Εστω για μια πενταετία
Δεν ήμουν εκεί, κι έτσι δεν έχω άποψη για τη γλώσσα του σώματος του ομιλητή. Οπως και να το κάνεις, άλλο να βλέπεις μερικά στιγμιότυπα στην τηλεόραση κι άλλο να είσαι μάρτυρας των χειρονομιών, των μορφασμών, της διακύμανσης των συναισθημάτων, της διαρκούς μετάβασης από την υπερηφάνεια στην καταδίκη κι από τη νοσταλγία στην περιφρόνηση. Ευτυχώς η προχθεσινή ομιλία του Κώστα Καραμανλή στο Πολεμικό Μουσείο δημοσιεύτηκε αυτούσια στα σάιτ. Κι αφού τη διάβασα, ήμουν πλέον σίγουρος ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχασε την περασμένη εβδομάδα μια ιστορική ευκαιρία. Ναι, ο Καραμανλής, και όχι ο Τασούλας, έπρεπε να είναι η επιλογή του για την Προεδρία της Δημοκρατίας.
Εντάξει, ο πρώην πρωθυπουργός είχε δηλώσει τον περασμένο Νοέμβριο ότι το θέμα ούτε τον αφορά ούτε τον ενδιαφέρει. Εχει τρέξιμο αυτή η θέση, και συναντήσεις, και ταξίδια, χρειάζεται κι ένα όραμα (ρωτήστε την απερχόμενη Πρόεδρο), και ο Καραμανλής δεν είναι για τέτοια. Αλλά πιστεύω ότι με λίγη πίεση, λίγο «μασάζ», ίσως και με κάποιες αυθόρμητες συγκεντρώσεις υποστήριξης, θα έκανε αυτή τη χάρη στον ελληνικό λαό. Εστω για μια μόνο πενταετία. Κι αυτό θα ήταν μια κατάσταση «win-win-win».
Πρώτα απ’ όλα για τον ίδιο: να οι κάμερες, να οι συνεντεύξεις, να οι ξένοι ηγέτες, ακόμη κι ο Τραμπ θα τον είχε καλέσει στην ορκωμοσία αν είχε πληροφορηθεί εγκαίρως ότι παίζει ένα τέτοιο σενάριο. Υστερα για τον Πρωθυπουργό. Οχι μόνο θα εξασφάλιζε την πολυπόθητη ενότητα του κόμματος (χάριν της οποίας, ας μην το ξεχνάμε, θυσίασε την Κατερίνα Σακελλαροπούλου), αλλά θα κέρδιζε την υποστήριξη και του ΣΥΡΙΖΑ, που πάντα θαύμαζε τον Καραμανλή. Ασε που θα έριχνε γέφυρες και στον Σαμαρά. Θα μπορούσε έτσι, θωρακισμένος στα δεξιά του και στ’ αριστερά του, να αφοσιωθεί απερίσπαστος στην αναζήτηση εκείνης της απόφασης, εκείνου του μέτρου, που θα σφραγίσει την πολιτική του διαδρομή.
Πιο κερδισμένη απ’ όλους, όμως, θα ήταν η Πατρίδα. Σκεφτείτε το λίγο: έχοντας στ’ αριστερά του τον Προκόπη Παυλόπουλο και στα δεξιά του τον Πέτρο Μολυβιάτη, παλλόμενος από «αγνό πατριωτισμό», ο Καραμανλής θα κατήγγελλε αμέσως μετά την ορκωμοσία του «το ψευδοδίλημμα διάλογος ή πόλεμος», θα διακήρυσσε ότι η «οφθαλμοφανής», η «αυταπόδεικτη» ανάγνωση της Τουρκίας είναι πως «είναι μια χώρα αναθεωρητική» και θα εξηγούσε τις οριοθετήσεις που θα φέρουν την Ελλάδα «πολύ κοντά στον στόχο της απόκτησης ΑΟΖ τέσσερις φορές μεγαλύτερης από τη σημερινή εδαφική της έκταση» (ναι, τέτοια είπε στο Πολεμικό Μουσείο ο αθεόφοβος).
Αμφιβάλλει κανείς ότι ο Ερντογάν, που ήδη ως πρωθυπουργός είχε καταλάβει τι εστί Καραμανλής όταν ο τελευταίος εγκατέλειψε τις πρόνοιες του Ελσίνκι, θα έβαζε την ουρά κάτω από τα σκέλια, θα ξεχνούσε τη Χάγη και θα παρέδιδε τρομοκρατημένος ολόκληρο το Αιγαίο στην Ελλάδα;