Πάμε αντίσταση;
Τι εβδομάδα κι αυτή! Αρχισε με μια απειλητική γελοιότητα και τελειώνει μέσα σε μια «επαναστατική» γραφικότητα. Τη Δευτέρα είχαμε την ορκωμοσία Τραμπ. Η οποία – από αισθητικής πλευράς αλλά έλα που η αισθητική διαμορφώνει και ηθική – παρέπεμπε σε γάμο νεόπλουτου στην Αλαμπάμα. (Οχι ότι ξέρω πώς παντρεύονται οι νεόπλουτοι στην Αλαμπάμα αλλά μου αρέσει ως έκφραση). Ή κοπή πίτας συλλόγου (ας μη συγκεκριμενοποιήσω τον σύλλογο) σε μπουζούκια της περιφέρειας. Εβαλαν τα συζυγάτα τα καλά τους, σημαιοστολίστηκαν οι κυρίες τους, πρόλαβαν να κάνουν – και οι μεν και οι δε – το μπότοξ της τελευταίας στιγμής, τσίτωσαν οι μούρες, στήθηκαν για τις φωτογραφίες, μετά άρχισαν να ξεσαλώνουν, ήρθαν στο τσακίρ, έβγαλε ο αρχηγός το γιαταγάνι του για να κόψει την τούρτα, μετά μεράκλωσαν, ο υπαρχηγός ξεχάστηκε και χαιρέτησε ναζιστικά, μετά «όχι, δεν ήταν αυτό που νομίσατε», αλληθώρισε ο μικρός με το υπερυψωμένο μπούστο της διπλανής κυρίας, το τι θα άκουσε μετά από τη δική του την Πρίσιλα, δεν θέλω να ξέρω.
Κι εμείς μείναμε στη γελοιότητα παραβλέποντας την απειλή που ελλοχεύει. Ξεκοκκαλίσαμε την εικόνα, παραβλέποντας τη σημειολογία της, μην μπορώντας να διακρίνουμε το σημαίνον από το σημαινόμενο. Σοκαριστήκαμε με αυτό που βλέπαμε, συζητήσαμε το καπέλο της Μελάνια αλλά δεν άκουσα να δίνεται ιδιαίτερο βάρος πως πίσω από το πανηγυρτζίδικο του θεάματος, μας βγάζει κοροϊδευτικά τη γλώσσα της η απόλυτη καταπάτηση των θεσμών. Και θυμάμαι ότι στην αρχή της πρώτης θητείας του Τραμπ, βρίσκαμε παρηγοριά στο ότι οι ΗΠΑ δεν κινδυνεύουν από κανένα «αρπαγμένο» πρόεδρο διότι εκεί οι θεσμοί είναι πολύ ισχυροί. Ναι καλά, είδαμε πού τους έγραψε κι αυτούς.
Κι έτσι «απαντήσαμε» στη γελοιότητα με την αθάνατη ελληνική γραφικότητα. Ολο αυτό που είδαμε, νιώσαμε, ψυχανεμιστήκαμε αντί να το κρίνουμε μέσα στο διεθνές του πλαίσιο, το κοπτοράψαμε ώστε να ταιριάζει στα δικά μας μικρά μεγέθη. Και καταλήξαμε να μιλάμε για το πόσα είναι τα φύλα. Είναι δύο, είναι τρία, είναι τριάμισι, τρία οκτακόσια, να τ’ αφήσω; Τι να μιλάμε δηλαδή, τρεις μέρες τώρα πλακωνόμαστε. Και γιατί είπε ο Μητσοτάκης ότι είναι δύο; Και γιατί συμπλέει με τον Τραμπ; Και ο ένας επιστήμονας λέει το ένα και ο άλλος λέει το άλλο κι εγώ έμαθα τα πάντα για τους γαμέτες έτσι ώστε να μπορώ, αν θέλω, να υποστηρίξω και τις δύο απόψεις. Και άσε που στην Ελλάδα στις ανδρικές τουαλέτες δεν υπάρχουν ταμπόν οπότε δεν υπάρχει πρόβλημα.
Αλλα μετά η αντίσταση λαμπάδιασε. Πώς ήταν η έξοδος του Μεσολογγίου; Ε κάτι ανάλογο έγινε και με την έξοδο από το Χ του Μασκ. Μόνο ένας λόρδος Μπάιρον μάς έλειπε. Και βγήκε η Ναταλία Γερμανού και η Μαρία Συνατσάκη και οι πασιονάριες της Αριστεράς και της προόδου αλλά εκεί που νομίζω ότι τα χρειάστηκε ο Μασκ ήταν όταν ανακοινώθηκε και η αποχώρηση του Δήμου Χαλανδρίου. Τέτοιο πλήγμα πώς να το αντέξει; Εν τω μεταξύ, δεν συνειδητοποιούμε πως ό,τι δουλίτσα ήταν να κάνει ο υπαρχηγός του Τραμπ με το Χ το έχει κάνει. Θα στήσει κάτι καινούργιο στο οποίο θα τσιμπήσουν πάλι όλοι και μετά θα αρχίσουν να αποχωρούν ώστε να ανανεωθεί η βίζα της επανάστασης.