιξη στο πνευματικό, ηθικό και κοινωνικό επίπεδο τουλάχιστον, ως κάτι που σημειώνεται χωρίς σκαμπανεβάσματα και μάλιστα τόσο εντυπωσιακά ώστε ένας ακόμη και στοιχειώδης προβληματισμός να γίνεται όχι μόνον αναπόφευκτος, αλλά και καθημερινός, συνεχής. Καθώς περισσότερα είναι τα «θέματα» που γι’ αυτά έχεις να μελαγχολείς ή να θλίβεσαι παρά να χαίρεσαι και να καμαρώνεις.
Εστω και αν ελάχιστοι στο σύνολο του πληθυσμού μιας χώρας, ή ολόκληρης της ανθρωπότητας, έχουν την διάθεση να μοιράζονται, φαινομενικά τουλάχιστον, τη μελαγχολία και τη θλίψη αυτή, υποψιάζεται κανείς τη συνθήκη που δημιουργεί η έλλειψη μιας ισόποσης εξέλιξης σε όλους τους τομείς της ζωής, να δημιουργεί ένα σκοτάδι, όχι πια μερικό και μετακινούμενο, όπως το είχε χαρακτηρίσει κάποτε ο ποιητής Νικηφόρος Βρεττάκος, αλλά συνολικό και ακούνητο που σαν ένα πυκνό και αδιαπέραστο δίχτυ περιζώνει όλη την υδρόγειο.
Αλλιώς πώς θα ήταν δυνατόν να εμφανίζεται ο πλανήτης κατανεμημένος σε περιοχές και σε ζώνες με έναν μεγάλο αριθμό τους να τον μαστίζουν όχι μόνον υποφερτές, εν πάση περιπτώσει, κοινωνικές ανισότητες αλλά φτώχεια, πείνα, εξαθλίωση, πόλεμοι, ενώ σε άλλες περιοχές και ζώνες άνθρωποι να καλοπερνάνε και να μη φτάνει ως αυτούς μια στοιχειώδης έστω πληροφορία για όσα δεινά συμβαίνει να παραμένουν σε πλήρη εξέλιξη μέσα στον κόσμο, αν τον θεωρήσεις, και πολύ σωστά, ως μια γειτονιά.
Πολύ σοβαρές και υψηλόφρονες προϋποθέσεις – αλλά πώς να το κάνουμε, υπάρχουν και αυτές – προκειμένου να μιλήσεις για δυο γάμους όπως αυτούς του προέδρου της αξιωματικής αντιπολίτευσης και του Γιάννη Αντετοκούνμπο που, αν θα ήθελε να τους χαρακτηρίσει κανείς ως προς το θέαμα που συγκρότησαν και ως διάχυση του θεάματος αυτού μέσα στην ελληνική και ενδεχομένως και σ’ ένα μέρος της διεθνούς κοινωνίας, θα μπορούσε να αποφανθεί με σιγουριά για έναν κρίκο στην αλυσίδα που σφυρηλατούσε κάποτε η διαδοχή των βασιλικών γάμων, ακόμη και όταν σε παρακμή ο θεσμός της βασιλείας, δεν έπαυε ποτέ να υπολογίζει στο στοιχείο της δημοφιλίας, έστω και αν τον προϋπόθετε ως ατραξιόν – φτάνει που τον συντηρούσε.
Θα μπορούσε να κάνει κανείς λόγο για μια παντελή έλλειψη αξιοπρέπειας, το να αντικαθιστάς δηλαδή με τη σύγχυση που προκαλεί πάντα το θέαμα σε σχέση με το τι πραγματικά αξίζει, αν στην περίπτωση τουλάχιστον του προέδρου της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δεν προέκυπτε κάτι πολύ πιο σοβαρό και πιο επικίνδυνο.
Οπως μια ισοπέδωση ως προς το τι μπορούμε να πιστεύουμε ή να μην πιστεύουμε, αφού τελικά όλα είναι ίδια μεταξύ τους καθώς ένας ομολογημένα, έστω και αν είναι μόνον ο ίδιος που το πράττει, αριστερός και κατά συνέπεια προοδευτικός άνθρωπος μπορεί να παντρεύεται με τους όρους και τις προϋποθέσεις που το κάνει ένας βασιλιάς. Χωρίς να υπολογίζουμε την έλλειψη αισθητικής, ή μάλλον κακογουστιάς, μέσα σε έναν κόσμο που βρίθει ανισοτήτων, να συντάσσεσαι μαζί τους, χωρίς τίποτε να ταράζει την προσωπική σου ευτυχία, αφού μια στοιχειώδης συστολή που θα έπρεπε να σε διακρίνει όσον αφορά ακόμη και την απλή έκθεσή της, αντίθετα προσπαθείς να την κάνεις γνωστή στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Ευτυχώς, Γιώργο Ιωάννου, που γράφοντας κάποτε πως «Αριστερά σημαίνει διαρκής ευαισθησία», έστω και αν δεν το συνειδητοποιούσες, διαχώριζες την αυθεντική Αριστερά του Πέτρου Πικρού, του Δημήτρη Γληνού, του Ηλία Ηλιού, του Μιχάλη Παπαγιαννάκη, του Αντώνη Πατσιαντά, από την ψευδεπίγραφη εκδοχή της.