Δέρνοντας τους «ήρωες»
Αυτός είναι ένας εντυπωσιακός, νέος πλην χαμερπής τρόπος να αντιμετωπίζεις εκείνους που εσύ ο ίδιος αποκαλείς «ήρωες»: Από τον Μάιο έως τον Οκτώβριο να τους ανυψώνεις ως τέτοιους και, πριν καλά καλά μπει ο Νοέμβριος, να τους πλακώνεις στο ξύλο με τα ΜΑΤ – άλλους αντίστοιχους «ήρωες» που διαρκώς τιμάς στα λόγια, αλλά όχι στην πράξη. Και που, βέβαια, δεν τους σώζει τίποτα και αυτούς και κανέναν συνάδελφό τους, αν έρθει η ώρα να κριθούν «ένοχοι» από τα δικαστήρια των τηλεοράσεων προτού από εκείνα της Δικαιοσύνης…
Το ξύλο που έριξε η κυβέρνηση στους εποχικούς πυροσβέστες την περασμένη εβδομάδα ήταν απαράδεκτο. Και το μόνο που κάνει είναι να δείχνει για μία ακόμη φορά το ποια είναι αυτή η κυβέρνηση και πώς σκέπτεται η κεφαλή της και όχι μόνον αυτή. Εξίσου απαράδεκτη ήταν η προσπάθεια να δικαιολογηθεί όλο αυτό το αίσχος, για το οποίο αντί να προβάλλουν «επιχειρήματα», θα έπρεπε να ντρέπονται.
Ο υπουργός Κικίλιας είπε ότι «είναι αδιανόητο να μπαίνουν με τη βία στο υπουργείο». Ναι. Είναι (αλλά και αυτός με… βία, άλλου είδους, μπήκε – ή όχι; Τι, ήθελε που πήγε;…). Ασφαλώς κακώς εισέβαλαν. Ομως υπάρχει κάτι εδώ που έχει πολύ μεγάλη σημασία: είναι η Αρχή της Αναλογικότητας, που πρέπει να βρίσκεται πάντοτε στη βάση των αποφάσεων σε ένα κράτος δικαίου, μαζί με μία στοιχειώδη λογική και ηθική για τα πράγματα. Και λέει ξεκάθαρα ότι δράση και αντίδραση ήταν εντελώς και απαράδεκτα δυσανάλογες, με ένα χάος να μεσολαβεί ανάμεσά τους.
Δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπίζονται έτσι άνθρωποι που η κυβέρνηση, έχοντας «και το μαχαίρι και το πεπόνι», τους πετάει κυριολεκτικά στις φλόγες τον μισό χρόνο για να τους πετάξει στο ταμείο ανεργίας τον άλλο μισό. Γιατί αυτό κάνει. Ναι, ενεργεί νόμιμα όταν το κάνει. Και άθλια ταυτόχρονα. Και όλοι αυτοί μαζί, οι «ήρωες», που κρατάνε όρθιο ό,τι μπορούν και δεν μπορούν, δίπλα στους μόνιμους, σε μία χώρα όπου η κυβέρνηση, παρά τα παραμύθια που λέει, η επιτυχία της μετριέται μεταξύ άλλων και με το ότι φέτος άφησε τις φωτιές να φτάσουν μέσα στην… Αθήνα, είναι άθλιο να έχουν αυτό το καθεστώς. Και μάλιστα όταν πρόκειται για μία κυβέρνηση τεραστίου μεγέθους, τρομερά κοστοβόρα η ίδια και εξαιρετικά καλοζωισμένη, που ταΐζει πλουσιοπάροχα δεξιά κι αριστερά (κυρίως βέβαια στο κέντρο), της οποίας λίγοι και εκλεκτοί θα αρκούσε ίσως απλώς να παίρνουν λίγο λιγότερα για να μην υπήρχε καν αυτό το πρόβλημα.
Αλλωστε, πέρα από όλες τις άλλες του διαστάσεις, ο ιανικός τρόπος με τον οποίο η κυβέρνηση αντιμετωπίζει αυτούς τους ανθρώπους, δείχνει και κάτι ακόμα: το επίπεδο της σοβαρότητας με την οποία προσεγγίζει το θέμα. Πώς μπορείς να πείσεις ότι κάνεις κάτι στα σοβαρά, όταν φέρεσαι έτσι στους ανθρώπους της πρώτης γραμμής; Σε εκείνους που εσύ ο ίδιος ρίχνεις στη μάχη; Δεν μπορείς βέβαια. Δεν γίνεται.
Ομως όταν η εξουσία, και μάλιστα τέτοιας ποιότητας, συνηθίζει στην ασυδοσία, όλα αυτά, είναι, δυστυχώς, νομοτελειακά επόμενα. Μα ας μην ξεχνάνε: κάποτε, όλα τελειώνουν.