Μια «άλλη» Βιρτζίνια Γουλφ μέσα από άγνωστα ποιήματα
Μπορεί να θεωρούσε την ποίηση ως ξεπερασμένη, ωστόσο φαίνεται πως ενέδωσε στη γοητεία της. Τουλάχιστον αυτό αποδεικνύει η ανακάλυψη ανέκδοτων ποιημάτων τα οποία επιτρέπουν να διαφανεί μια πιο ανάλαφρη πλευρά της.
Ο λόγος για την πρωτοπόρο της λογοτεχνίας, βρετανίδα μυθιστοριογράφο Βιρτζίνια Γουλφ, της οποίας δύο ανέκδοτα ποιήματα που εντοπίστηκαν στο Τέξας των Ηνωμένων Πολιτειών, αφιερωμένα στα ανίψια της, περιγράφονται ως «ειρωνικά, παιχνιδιάρικα… λίγο πονηρά».
Βιρτζίνια Γουλφ: Γράφτηκαν πρόχειρα
Τα ποιήματα βρέθηκαν σε έναν φάκελο με επιστολές της Βιρτζίνια Γουλφ στο Πανεπιστήμιο του Τέξας από τη λέκτορα του Πανεπιστημίου του Λίβερπουλ, Σόφι Ολιβερ. Τιτλοφορούνται ως Angelica και Hiccoughs, είναι αφιερωμένα στους Αντζέλικα και Κουέντιν Μπελ. Εκτιμάται δε ότι γράφτηκαν πρόχειρα κάποια στιγμή μετά τον Μάρτιο του 1927.
«Τα χειρόγραφα συμπληρώνουν μια μικρή συλλογή υπαρχόντων ποιημάτων της μυθιστοριογράφου, η οποία ως νέα γυναίκα δεν μπορούσε να συνδεθεί με την ποίηση και ως ώριμη συγγραφέας τη δήλωνε “ξεπερασμένη”» λέει στη βρετανική εφημερίδα «The Times» η ερευνήτρια που εντόπισε τα άγνωστα ποιήματα, αν και επισημαίνει ότι «τα μυθιστορήματα της Γουλφ ήταν γεμάτα από ποιητές και αναγνώστες ποίησης, από τον κύριο Ράμσεϊ που απαγγέλλει Τένισον στο “Στον Φάρο”, μέχρι τους φιλόδοξους ποιητές Λούις, Μπέρναρντ και Νέβιλ στο “Τα Κύματα”».
Η Ολιβερ γράφει ότι η Γουλφ – της οποίας ο σύζυγος, Λέοναρντ, είχε δηλώσει ότι η εύθραυστη ψυχική της κατάσταση την καθιστούσε ακατάλληλη για μητρότητα – αφιερωνόταν «στις σχέσεις της με τους νεαρούς συγγενείς της», συμπεριλαμβανομένων της Αντζέλικα και του Κουέντιν, των παιδιών της αδερφής της, Βανέσα Μπελ.
Φαντασία και σάτιρα
Προσθέτει δε ότι τα δύο ποιήματα διακρίνονταν για τη «φαντασία και την εφευρετικότητά τους» και για τις «εικόνες ζώων και τη διακριτική σάτιρα που απευθύνονται σε παιδιά», ενώ επισημαίνει πως μερικές φορές φαίνεται να ενδιαφέρεται και να απολαμβάνει περισσότερο την ηχητική απόδοση παρά το νόημα των ποιημάτων» ακολουθώντας την παράδοση του Εντουαρντ Λιρ και του Λιούις Κάρολ, μεταξύ άλλων.
«Αν και θα ήταν δελεαστικό, θα ήταν παράλληλα πολύ απλοϊκό να διαβάσουμε τα ποιήματα για την Αντζέλικα και τον Κουέντιν ως ίχνη των δρόμων που δεν πήρε η Γουλφ: από τη μία εκείνον της μητρότητας και από την άλλη εκείνον της ποίησης που ίσως θα μπορούσε να γράψει αν δεν ήταν μυθιστοριογράφος» αναφέρει η ερευνήτρια.
Η Γουλφ, η οποία αυτοκτόνησε στον ποταμό Ουζ το 1941 σε ηλικία 59 ετών, καθώς αντιμετώπιζε ψυχολογικά προβλήματα, αντιστάθηκε, σύμφωνα με την Ολιβερ, στην ποίηση, παρά τη «μακρά οικογενειακή παράδοση χρήσης της κοινής γλώσσας, του χιούμορ και των εκκεντρικών εικόνων για να καταρρίπτει τα όρια, να αποκαλύπτει τις αδυναμίες και να σατιρίζει ό,τι έβρισκε γελοίο».