Εικόνες από την Πρώτη Φορά
Στην αρχή τους παρατηρούσαμε όπως οι γονείς μας έβλεπαν τους πρώτους υπουργούς του ΠΑΣΟΚ: κάτι περίεργοι τύποι, χαλαροί, χωρίς γραβάτες, με το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς να λάμπει σαν φωτοστέφανο πάνω από τα κεφάλια τους. Δεν ήθελαν τα καλά υπουργικά αυτοκίνητα και θα πωλούσαν τα κυβερνητικά αεροπλάνα. Η λέξη «λαός» χωρούσε δύο και τρεις φορές σε κάθε τους φράση. Και όλοι μαζί θα ήταν κάθε λέξη του Συντάγματος. Παρεμπιπτόντως, η τελευταία λέξη του Συντάγματος είναι η «βία». Η οποία, βέβαια, ήταν καταδικαστέα, αλλά ως ένα σημείο κατανοητή, ειδικά αν επρόκειτο για κανένα γιαούρτι ή μπουκάλι με νερό στην κεφαλή ξεπουλημένου μνημονιακού. Ναι, ήταν περίεργα χρόνια. Ταραγμένα. Κοιτάζεις τώρα πίσω και απορείς αν όντως αυτά τα πράγματα συνέβησαν στην Ελλάδα, τα ζήσαμε και μας σημάδεψαν. Αναρωτιέσαι πώς είναι δυνατόν να κατάπιε ένας ολόκληρος λαός το δούλεμα με το Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης και την απάτη με το δημοψήφισμα. Αλλά την ίδια στιγμή αντιλαμβάνεσαι ότι αν δεν υπήρχε ο ΣΥΡΙΖΑ ίσως και θα έπρεπε να τον εφεύρουμε. Διότι αν δεν καβαλούσε το κύμα ο Αλέξης, περίμενε από πίσω ο Μιχαλολιάκος. Πέρασαν δέκα ολόκληρα χρόνια από την Πρώτη Φορά. Ηταν η μέρα που πέθανε ο Ντέμης Ρούσσος και δεν ασχολήθηκε κανένας μαζί του. Οι φωτογραφίες της Πρώτης Φοράς είναι πρόσφατες, δεν έχουν διόλου ξεθωριάσει. Δεν χρειάζεται να τις δούμε, αποτυπώθηκαν στον εγκεφαλικό φλοιό. Ελάτε να θυμηθούμε μερικές από αυτές.
Εχουμε κυβέρνηση! Το μάθαμε από τον Πάνο Καμμένο, τον κυβερνητικό εταίρο που επέλεξε ο Αλέξης Τσίπρας για να βγάλει τη χώρα από την κρίση και να οδηγήσει τον λαό στον τόπο της ευημερίας. Δείτε τώρα τον Καμμένο στη Βουλή να κουνάει το δάχτυλο και να λέει «στα τέσσερα εσείς». Κυκλοφορεί με μπουφάν παραλλαγής, σταυρώνει αεροπλάνα, καταθέτει στέφανο στη μνήμη των Σαλαμινομάχων.
Ο Αλέξης καταθέτει στεφάνι στην Καισαριανή. Για την Αριστερά και τους αγώνες της. Ο νεότερος πρωθυπουργός στην Ευρώπη με ένα σακάκι που κρέμεται κάπως αμήχανα πάνω του.
Ο Γιάνης Βαρουφάκης στο Λονδίνο. Με δανεικά ρούχα. Και εμφανίστηκε στο ραντεβού με τον ομόλογό του περίπου σαν drug dealer στο Σόχο. Αλλά και να ποζάρει για το περιοδικό τρώγοντας συναγρίδα με θέα την Ακρόπολη. Και φυσικά το «ουάου» στη συνάντηση με τον Ντάισελμπμουμ. Μετά εμφανίστηκαν και τα φλοράλ πουκάμισα.
Μετανάστες και πρόσφυγες που λιάζονται και μετά εξαφανίζονται.
Ο Γιάννης Λαφαζάνης υποκλίνεται μπροστά στον ρώσο πρόεδρο της Gazprom. Ναι, η ανάπτυξη είχε ανατεθεί σε έναν παλαιοκομμουνιστή που πίστευε ότι θα μας σώσει ο Πούτιν.
Ο Παύλος Πολάκης ως αναπληρωτής υπουργός Υγείας δίνει συνέντευξη Τύπου με το τσιγάρο στο στόμα. Και πάντα έτοιμος να χώσει κάποιον δημοσιογράφο δύο μέτρα κάτω από τη γη.
Ο Νίκος Παππάς, χαμογελαστός, Παρασκευή βράδυ έξω από το Μαξίμου, να μας λέει ότι ξημερώνει μια ωραία ημέρα για τη χώρα. Ξημέρωσαν capital controls.
Η συναυλία του «Οχι» στο Σύνταγμα. Με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, φορώντας μαύρο κουστούμι, στο προαύλιο της Βουλής υψώνοντας την αριστερή γροθιά. Ποτέ δεν μάθαμε τι κραύγαζε. Ακούσαμε τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου που θύμισε ότι αυτός ο λαός χρωστάει μόνο στους ποιητές του.
Οι κοπελιές που χόρευαν στο Σύνταγμα το βράδυ του δημοψηφίσματος. Μην μου πείτε ότι δεν θα θέλετε να τις γνωρίσετε, να μιλήσετε μαζί τους, να τις χαϊδέψετε απαλά, με κατανόηση, στο κεφάλι.
Ο εξαντλημένος Τσίπρας μετά το τέλος της διαπραγμάτευσης με τη Μέρκελ, όταν η καγκελάριος, ύστερα από 17 ώρες, τον ξεπουπούλιασε.
Η συνομιλία του Αλέξη με τον Κλίντον. Εκεί που φτάσαμε να ντρεπόμαστε εκ μέρους του. Αργότερα ήρθε το «we ate the camel».
Φίλης, Βούτσης, Τσακαλώτος, στημένοι έξω από το Μαξίμου, περιμένουν τον πρόεδρο Ολάντ με αμφίεση επαρχιακού περιπτερά των 80s.
Η σύσκεψη στην Πυροσβεστική για το Μάτι. Αρκεί αυτό, δεν είναι να θυμόμαστε περισσότερα.
Ο Τσίπρας παίρνει τη γραβάτα του Ζάεφ στις Πρέσπες. Ας τη δωρίσει σε κάποιο μουσείο, για να έχουμε να θυμόμαστε και κάτι καλό.